ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Μπροστά σ’ ένα καινούργιο μοντέλο εργασιακών σχέσεων οδηγούνται πιθανότατα οι εργαζόμενοι, που όπως φαίνεται θα είναι κι η κρισιμότερη από τις παράπλευρες συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Οι θέσεις εργασίας που χάνονται παγκοσμίως ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες και σε συνδυασμό με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που ήδη υπήρχαν, οδηγούν τον κόσμο της εργασίας σε πραγματικό σφαγιασμό. Ο «εφεδρικός στρατός» που καθημερινά πολλαπλασιάζεται με νέους ανέργους, θα προσφέρει τεράστια περιθώρια ευελιξίας και επιλογής στους εργοδότες μόλις η διεθνής οικονομία ξεπεράσει τη σημερινή καμπή της ύφεσης.

Το θεσμικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων και στη χώρα μας «πιέζεται» σταθερά σε βάρος των μισθωτών από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Οι ανάγκες σύγκλισης της ελληνικής οικονομίας με τις οικονομίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να επιτευχθεί η ένταξη της χώρας στην Ο.Ν.Ε., αποτέλεσαν το βασικό επιχείρημα για τη θεσμοθέτηση αλλά και την ανοχή εκ μέρους των κυβερνήσεων της άμβλυνσης των εργασιακών κανόνων.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την ευρύτατα διαδεδομένη καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας εκ μέρους της εργοδοσίας, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις, ώστε στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, οι μεν εργαζόμενοι να αισθάνονται ανασφαλείς για το μέλλον τους και να είναι πρόθυμοι για ενδεχόμενες περαιτέρω παραχωρήσεις στο όνομα της διατήρησης της θέσης εργασίας τους, οι δε άνεργοι να αγωνιούν για την εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας έχοντας εκ προοιμίου κατά νου ότι θα πρέπει να βάλουν πολύ «νερό στο κρασί» τους, ώστε να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη πρόσληψη.

Ιδού, λοιπόν, για τη ΓΕ.Σ.Ε.Ε. και τις λοιπές συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων «πεδίο δόξης λαμπρόν», το οποίο εκ των πραγμάτων δημιουργείται από τις δυσμενείς για τους εργαζόμενους εξελίξεις. Αν έστω και τώρα, μεσούσης της κρίσης, δεν καταστρωθούν τα απαραίτητα πλάνα και δεν οργανωθούν οι αναγκαίες πολιτικές στήριξης για την αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων με την ανάδειξη εκ νέου της εργασίας ως κεντρικού κοινωνικού αγαθού, είναι βέβαιο ότι την επ’ αύριο της κρίσης το τοπίο των εργασιακών σχέσεων δεν θα θυμίζει σε τίποτα την μέχρι σήμερα μορφή του, η οποία, λόγω της σκληρότητας και της μονομέρειας που προοιωνίζεται ότι θα διακρίνουν το νέο μοντέλο, θα φαντάζει ως ειδυλλιακή.

Ταυτόχρονα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως διεκδικητής της εξουσίας στις επόμενες εκλογές, είναι απαραίτητο να γνωστοποιήσει άμεσα ένα σαφές πολιτικό στίγμα των προθέσεών του στον κρίσιμο τομέα των εργασιακών σχέσεων, το οποίο, είναι προφανές, ότι θα πρέπει να κατατείνει, όχι μόνο στην προώθηση συγκεκριμένων μέτρων προστασίας της εργασίας, αλλά προ παντός στη δημιουργία προϋποθέσεων δυναμικής ανάπτυξης και διατήρησης σχέσεων εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ εργοδοτών κι εργαζομένων.

Η έξοδος από το δημοσιονομικό φαύλο κύκλο και τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ερήμην και σε βάρος των ανθρώπων της εργασίας, είτε αυτή προσφέρεται στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κυβέρνηση θα έχει την ευθύνη, προκειμένου να δώσει λύσεις, να ισορροπήσει στην «κόψη του ξυραφιού» και σ’ αυτή την ακροβασία, αν θέλει να διατηρηθεί στην εξουσία φυσικά, δεν θα πρέπει να «σφάξει» τους εργαζόμενους ούτε «με το μπαμπάκι».