Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

ΑΒΟΥΛΗ ΒΟΥΛΗ


Μέσα στον ορυμαγδό της σκανδαλολογίας, της κρισεολογίας και της προεκλογικής –προφανώς– οξύτητας της κομματικής αντιπαράθεσης των ημερών, αλλά και επηρεασμένοι από τη γενικευμένη παθητικότητα, την απογοήτευση και τη διάχυτη κοινωνική χαλάρωση της εποχής, είναι φυσικό ειδήσεις που αναφέρονται στην τροποποίηση διατάξεων του Κανονισμού της Βουλής, να περνούν «στα ψιλά» και να διαβάζονται –στο βαθμό που γίνονται αντιληπτές– με επιπολαιότητα και αδιαφορία. Κι εμένα, το ενδιαφέρον μού κίνησε μια αποστροφή του Προέδρου Δημήτρη Σιούφα από το βήμα της Βουλής –όπως την «έπιασα» κάνοντας ζάπινγκ– που μιλούσε για τοποθέτηση αναμεταδότη του καναλιού της Βουλής στη Σαμοθράκη.

Είναι γεγονός, ότι το πολιτικό σύστημα διέρχεται μια χρόνια και βαθειά κρίση κι ο θεσμός της Βουλής, παρά τις πανταχόθεν διατυμπανιζόμενες προθέσεις για αναβάθμισή της και ενίσχυση του ρόλου των βουλευτών, ελάχιστα έχουν επιτευχθεί επί της ουσίας. Δεν αναφερόμαστε στο δημιουργικό έργο που επιτελέστηκε τα προηγούμενα χρόνια από τον Απόστολο Κακλαμάνη, που προσέφερε όντως σύγχρονη διάσταση και περιεχόμενο στο θεσμικό έργο της Βουλής και στη δυναμική διασύνδεσή της με την κοινωνία. Ούτε στις προσπάθειες που καταβάλλονται από τον νυν Πρόεδρο, ώστε να συνεχιστεί το ποιοτικό και γόνιμο έργο του προκατόχου του.

Ποιος δεν γνωρίζει όμως, ότι μέρα με τη μέρα εναντίον των βουλευτών ογκώνεται μια ισοπεδωτική κριτική, που τους παρουσιάζει με τα μελανότερα χρώματα ως προς τη συμπεριφορά και το ήθος και τους παρομοιάζει με αδίσταχτα πλάσματα, που παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας καλυπτόμενα πίσω από τη βουλευτική τους ιδιότητα; Ποιος δεν έχει εξοργιστεί από τις πρακτικές οπαδοποίησης και εξέδρας που ακολουθούν οι κοινοβουλευτικές ομάδες ή τα άδεια βουλευτικά έδρανα; Ποιος δεν έχει ακούσει ν’ αναρωτιούνται για το πού πηγαίνουν οι παχυλές βουλευτικές αποζημιώσεις ή τις ασυλίες και τα προνόμια που απολαμβάνουν έναντι των υπολοίπων πολιτών;

Όσο άδικη, σκόπιμη κι αποπροσανατολιστική αν είναι αυτή η κριτική, θα πρέπει να παραδεχτούμε, ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο θεσμός του Κοινοβουλίου, αλλά και οι στρεβλώσεις που προκαλεί το πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό μας σύστημα και τα ίδια τα αντιδημοκρατικά δομημένα μεγάλα αρχηγικά κόμματα, συμβάλουν στη δημιουργία, καλλιέργεια και εδραίωση αυτής της αντίληψης, που διαπερνά απ’ άκρου σ’ άκρο την κοινωνία.

«Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» λέει η λαϊκή παροιμία κι όσες τροποποιήσεις Κανονισμών της Βουλής κι αν γίνουν –εντάξει μπορεί να τοποθετήσουν κάποιους αναμεταδότες ή να τακτοποιήσουν κάποιους υπαλλήλους– το κύρος όμως και την αξιοπιστία των πολιτικών δεν μπορούν ν’ τα αποκαταστήσουν. Γι’ αυτά απαιτούνται όχι νομοθετικές πρωτοβουλίες και ρυθμίσεις, αλλά γενναίες πολιτικές αποφάσεις, που θα βάζουν πάνω από το προσωπικό, κομματικό και παραταξιακό συμφέρον, το συμφέρον του τόπου και του λαού. Ασφαλώς και δεν ζούμε σε κοινωνίες αγγέλων, ούτε τα πολιτικά κόμματα είναι φιλανθρωπικές οργανώσεις. Η δημοκρατία και το αντιπροσωπευτικό σύστημα για να λειτουργήσουν όμως –όπως άλλωστε κι οι κοινωνίες– έχουν ανάγκη από κανόνες και όρια, που γίνονται σεβαστά απ’ όλους και ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως.

