Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

ΑΧΡΕΙΑΣΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ


Αναρωτιέμαι, τι περισσότερο ή λιγότερο θα μπορούσε να συμβεί αν δεν υπήρχε κυβέρνηση στη χώρα; Τι θα παθαίναμε, δηλαδή, αν δεν ακούγαμε δηλώσεις κι εξαγγελίες που αναιρούνται και διαψεύδονται μέσα σε λίγα μόνο 24ωρα ή πώς θα ζούσαμε, αν δεν εξευτελιζόμασταν καθημερινά από ανεξέλεγκτες επιθέσεις ενάντια στη νοημοσύνη, την αξιοπρέπεια, αλλά και το πορτοφόλι μας;
Οι μόνοι που θα πάθαιναν ίσως ήταν οι καναλάρχες, που δεν θα είχαν ανοησίες για να γεμίζουν τις βραδινές πολύωρες φλυαρίες των υπαλλήλων τους κι ίσως οι πολυάριθμοι bloggers του διαδικτύου, που θα έχαναν έναν πανεύκολο «μεζέ» για τα χιουμοριστικά κείμενα και σχόλιά τους. Οι υπόλοιποι κάτι μου λέει πως θα περνούσαμε καλύτερα κάνοντας το κουμάντο μόνοι μας, εφόσον αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες με τη διακυβέρνηση της χώρας δεν έχει όμοιό του, όχι μόνο στη σύγχρονη ιστορία του τόπου, αλλά και στην ιστορία οποιασδήποτε πολιτισμένης ή ανεπτυγμένης –ας το πούμε έτσι– χώρας.
Η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται από τους κυβερνώντες τα προβλήματα της χώρας είναι άνευ προηγουμένου. Πρέπει η κατάσταση να φτάσει στο απροχώρητο για να αφυπνιστούν και να παρέμβουν, αλλά κι αυτή η προσπάθειά τους, γίνεται συνήθως με τόσο αδέξιο, πρόχειρο κι επιπόλαιο τρόπο, ώστε προκαλεί τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα.
Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, όλοι αυτοί οι ιθύνοντες της Νέας Δημοκρατίας, στους οποίους ο ελληνικός λαός έχει εμπιστευθεί τα τελευταία πέντε χρόνια την τύχη του, επιχειρούν όπως – όπως τις τελευταίες μέρες να κρύψουν πίσω από το συγκυριακό φαινόμενο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, την πλήρη αποτυχία της οικονομικής –και όχι μόνο– πολιτικής τους στην προσπάθειά τους να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο. Πού ζούμε;

Σκέφτομαι ότι απομένουν τυπικά άλλα δυόμιση χρόνια κυβερνητικής θητείας και με πιάνει δέος. Αν τυχόν δοκιμάσουν να την εξαντλήσουν, τι άραγε θα έχει μείνει όρθιο; Και καταλαβαίνετε πολύ καλά, ότι η έκφραση δεν έχει πια μόνο τη μεταφορική σημασία της…

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ



Μπροστά σ’ ένα καινούργιο μοντέλο εργασιακών σχέσεων οδηγούνται πιθανότατα οι εργαζόμενοι, που όπως φαίνεται θα είναι κι η κρισιμότερη από τις παράπλευρες συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Οι θέσεις εργασίας που χάνονται παγκοσμίως ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες και σε συνδυασμό με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που ήδη υπήρχαν, οδηγούν τον κόσμο της εργασίας σε πραγματικό σφαγιασμό. Ο «εφεδρικός στρατός» που καθημερινά πολλαπλασιάζεται με νέους ανέργους, θα προσφέρει τεράστια περιθώρια ευελιξίας και επιλογής στους εργοδότες μόλις η διεθνής οικονομία ξεπεράσει τη σημερινή καμπή της ύφεσης.

Το θεσμικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων και στη χώρα μας «πιέζεται» σταθερά σε βάρος των μισθωτών από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Οι ανάγκες σύγκλισης της ελληνικής οικονομίας με τις οικονομίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να επιτευχθεί η ένταξη της χώρας στην Ο.Ν.Ε., αποτέλεσαν το βασικό επιχείρημα για τη θεσμοθέτηση αλλά και την ανοχή εκ μέρους των κυβερνήσεων της άμβλυνσης των εργασιακών κανόνων.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την ευρύτατα διαδεδομένη καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας εκ μέρους της εργοδοσίας, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις, ώστε στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, οι μεν εργαζόμενοι να αισθάνονται ανασφαλείς για το μέλλον τους και να είναι πρόθυμοι για ενδεχόμενες περαιτέρω παραχωρήσεις στο όνομα της διατήρησης της θέσης εργασίας τους, οι δε άνεργοι να αγωνιούν για την εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας έχοντας εκ προοιμίου κατά νου ότι θα πρέπει να βάλουν πολύ «νερό στο κρασί» τους, ώστε να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη πρόσληψη.

