Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ, ΟΙ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ ΚΙ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ...

Κώστας Καραμανλής, ομιλία για πρόωρη προκήρυξη εκλογών, Αύγουστος 2007:
Η χώρα απέκτησε υγιή δημόσια οικονομικά. Η χώρα βγήκε από τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, στην οποία οδηγήθηκε εξαιτίας της ανευθυνότητας των κυβερνήσεων του χθες. Πετύχαμε τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος, κάτω από το όριο που απαιτεί το Σύμφωνο Σταθερότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, οι μεγαλύτεροι οίκοι της παγκόσμιας οικονομίας αναγνωρίζουν τα βήματα προόδου που έχουμε κάνει και πιστοποιούν τη σταθερή πορεία της Ελλάδας προς το καλύτερο αύριο που δικαιούμαστε.

Κώστας Καραμανλής, συζήτηση επί του Προϋπολογισμού του 2008, 20 Δεκεμβρίου 2007:
Πετύχαμε μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, σχεδόν κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες.
Πετύχαμε, με τον πιο ήπιο τρόπο, την έξοδο της Χώρας μας από τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος. Και αυτό είναι εθνική επιτυχία. Είναι συλλογική κατάκτηση όλων των Ελληνίδων και όλων των Ελλήνων. Και την κατάκτηση αυτή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν πρόκειται να τη θυσιάσουμε, ούτε σε κομματικές, ούτε σε συντεχνιακές σκοπιμότητες. Δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε πολιτικές, που υποθηκεύουν το μέλλον της Πατρίδας μας. Δεν πρόκειται να θυσιάσουμε το συμφέρον των πολλών, σε συμβιβασμούς με τους λίγους.

Κώστας Καραμανλής, προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή με θέμα τη Διεθνή Οικονομική Κρίση, 31 Οκτωβρίου 2008:
Η διεθνής κρίση προκαλεί ήδη πολλαπλές, πολλές φορές δραματικές, επιπτώσεις σε όλες τις Οικονομίες του κόσμου. Επιβάρυνε -και επιβαρύνει- σοβαρά και τη δική μας Οικονομία. Στο πρώτο εννιάμηνο του χρόνου προκάλεσε μείωση στα έσοδα του Κράτους και ανατροπή στις βασικές παραδοχές του Προϋπολογισμού. Προκάλεσε σημαντική άνοδο στο κόστος του δανεισμού. Προκάλεσε έκρηξη της ακρίβειας, αλλά και επιβράδυνση στο ρυθμό της ανάπτυξης.
Παρόλα αυτά, η ελληνική Οικονομία αποδείχθηκε ανθεκτικότερη σε σχέση με πολλές άλλες. Κι αυτό χάρη στη μεταρρυθμιστική στρατηγική που ακολουθούμε. Την ήπια δημοσιονομική προσαρμογή. Την αναπτυξιακή πολιτική που έφερε μεγάλες επενδύσεις και συνέβαλε έτσι ώστε να διπλασιαστούν οι καθαρές ενάρξεις νέων επιχειρήσεων. Τη νέα εξαγωγική πολιτική που οδήγησε σε σημαντική αύξηση των εξαγωγών μας. Την προώθηση δημοσίων έργων σ’ ολόκληρη τη χώρα. Τις διεθνείς ενεργειακές συμφωνίες για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, που έδωσαν κύρος και νέα γεωπολιτική σπουδαιότητα στην πατρίδα μας. Άνοιξαν, ταυτόχρονα, το δρόμο για μεγάλες επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας. Η Οικονομία μας κατάφερε έτσι να διατηρήσει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη, να μειώνει την ανεργία, να διαθέτει με ένα λόγο ισχυρές αντοχές.

Κώστας Καραμανλής, συζήτηση επί του Προϋπολογισμού του 2009, 21 Δεκεμβρίου 2008:
Ο Προϋπολογισμός διαμορφώνεται, κατ’ αρχήν, κάτω από τα βάρη που κουβαλά η Οικονομία. Και τα βάρη αυτά είναι πολλά:
Είναι βάρος οι παθογένειες του Δημόσιου Τομέα: Μόνο η Ολυμπιακή και ο ΟΣΕ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κοστίζουν στους φορολογούμενους πάνω από 2,7 εκατ. ευρώ την ημέρα.
Είναι βάρος τα φαινόμενα της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της διαφθοράς σε κρίσιμους κρατικούς μηχανισμούς. Σημαίνουν τεράστιο κόστος και συνιστούν κραυγαλέα αντικοινωνική συμπεριφορά.
Είναι, πάνω απ’ όλα, βάρος το δημόσιο χρέος και το αυξανόμενο κόστος δανεισμού. Η αλήθεια – όσα κι αν λέγονται - είναι γνωστή:
Όλα τα έσοδα από το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων -περίπου 12 δις ευρώ το χρόνο- πηγαίνουν στους τόκους του δημόσιου χρέους. Κάθε πολίτης χάνει, εξαιτίας αυτού και μόνο του λόγου, πάνω από χίλια ευρώ το χρόνο. Είναι το πιο μεγάλο βάρος στην πορεία της χώρας. Είναι το πιο σοβαρό εμπόδιο στην αντιμετώπιση της κρίσης. Και είναι το αποτέλεσμα της απίστευτης ανευθυνότητας του χτες.