Αν στις μέρες μας οι πολιτικοί μας δέχονται τόσο δριμεία κριτική και αμφισβήτηση, είναι γιατί δημιουργούν την εντύπωση –ή και σε πολλές περιπτώσεις τη βεβαιότητα– στους πολίτες, ότι μπορούν να λειτουργούν έξω από τα θεσμοθετημένα όρια και κανόνες, ότι μπορούν να κάνουν ό,τι τους αρέσει χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, απαλλάσσοντας ή αθωώνοντας μεταξύ τους εαυτούς και αλλήλους. Η ρήση για τη «γυναίκα του Καίσαρα» είναι τετριμμένη και πασίγνωστη, ποια δύναμη ή ποιο ενδεχομένως συμφέρον τους εμποδίζει να το μετουσιώσουν σε πράξη;

Μεταπολιτευτικά όλες οι κυβερνήσεις «ασέλγησαν» λίγο ή πολύ σε βάρος της Βουλής. Η εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία αξιοποιούσε την αριθμητική υπεροχή, που της εξασφάλιζαν «πειραγμένοι» εκλογικοί νόμοι και χρησιμοποιούσαν κατά το δοκούν την τύποις ανεξάρτητη νομοθετική εξουσία. Με τα χρόνια έγιναν βέβαια κάποια αργόσυρτα, έστω και δισταχτικά βήματα. Δεν φτάνουν όμως –εφόσον το πολιτικό σύστημα δεν δείχνει ν’ αντιπαλεύει τις παθογένειές του– κι έτσι το αποτέλεσμα δεν τα δικαιώνει.

Στις τελευταίες Συνόδους της Βουλής, στις μέρες μας, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή, επιφέρει με τόση επιπόλαια ελαφρότητα και απερισκεψία καίρια πλήγματα κατά της όποιας αξιοπιστίας και κύρους των κοινοβουλευτικών θεσμών, ώστε αμφιβάλλουμε αν και πότε η κοινωνία που συμμετέχει και παρακολουθεί το πολιτικό γίγνεσθαι τα ξεπεράσει. Στο όνομα της με κάθε τρόπο και μέσο διατήρησης της πλειοψηφίας και συνεπώς της εκτελεστικής εξουσίας και της διακυβέρνησης του τόπου, επιδίδεται, με την ανοχή των προσκείμενων στην παράταξη οργάνων της Βουλής, σε διαδοχικές κοινοβουλευτικές ακροβασίες και προκλήσεις, που όχι μόνο απαξιώνουν τους θεσμούς, αλλά φτάνουν σε κάποιες περιπτώσεις να γελοιοποιούν το Κοινοβούλιο και το σύνολο του πολιτικού κόσμου.

Ο σκεπτικισμός που δημιούργησε μεταξύ των βουλευτών της κυβερνώσας παράταξης η εξέλιξη της «υπόθεσης Παυλίδη» άφησε προς στιγμή την ελπίδα να ανατραπεί όχι φυσικά η Κυβέρνηση, αλλά το νοσηρό πολιτικό κλίμα και να λειτουργήσουν οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί, άνοιγε μια χαραμάδα να διασωθεί η συνταγματική τάξη και «ν’ ανασάνει» το Κοινοβούλιο. Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά οι «άνωθεν εντολές» ανέτρεψαν μόνο την ελπίδα...

Τι μένει να κάνει, λοιπόν, από μόνη της η τροποποίηση του Κανονισμού της Βουλής;

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗΣ


Οι πιθανότητες και το τυχαίο είναι πλέον οι ρυθμιστές της πολιτικής ζωής του τόπου. Τα σενάρια κι οι εικασίες έχουν πάρει τη θέση της όποιας κυβερνητικής πολιτικής. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας, πελαγοδρομεί και παραδέρνει στη δίνη της «υπόθεσης Παυλίδη», διαισθανόμενη ότι η θητεία της έχει πλέον ημερομηνία λήξης. Η κυβέρνηση ουσιαστικά απουσιάζει, γεγονός που δεν ξενίζει, εφόσον επί πέντε και πλέον έτη σαν απούσα από τον τόπο αντιδρούσε «κατόπιν εορτής». Ο Κώστας Καραμανλής, ο «καταλληλότερος» ως πρωθυπουργός της χώρας, σκιά της εικόνας που δημιούργησε η μακροχρόνια επικοινωνιακή του κυριαρχία, αδυνατεί να απεμπλακεί από τον πνιγηρό ιστό των κυβερνητικών σκανδάλων και του νοσηρού κλίματος που δημιουργείται από τις παρασκηνιακές προσπάθειες συγκάλυψής τους. Είναι προφανές, ότι οι κινήσεις που του έχουν απομείνει στην πολιτική σκακιέρα είναι ελάχιστες.

Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές, που όπως έχουμε σημειώσει όλο και πιο κοντά έρχονται με πιθανότερο ενδεχόμενο να διεξαχθούν μαζί με τις ευρωεκλογές, θα μείνουν στην Ιστορία ως οι εκλογές που αναγκάστηκε να διενεργήσει πρόωρα μια κυβέρνηση προδομένη από τα τραγικά λάθη της, παρά την αντίθεση της κοινωνίας και γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα τις χάσει. Το γεγονός αυτό και μόνο φανερώνει το βαθμό της αναποτελεσματικότητας και της αναξιοπιστίας της, εφόσον η παρούσα κυβέρνηση έχει απολέσει, όχι μόνο την πρωτοβουλία των πολιτικών επιλογών, αλλά και της δυνατότητας να διαχειριστεί αξιοπρεπώς την ήττα της.