Ιδού, λοιπόν, για τη ΓΕ.Σ.Ε.Ε. και τις λοιπές συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων «πεδίο δόξης λαμπρόν», το οποίο εκ των πραγμάτων δημιουργείται από τις δυσμενείς για τους εργαζόμενους εξελίξεις. Αν έστω και τώρα, μεσούσης της κρίσης, δεν καταστρωθούν τα απαραίτητα πλάνα και δεν οργανωθούν οι αναγκαίες πολιτικές στήριξης για την αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων με την ανάδειξη εκ νέου της εργασίας ως κεντρικού κοινωνικού αγαθού, είναι βέβαιο ότι την επ’ αύριο της κρίσης το τοπίο των εργασιακών σχέσεων δεν θα θυμίζει σε τίποτα την μέχρι σήμερα μορφή του, η οποία, λόγω της σκληρότητας και της μονομέρειας που προοιωνίζεται ότι θα διακρίνουν το νέο μοντέλο, θα φαντάζει ως ειδυλλιακή.

Ταυτόχρονα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως διεκδικητής της εξουσίας στις επόμενες εκλογές, είναι απαραίτητο να γνωστοποιήσει άμεσα ένα σαφές πολιτικό στίγμα των προθέσεών του στον κρίσιμο τομέα των εργασιακών σχέσεων, το οποίο, είναι προφανές, ότι θα πρέπει να κατατείνει, όχι μόνο στην προώθηση συγκεκριμένων μέτρων προστασίας της εργασίας, αλλά προ παντός στη δημιουργία προϋποθέσεων δυναμικής ανάπτυξης και διατήρησης σχέσεων εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ εργοδοτών κι εργαζομένων.

Η έξοδος από το δημοσιονομικό φαύλο κύκλο και τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ερήμην και σε βάρος των ανθρώπων της εργασίας, είτε αυτή προσφέρεται στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κυβέρνηση θα έχει την ευθύνη, προκειμένου να δώσει λύσεις, να ισορροπήσει στην «κόψη του ξυραφιού» και σ’ αυτή την ακροβασία, αν θέλει να διατηρηθεί στην εξουσία φυσικά, δεν θα πρέπει να «σφάξει» τους εργαζόμενους ούτε «με το μπαμπάκι».

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ;


Στη χώρα του ανεξέλεγκτου, του απρόβλεπτου και του τυχαίου, το μόνο που –όπως φαίνεται– δεν συμβαίνει τυχαία είναι το ότι ανθεί ο τζόγος, τα στοιχήματα και τα κάθε λογής τυχερά παιχνίδια. Προϊόντα του σύγχρονου πολιτισμού μας άλλωστε, τα κάθε λογής «Πάμε Στοίχημα», «ΚΙΝΟ», «ΛΟΤΤΟ», «ΤΖΟΚΕΡ», «ΠΡΟΤΟ», «ΕΧΤΡΑ», «ΠΡΟΠΟ» και πάει λέγοντας, κρατούν ζωντανές τις ελπίδες και τα όνειρα για «να πιάσουμε την καλή» κι έχουν συμβάλει στο να μετατραπούν επί των ημερών μας τα πρακτορεία ΠΡΟΠΟ κάτι σαν… πνευματικά κέντρα αναζήτησης ιδεών και εμπνεύσεων!

Αύξηση των καθαρών κερδών κατά 27,5% –728,5 εκατομμύρια ευρώ– για το 2008 ανακοίνωσε ο ΟΠΑΠ, που είναι η μεγαλύτερη εταιρεία τυχερών παιχνιδιών στην Ευρώπη. «Μετά από αυτά τα αποτελέσματα το διοικητικό Συμβούλιο αποφάσισε να προτείνει στην Τακτική Γενική Συνέλευση των Μετόχων τη διανομή, για τη χρήση 2008 συνολικού μερίσματος 2,20 ευρώ ανά μετοχή»… Ποιος είπε, ότι σήμερα δεν υπάρχουν ευκαιρίες για έξυπνες τοποθετήσεις στο χρηματιστήριο…

Το χρήμα είναι το ζητούμενο. Σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας, λιτότητας κι εργασιακής ανασφάλειας η ελπίδα του εύκολου και γρήγορου κέρδους γίνεται περισσότερο ελκυστική και δημοφιλής. Ο τζόγος έρχεται να υποκαταστήσει τις όποιες προσδοκίες προσωπικής ανάπτυξης, βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου και της αισιοδοξίας για καλύτερες μέρες. Έτσι, η επένδυση σε «αξίες» όπως η τύχη κι η μοίρα, έρχεται να παραγκωνίσει και να περιθωριοποιήσει κοινωνικές αξίες, όπως η εμπιστοσύνη κι η αλληλεγγύη, που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν διαχρονικά την κοινωνική συμβίωση.
Η οικονομική κρίση στη χώρα μας –λένε οι «αρμόδιοι»– δεν έχει γίνει ακόμα ορατή σε όλες της τις πτυχές και διαστάσεις. Με αυτό το δεδομένο, είμαι βέβαιος, ότι το μόνο κερδισμένο στοίχημα και του 2009, είναι πως τα κέρδη του ΟΠΑΠ θα εκτοξευτούν και πάλι στα ύψη...