Στην πορεία προς τις κάλπες, αποτελεί δείγμα πολιτικής παρακμής και ιδεολογικής σήψης, να ποδοπατιέται η συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της διάκρισης των εξουσιών και να μεθοδεύεται η απροκάλυπτη αξιοποίηση και εμπλοκή δικαστικών λειτουργών στο παιχνίδι του κομματικού ανταγωνισμού και των προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Τα φωτοστέφανα, είναι γεγονός, ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν εκλείψει από καιρό ως διακριτικά των πολιτειακών παραγόντων, ας αφήσει τουλάχιστον η κυβέρνηση στη θέση τους –όσα έχουν απομείνει– φύλλα συκής...

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Προβλήματα στις γραμμές Εξπρές Χ5 και Χ6


Όπως είναι γνωστό, από την 1η Απριλίου έχει διακοπεί η κυκλοφορία του μετρό προς Αεροδρόμιο λόγω των έργων κατασκευής του νέου σταθμού «Αγία Παρασκευή» και παράλληλα για να ολοκληρωθούν οι εργασίες στους κατασκευασμένους σταθμούς «Χολαργός» και «Νομισματοκοπείο».

Για την εξυπηρέτηση των επιβατών του μετρό δημιουργήθηκαν από τον Ο.Α.Σ.Α. από την πρώτη ημέρα διακοπής των δρομολογίων του μετρό, δύο ειδικές λεωφορειακές γραμμές εξπρές, οι γραμμές Χ5 και Χ6, που συνδέουν, η μεν πρώτη το σταθμό «Δουκίσσης Πλακεντίας» με το σταθμό «Εθνική Άμυνα» με ενδιάμεση στάση στο σταθμό «Χαλάνδρι», η δε δεύτερη απευθείας το σταθμό «Δουκίσσης Πλακεντίας» με το σταθμό «Εθνική Άμυνα», ο οποίος προς το παρόν λειτουργεί ως τερματικός.


Δεν ξέρω τι λένε τα επίσημα στοιχεία του Ο.Α.Σ.Α. και της «Αττικό Μετρό», αλλά για όσους επιμένουμε να χρησιμοποιούμε τα δημόσια μέσα μεταφοράς και ν’ αντιστεκόμαστε στην άνετη… ταλαιπωρία του Ι.Χ., είναι προφανές ότι οι μετακινούμενοι έχουν ελαττωθεί θεαματικά κι εκείνοι που επιλέγουν αυτόν τον τρόπο μετακίνησης, το επιλέγουν κυρίως για σταθμούς μετά το «Σύνταγμα». Το γεγονός αυτό, πολύ απλά σημαίνει ότι οι περισσότεροι που χρησιμοποιούσαν το μετρό για τις μετακινήσεις τους από και προς το κέντρο επέστρεψαν στο Ι.Χ. τους.

Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό, εφόσον νομίζω, ότι το μετρό έχει καταξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου κι όταν ολοκληρωθούν οι εργασίες των σταθμών οι πολίτες θα το εμπιστευτούν και πάλι. Το θέμα είναι αν και κατά πόσο διασφαλίζεται η αποτελεσματική εξυπηρέτηση των επιβατών που μετακινούνται μεταξύ των σταθμών του μετρό από τα λεωφορεία του Ο.Α.Σ.Α. Δυστυχώς, στον τομέα αυτό καθημερινά υπάρχουν ή δημιουργούνται προβλήματα.

Σταχολογώντας μερικά από αυτά που τυχαίνει ν’ αντιμετωπίζω καθημερινά ή έτυχε να αντιληφθώ, θα μπορούσα ν’ αναφέρω:

Την απόλυτη καταστρατήγηση των λεωφορειόδρομων της Μεσογείων από κάθε είδους οχήματα με πρώτα και καλύτερα –ποια άλλα;– τα ταξί, που κινούνται στους ρυθμούς που τους επιβάλει η ταρίφα τους και σταματούν όπου να’ ναι δίχως να λογαριάζουν κανέναν. Από ‘κει και πέρα κατά τη διαδρομή –και ιδιαίτερα εμπρός από καταστήματα με αυξημένη εμπορική κίνηση– υπάρχουν τις πιο πολλές ώρες της ημέρας είτε παρκαρισμένα Ι.Χ., είτε φορτηγά. Άσε πια τους παραβάτες οδηγούς που κινούνται και προσπερνούν όπως νομίζουν.

Οι αφετηρίες τόσο στην «Δουκίσσης Πλακεντίας» όσο και στην «Εθνική ‘Άμυνα» είναι προβληματικές. Δεν πρόκειται μόνο για την έλλειψη στεγάστρων, που θα επέτρεπαν την τήρηση μιας στοιχειώδους σειράς προτεραιότητας –στην αφετηρία «Δουκίσσης Πλακεντίας» πρόσφατα τοποθετήθηκε, αλλά μόνο για την προστασία από τη βροχή– αλλά κυρίως γι’ αυτούς καθ’ εαυτούς τους χώρους στα πεζοδρόμια και τις νησίδες, που είναι στενοί και δυσκολεύουν την εύκολη επιβίβαση κι αποβίβαση των επιβατών. Βασικά λειτουργούν με τη λογική «όποιος προλάβει»…


Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο πεζοδρόμιο πουβρίσκεται η αφετηρία «Εθνική ‘Άμυνα» πραγματοποιούνται εδώ και αρκετές μέρες έργα από τον ΟΤΕ, με αποτέλεσμα να έχει σκαφτεί όλο το πεζοδρόμιο, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τους πάγκους των αλλοδαπών μικροπωλητών που είναι τοποθετημένοι ακριβώς δίπλα, έχει ως συνέπεια να μην μένει καθόλου χώρος για τους επιβάτες που περιμένουν να επιβιβαστούν στα λεωφορεία, οι οποίοι έτσι αναγκάζονται να κατεβαίνουν στο οδόστρωμα.


Εντάσεις έχουν σημειωθεί μεταξύ οδηγών κι επιβατών, είτε γιατί οι οδηγοί έκαναν λάθος τη διαδρομή και αντί να εκτελέσουν π.χ. το δρομολόγιο της γραμμής Χ5 εκτέλεσαν της Χ6 ή αντίστροφα, είτε γιατί ενώ σταμάτησαν στην αφετηρία κι επιβιβάστηκε ο κόσμος βλέποντας το δρομολόγιο που θ’ ακολουθήσουν, πριν ξεκινήσουνάλλαξαν την πινακίδα προορισμού, με αποτέλεσμα αρκετοί οι επιβάτες να ταλαιπωρούνται πηγαίνοντας αλλού γι’ αλλού.

Κατά τα λοιπά η διαδρομή διαρκεί περίπου 20 με 30 λεπτά και εξαρτάται πάντα από την ώρα και από τους… αστάθμητους παράγοντες. Τα λεωφορεία τύπου «νταλίκα» είναι ολοκαίνουργια και εξυπηρετούν πολλούς επιβάτες και καλό θα είναι –εφόσον διαθέτουν και μικροφωνική εγκατάσταση– οδηγοί ν’ ανακοινώνουν πριν ξεκινήσουν τον προορισμό για ν’ αποφεύγονται παρεξηγήσεις.

Έχω στο νου μου παλιά την εικόνα της Μεσογείων –ψηλά στο «Σταυρό»– μέσα στα καταπράσινα πεύκα. Ελάχιστα έχουν απομείνει πια για να το μαρτυρούν. Στη θέση τους ξεφύτρωσαν χρόνο με το χρόνο σπίτια και μαγαζιά. Με θλίψη βλέπω σήμερα πολλά απ’ αυτά κλειστά ή προς ενοικίαση. Με την ίδια θλίψη παρακολουθώ τα εκατοντάδες αυτοκίνητα με τον οδηγό μοναδικό επιβάτη να μποτιλιάρονται πρωί - πρωί στο ρεύμα προς Αθήνα –ιδιαίτερα μετά την ΕΡΤ– ακολουθώντας βήμα σημειωτόν το μονότονο άναψε - σβήσε των φαναριών.

Έτσι, κάποια πρωινά συμβαίνει να έχω –εκτός από τον χρόνο– και τη διάθεση να φιλοσοφώ…

Άραγε κανείς από τους υπουργούς αυτής της κυβέρνησης δεν κινείται στους δρόμους αυτής της πόλης, ώστε ν’ αντιληφθεί πόσο καταστροφική για το περιβάλλον και για την ποιότητα ζωής των κατοίκων του λεκανοπεδίου, είναι η πολιτική της ενθάρρυνσης και της προώθησης για χρήση του Ι.Χ. αυτοκινήτου ως κυρίαρχου μέσου μετακίνησης;

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Η ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ



Στις συμπληγάδες της διαφθοράς και της αναξιοπιστίας παραδέρνει η κυβέρνηση της χώρας, από τη Σκύλα των σκανδάλων και της ρεμούλας στη Χάρυβδη της ευνοιοκρατίας και του νεποτισμού. Πόσο μακρινός μοιάζει αλήθεια αυτές τις μέρες, ο καιρός που ο Σάββας Τσιτουρίδης αποπέμφθηκε από τον Κώστα Καραμανλή εξαιτίας της μετεγγραφής του παιδιού του; Ήταν τότε, που ακόμα δεν είχαμε καταλάβει, ότι η αναφορά στους «νταβατζίδες» δεν συνοδεύτηκε από απειλητικό κούνημα του δάχτυλου, αλλά απλώς με πονηρό κλείσιμο του ματιού…

Οι κυνικές αποκαλύψεις, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, περί δωροδοκιών για την εξασφάλιση κάποιων δρομολογίων –βλέπε κρατικών επιδοτήσεων– στις άγονες γραμμές, επαληθεύουν με τον πλέον δραματικό για τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τρόπο, ότι η άγονη γραμμή που για χρόνια εκτελούσε, έπεσε σε δίνη και το καράβι «εξουσία» από τα διαδοχικά στραπάτσα δεν μπάζει μόνο νερά, αλλά κοντεύει να βουλιάξει αύτανδρο.

Ο Κώστας Καραμανλής βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση, όχι γιατί δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει κάποιες κρίσιμες από τις δομικές δυσλειτουργίες του πολιτικού συστήματος, αλλά γιατί ούτε κάν το επεχείρησε. Με το ΠΑΣΟΚ στο καναβάτσο της πολιτικής κονίστρας, απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, δεν στάθηκε ούτε στιγμή για να εκτιμήσει τις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας, δεν αντιλήφθηκε κάν την οργή και τη δυσαρέσκεια που είχε προκαλέσει στους πολίτες η αλαζονική διακυβέρνηση, που μόλις είχε καταψηφιστεί το Μάρτιο του 2004. Θεώρησε ότι μ’ ένα «σεμνά και ταπεινά» θα είχε καθαρίσει εφ’ όρου ζωής. Παράβλεψε το στοιχειώδες, ότι σπουδαιότερος αντίπαλος δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ και το –ούτως ή άλλως– αναμφισβήτητο στη συνείδηση του πολύ κόσμου έργο του, αλλά ο ίδιος ο κόσμος, εκείνοι που καταψηφίζοντας το ΠΑΣΟΚ, προσέβλεπαν στον νέο πολιτικό αρχηγό με τον πληθωρικό λόγο και την εξαιρετική ευφράδεια, ως ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτά που υποσχόταν.

Τώρα πια, πέντε και πλέον χρόνια μετά, κανείς δεν πιστεύει ότι ο Πρωθυπουργός είχε τη διάθεση, την ικανότητα ή την πυγμή να συγκρουστεί με κατεστημένες αντιλήψεις, συμφέροντα, νοοτροπίες και δομές. Αμφιβάλω αν κι ο ίδιος δεν σκάει στα γέλια διαβάζοντας το «καταλληλότερος». Έπαιξε βάναυσα και προκλητικά με την υπομονή του κόσμου και την πίστωση χρόνου που αποδεδειγμένα του πρόσφερε, ίσως νόμιζε ότι ήταν το ίδιο εύκολο με το παιχνίδι των λέξεων ή το play station. Τώρα πλέον, όσα αυτοκίνητα κι αν πουληθούν, όσα άσυλα κι αν ποδοπατηθούν, όσα εισιτήρια κι αν μειωθούν, όσα εγκαίνια κι αν γίνουν, η πίστωση έχει λήξει και μαζί της κι η ανοχή στο πολιτικό σύστημα.

Το ζητούμενο όμως για τους πολίτες, για την κοινωνία, δεν είναι να φύγει ο Καραμανλής, ούτε κάν τι θ’ αφήσει πίσω της αυτή η διακυβέρνηση. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι πώς θα λειτουργήσει η επόμενη. Ποιες πολιτικές θ’ ακολουθήσει, ποιες προτεραιότητες θα θέσει, ποιες κοινωνικές ομάδες και στρώματα θα στηρίξει, με ποιες δυνάμεις θα συνεργαστεί. Η κυβέρνηση εκείνη ούτε πίστωση χρόνου θα διαθέτει, ούτε δημοσιονομική άνεση. Τα δεδομένα μέσα στα οποία θα πρέπει να κινηθεί είναι γνωστά. Τα προβλήματα, οι αγκυλώσεις κι οι δυσλειτουργίες των δομών του κράτους είναι επίσης γνωστά και καταγεγραμμένα.

Το καράβι δεν χρειάζεται απλώς άλλον καπετάνιο, αλλά άλλη ρώτα, αλλαγή πορείας έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα για να ξεφύγει από τη δίνη της κρίσης και της απαξίωσης. Η εξέλιξη των πραγμάτων μέχρι σήμερα δείχνει, ότι ο κόσμος εμπιστεύεται γι’ αυτόν το ρόλο ξανά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δείχνει να αντιλαμβάνεται μέρα με τη μέρα, ότι η εκλογική νίκη μπορεί να είναι εύκολη, ύστερα όμως αρχίζουν τα δύσκολα και τότε περισσότερο από ποτέ, πρέπει να είναι όχι μόνο έτοιμο, αλλά ενωμένο και δυνατό…

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

ΓΡΑΜΜΗ 4 ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ

Φωτο: panos.th.1

Μοναδικό ρεκόρ διεκδικεί το Χαλάνδρι ως προς τον αριθμό των σταθμών του Μετρό που κατασκευάστηκαν ή πρόκειται να κατασκευαστούν μέσα ή πολύ κοντά στα διοικητικά όρια του Δήμου.

Όπως είναι γνωστό λειτουργούν οι σταθμοί «Δουκίσσης Πλακεντίας» και «Χαλάνδρι», ενώ κατασκευάζονται οι σταθμοί «Νομισματοκοπείο» και «Αγία Παρασκευή» –που κατ’ ευφημισμό έχει αυτό το όνομα κι όχι το «Χαλάνδρι 2»… Παράλληλα, επί της Λεωφόρου Μεσογείων, λειτουργεί ο σταθμός «Εθνική Άμυνα» και κατασκευάζεται σε απόσταση αναπνοής ο νέος σταθμός «Χολαργός».

Παρακολουθώντας τον σχεδιασμό της "Αττικό Μετρό" παρατηρούμε, ότι η νέα γραμμή 4 –με χρώμα πορτοκαλί– που συνδέει Άλσος Βεΐκου - Πανεπιστήμιο - Κατεχάκη – Μαρούσι κι έχει σχήμα U, προβλέπει σταθμό στα «Σίδερα» Χαλανδρίου επί της Κηφισίας, ενώ στο ύψος της Φιλοθέης –και πάλι επί της λεωφόρου Κηφισίας– προβλέπεται ομώνυμος σταθμός.

Με τον τρόπο αυτό, το Χαλάνδρι μέσα στην επόμενη δεκαετία θα είναι κυριολεκτικά περικυκλωμένο από σταθμούς του μετρό, που θα συνδέουν όλα τα γειτονικά προάστια, από το Γαλάτσι και το Μαρούσι μέχρι το Χολαργό και το Ψυχικό, αλλά δεν θα διαθέτει έστω κι έναν, που να εξυπηρετεί το εμπορικό κέντρο του Δήμου. Αυτό μάλλον θα είναι το δεύτερο ρεκόρ που διεκδικούμε!...

Με αφορμή, λοιπόν, το γεγονός ότι η γραμμή 4 είναι ακόμα στη φάση της μελέτης, εφόσον, λόγω αναζήτησης του τρόπου χρηματοδότησης του έργου της επέκτασης –μέχρι τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων των διοδίων της Αττικής Οδού μελετάται– καλό θα ήταν οι φορείς του Δήμου, με το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο επικεφαλής, να διεκδικήσουν την κατασκευή ενός σταθμού που να εξυπηρετεί το ιστορικό και εμπορικό κέντρο του Δήμου.

Είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες πέριξ της… κεντρικής πλατείας Χαλανδρίου το τι συμβαίνει σε καθημερινή βάση από το κυκλοφοριακό χάος που δημιουργείται, ιδιαίτερα τις ώρες αιχμής, τα Σάββατα και τις γιορτές. Άνθρωποι, δίκυκλα κι αυτοκίνητα ένα κουβάρι αγανάκτησης και ταλαιπωρίας.

Ας σηκώσουν, λοιπόν, οι ιθύνοντες τα μανίκια κι ας αφιερωθούν στη διεκδίκηση ενός σταθμού του μετρό στο κέντρο –η μετατόπιση του σχεδιαζόμενου σταθμού «Σίδερα» ίσως αποτελεί μια λύση.

Για σκεφτείτε πόσο επικοινωνιακή για τις εκλογές θα είναι μια τέτοια φωτογραφία σας, κύριε Δήμαρχε, με τις μανσέτες στον αγκώνα να θεμελιώνετε –αντί άχρηστους ποδηλατόδρομους και ογκώδη νέα δημαρχεία– ένα έργο που θα «γράψει» αληθινή ιστορία και θα μείνει στον τόπο…


Κυριακή 5 Απριλίου 2009

ΣΑΛΠΑΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΔΙΠΛΕΣ ΚΑΛΠΕΣ;

Σε πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και των κυβερνητικών σχεδιασμών οδηγεί ως φαίνεται η εξέλιξη της υπόθεσης «Παυλίδη». Οι εισηγήσεις, οι γνώμες κι οι απόψεις που διατυπώνονται είναι πολλές και σε πολλές περιπτώσεις εκ διαμέτρου αντίθετες.

Κατά την εκτίμησή μας, η πιθανότερη εξέλιξη –αν τελικά ο βουλευτής Δωδεκανήσου εμμείνει στην απόφασή του και δεν παραιτηθεί– είναι να αξιοποιηθεί η υπόθεση αυτή επικοινωνιακά και να χρησιμοποιηθεί «επιθετικά» για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, οι οποίες στην περίπτωση αυτή θα στηθούν δίπλα από εκείνες των ευρωεκλογών.

Κατ’ αρχήν η υπόθεση αυτή μπορεί να προσφέρει μέσω της παραπομπής του πρώην υπουργού, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την κυβέρνηση να διεκδικήσει εκ νέου το «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι του ΠΑ.ΣΟ.Κ, το οποίο έχασε πριν καιρό με την υπόθεση του Βατοπεδίου. Διαμορφώνοντας, με άλλα λόγια, μια έξυπνη επικοινωνιακή πλατφόρμα που θα αναδεικνύει «την αταλάντευτη στάση του Πρωθυπουργού, της κυβέρνησης και του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας απέναντι σε οποιοδήποτε φαινόμενο διαφθοράς, οποιουδήποτε όσο ψηλά κι αν βρίσκεται» και υποστηρίζοντας παράλληλα ότι: «Ο Κώστας Καραμανλής κι η Νέα Δημοκρατία έμπρακτα αποδεικνύουν, ότι δεν διστάζουν, προκειμένου να υπερασπιστούν τη διαφάνεια, την εντιμότητα και την υπόληψη του συνόλου του πολιτικού κόσμου, να διακινδυνεύσουν να απολέσουν την κυβερνητική εξουσία μέσω της πρόωρης προσφυγής σε εκλογές εν μέσω τόσο δυσμενών οικονομικών συνθηκών σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο». Αυτονόητο είναι, ότι στην περίπτωση αυτή, θα αναδειχτεί και θα προβληθεί ως το πανίσχυρο όπλο της κυβέρνησης και του Κώστα Καραμανλή προσωπικά, «η βαθειά και αταλάντευτη πίστη του στο Σύνταγμα, την ομαλότητα και τους Κοινοβουλευτικούς θεσμούς, εφόσον παραιτείται μη διαθέτοντας την απαιτούμενη -σύμφωνα με την αρχή της δεδηλωμένης- πλειοψηφία των 151 εδρών, αρνούμενος ταυτόχρονα να δεχτεί τη δημιουργία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στηριζόμενος από το «ακραίο» κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ.».

Είναι σαφές, ότι με «βιτρίνα» αυτό το τρίπτυχο δημιουργείται το απαραίτητο «δίχτυ» ασφαλείας, προκειμένου ο Κώστας Καραμανλής κι η κυβέρνηση να πέσουν στα μαλακά και –εφόσον χάσει τις εκλογές– να πετάξει την «καυτή πατάτα» των όποιων οικονομικών μέτρων στην επόμενη κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτόματα, η όποια προεκλογική αντιπαράθεση, είναι λογικό, ότι θα επιχειρηθεί να ξεφεύγει από το καίριο θέμα της επί πενταετία κυβερνητικής απραξίας, των λαθών και των παραλείψεων που οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα την ελληνική οικονομία, οι ευρωεκλογές χάνουν το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος και στην ατζέντα της προεκλογικής –τηλεοπτικής κυρίως– αντιπαράθεσης έρχεται πάνω – πάνω το θέμα της ηθικής ή της ανηθικότητας της πολιτικής, της τιμωρίας ή της ατιμωρησίας των υπευθύνων κι άλλα τέτοια –καίρια μεν υπό άλλες συνθήκες, αλλά άκρως αποπροσανατολιστικά υπό τις παρούσες– συναισθηματικά φορτισμένα πυροτεχνήματα, που καμιά ή ελάχιστη θέση έχουν στην τρέχουσα δεινή συγκυρία των αναγκών και των προβλημάτων της οικονομίας και της κοινωνίας.

Πέρα απ’ αυτά, οι σκέψεις που γίνονται προς την κατεύθυνση των διπλών εκλογών είναι προφανές, ότι παίρνουν υπόψη τους, πως σε περίπτωση της διαφαινόμενης νίκης του, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα κλιθεί εκείνο να «βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά» και μέσα σε λίγους μήνες να καταρτίσει προϋπολογισμό και ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα, μη διαθέτοντας περίοδο χάριτος και εισπράττοντας άμεσα το όποιο κόστος της πολιτικής του, έχοντας παράλληλα και στο βάθος του τούνελ –τον ερχόμενο Μάρτιο– και το δεδομένο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Ακόμα, όμως, και σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας κάποιου κόμματος, εφόσον είναι πολύ πιθανόν –κατά τους εμπνεόμενους απ’ αυτή τη λύση– αφενός μεν να υπάρξει αξιόλογη συσπείρωση ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας μετά την –υπ’ αυτές τις συνθήκες– πτώση της κυβέρνησης και, αφετέρου, οι ευρωεκλογές ν’ απορροφήσουν μεγάλο μέρος της δυσαρέσκειας από την κυβερνητική πολιτική, πάλι θα μπορεί να «παίξει» η Νέα Δημοκρατία εκ του ασφαλούς, διεκδικώντας να σχηματίζει κυβέρνηση με βάση το «ηθικό» δικαίωμά της να ολοκληρώσει το έργο της!

Οι μέρες που έρχονται προμηνύονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες κι αν όλα –όπως οι περισσότεροι πιστεύουν– φαίνεται να κρίνονται από τη στάση του πρών υπουργού Αιγαίου, ίσως παίζοντας –εκών άκων– το ρόλο μιας σύγχρονης «Ιφιγένειας», σηματοδοτήσει την απέλπιδα προσπάθεια του Κώστα Καραμανλή να επιχειρήσει ν’ ανοίξει τα πανιά του για ένα απονενοημένο εκλογικό ρεσάλτο…

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

ΚΡΙΣΗ: ΜΕΤΡΑ & ΕΚΛΟΓΕΣ 'Η ΕΚΛΟΓΕΣ & ΜΕΤΡΑ;

Τα πράγματα –θα μου επιτρέψετε να πω– δεν είναι καθόλου απλά. Και νομίζω πως δεν είναι διόλου απλά, όχι εξαιτίας της πανταχόθεν διατυμπανιζόμενης «οικονομικής κρίσης», αλλά λόγω των πρακτικών που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση στη προσπάθειά της τάχα να την αντιμετωπίσει. Το γεγονός, ότι τα δημόσια έσοδα και γενικότερα η δημοσιονομική λεγόμενη κατάσταση του κράτους χρόνο με το χρόνο επιδεινωνόταν, είναι επιβεβαιωμένη με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο από τα μέτρα που η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει μέχρι σήμερα, διαψεύδοντας μάλιστα τόσο δραματικά τον ίδιο της τον εαυτό.
Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ειδικές γνώσεις στα οικονομικά, ούτε εξειδίκευση και μάστερ στα δημόσια λογιστικά, προκειμένου να κατανοήσει ότι τα μέτρα που εξαγγέλλονται το τελευταίο διάστημα από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης καμιά σχέση δεν έχουν με την αντιμετώπιση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης που πλήττει την παγκόσμια οικονομία. Η επίκληση της κρίσης είναι το πρόσχημα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή προκειμένου να κρύψει από τον ελληνικό λαό την παταγώδη αποτυχία της οικονομικής της πολιτικής. Είναι η αυθάδης προσπάθεια να συγκαλυφθεί από τους πολίτες η κραυγαλέα εξαπάτησή τους τον Σεπτέμβριο του 2007. Είναι η προκλητική κι απροσχημάτιστη επιδρομή στα μεσαία και λαϊκά εισοδήματα με τον πλέον ηθικά βάναυσο και πολιτικά απαράδεκτο τρόπο.
Βιαιότερη αναδιανομή εισοδημάτων σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των φορολογούμενων πολιτών δεν νομίζουμε πως θα μπορούσε να γίνει από κυβέρνηση που διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δεν είναι διόλου τυχαίος ο χαριεντισμός κι οι φιλοφρονήσεις της κυβέρνησης με το ΛΑ.Ο.Σ. του κυρίου Καρατζαφέρη, που εξελίσσονται εποικοδομητικά το τελευταίο διάστημα. Το κοινοβουλευτικό «μαξιλαράκι» για την εξασφάλιση υπερψήφισης –και– της επερχόμενης φορολογικής λαίλαπας –με ορίζοντα προφανώς τις εκλογές του προσεχούς Οκτωβρίου– είναι δεδομένο…
Το θέμα δεν είναι όμως το πώς και αν θα ψηφιστούν ή όχι τα οικονομικά μέτρα, κατά τη γνώμη μας, το θέμα αφορά τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να ανατρέπει εκ βάθρων προς το δυσμενέστερο τους όρους διαβίωσης πολιτών για τους οποίους –υποτίθεται– έχει δεσμευτεί να βελτιώσει ή εν πάση περιπτώσει να διατηρήσει σταθερούς. Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά αφορά τον πυρήνα και της ουσία της πολιτικής διακυβέρνησης του τόπου. Η πολιτική δεν είναι ηθική, αλλά καμιά κυβέρνηση δεν νομίζουμε ότι έχει την ηθική, ούτε –πολύ περισσότερο– την πολιτική νομιμοποίηση, να επιβαρύνει δυσβάσταχτα και άδικα τους κυβερνώμενους με βάρη για τη δημιουργία των οποίων εκείνη είναι αποκλειστικά υπεύθυνη.
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, αντί να παραδεχτεί την επί πέντε συναπτά έτη πλήρη αποτυχία της σε κρίσιμους τομείς διακυβέρνησης, που επηρεάζουν την οικονομική λειτουργία και διαμορφώνουν το κλίμα στην αγορά (π.χ. να επισημάνει και ν’ αντιμετωπίσει τα αίτια της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο μηχανισμός είσπραξης των οφειλών του Δημοσίου, να προωθήσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές για την αντιμετώπιση της προβληματικής λειτουργίας του δημόσιου τομέα, να προωθήσει συγκεκριμένα μέτρα για την πάταξη της διαφθοράς και την αντιμετώπιση της πελατειακής λειτουργία του κράτους), καλεί σήμερα συλλήβδην και αναίσχυντα τους πολίτες να επωμιστούν το βάρος της διάσωσης της εθνικής οικονομίας από την χρεοκοπία.
Δεν δικαιούσθε, κύριε Καραμανλή, να μου επιβάλλεται ούτε ένα δεκάλεπτο του ευρώ εισφορά, φόρο ή οποιοδήποτε άλλο οικονομικό βάρος. Δεν σας αναγνωρίζω το δικαίωμα να με αποκαλείτε με τις πολιτικές σας πράξεις «αναξιόπιστο» ή «φοροφυγάδα». Δεν σας εξέλεξα πριν από πέντε χρόνια για να με φέρετε σήμερα στο χείλος της απόγνωσης, να αγωνιώ αν θα έχω την ικανότητα να καλύψω τις υποχρεώσεις μου, αν θα έχω αύριο τη δουλειά μου, αν τα παιδιά μου θα έχουν ένα καλύτερο αύριο.
Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα, χωρίς να μου προσκομίζετε κανένα απολύτως στοιχείο που να το βεβαιώνει ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει πλήξει και την ελληνική οικονομία και να «βάζετε το χέρι στην τσέπη μου»; Από πού προκύπτει; Ποια είναι τα έως σήμερα δεδομένα για την Ελλάδα; Αν εγώ έβαζα το χέρι μου στη δική σας τσέπη θα με αποκαλούσατε κλέφτη, έτσι δεν είναι;
Αν οι οικονομικές συνθήκες του τόπου άλλαξαν τόσο δραματικά, κύριε Καραμανλή, ώστε να ανατρέπουν εκ βάθρων τις όποιες οικονομικές εξαγγελίες της κυβέρνησής σας κι αν πιστεύετε ότι, δεν μπορείτε να πράξετε διαφορετικά και χρειάζεται να ληφθούν τα δυσβάσταχτα και καταστροφικά μέτρα που εξαγγέλλει αποσπασματικά ο ατυχής κύριος Παπαθανασίου, ένα και μοναδικό χρέος έχετε, να μου δώσετε τώρα –πριν πνίξετε με αυτοκίνητα και κάμερες τους δρόμους– τη δυνατότητα να επιλέξω εγώ, ως πολίτης και ως φορολογούμενος, την κυβέρνηση που επιθυμώ να επιχειρήσει να βγάλει τη χώρα από την οικονομική περιπέτεια που εσείς και τα στελέχη σας, κατά τη γνώμη μου, προκάλεσαν.
Γι' αυτό και μόνο τον λόγο, πιστεύω ότι πρέπει να προκηρυχτούν εκλογές άμεσα κι όχι τον Οκτώβριο, εφόσον διακδικώ το δικαίωμα, αν θα χρειαστεί να πληρώσω το μάρμαρο, να έχω τουλάχιστον την... πολυτέλεια να επιλέξω αν θα είναι Διονύσου ή Ραφήνας!...