Κώστας Καραμανλής, προεκλογική ομιλία στην Τρίπολη, 24 Μαϊου 2009:
Φίλες και φίλοι,
Έχουμε πλήρη επίγνωση των προβλημάτων που δυσκολεύουν την πορεία της Πατρίδας μας. Το πιο βαρύ φορτίο είναι το υπέρογκο δημόσιο χρέος, που άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Ήταν στο 30% το ’81, και το έφτασαν στο 100% το 2004. Μόνο για τους τόκους του πληρώνουμε φέτος 12 δις ευρώ. Έχουμε βαθιά συναίσθηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Το πιο σοβαρό απ’ όλα είναι η ανεργία. Ήταν στο 3% το ’81 και το έφτασαν στο 11,3%, το 2004. Τριπλασίασαν τα χρέη την ώρα που η χώρα δεχόταν τεράστιους κοινοτικούς πόρους. Τριπλασίασαν την ανεργία κάτω από τις πιο ευνοϊκές διεθνείς οικονομικές συνθήκες.
Άφησαν πίσω τους προβλήματα, που δεν αντιμετωπίζονται από τη μια μέρα στην άλλη. Προβλήματα που βρίσκουμε μπροστά μας στο σημερινό, τον ανηφορικό δρόμο της διεθνούς συγκυρίας. Και, όμως! Οι υπαίτιοι των προβλημάτων -οι υπαίτιοι των πιο μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων- επιμένουν στο λαϊκισμό. Υπόσχονται τώρα τα πάντα στους πάντες. Δεν λένε όμως ούτε ποιές είναι οι λύσεις που προτείνουν, ούτε πώς θα βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι. Δεν καταθέτουν συγκεκριμένες προτάσεις, ποτέ και για τίποτε. · Προτάσσουν ένα ανεύθυνο «ναι» σε κάθε αίτημα. Απ’ όπου κι αν προέρχεται. Όσο κι αν κοστίζει…
Επί πέντε και πλέον χρόνια, αυτή η υπευθυνότητα και σοβαρότητα χαρακτηρίζει την κυβερνητική πολιτική. Κατά τα λοιπά, η βαρβαρότητα ενόχλησε...

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ 'Η ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Όταν η σοβαρότητα κι η αξιοπιστία πέφτουν στο ναδίρ, πώς μπορεί ο πολιτικός λόγος να κρατηθεί σε ευπρεπές επίπεδο και η προεκλογική αντιπαράθεση στο ύψος του –πάλαι ποτέ– «πολιτικού πολιτισμού»;
Δεν υπάρχει πιο ανόητο και γελοίο θέαμα από το ν’ ακούς τον –με το γνωστό ύφος– κυβερνητικό εκπρόσωπο, να «επιχειρηματολογεί» λαϊκίζοντας για το «πρωτοφανές ολίσθημα» του Γιώργου Παπανδρέου, αξιώνοντας μάλιστα τη δημόσια συγγνώμη του προς τους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων.
Αξία του έδωσαν από το ΠΑΣΟΚ που του απάντησαν.
Την περιφρόνηση και την αδιαφορία μας αξίζει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η –κατά γενική ομολογία– πιο ανίκανη κι αναποτελεσματική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Να μείνει, αυτή κι οι παπαγάλοι της, να παπαγαλίζουν κάθιδροι τα ίδια και τα ίδια από στάδιο σε στάδιο προσθέτοντας κι άλλα επεισόδια στο κακόγουστο και βαρετό σήριαλ: «Ο καταλληλότερος στη μοναχική πορεία του προς τις Ευρωεκλογές».
Την περιφρόνηση και την αδιαφορία μας αξίζει, όταν φωτογραφίζεται ή εγκαινιάζει έργα που σχεδιάστηκαν και ξεκίνησαν πέντε και δέκα χρόνια πριν. Όταν –με κλειστή πάντα τη Βουλή– αισθάνεται ασφαλής να μιλά για διαφάνεια και αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Όταν αυτοσαρκάζεται για το πόσο απέδωσαν οι πολιτικές για την ποιότητα και τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Όταν καμώνεται, πως αντιμετώπισε επιτυχώς την οικονομική κρίση μοιράζοντας πολυτελή αυτοκίνητα. Όταν αναζητά εναγωνίως δεκανίκι από τον συχωρεμένο Κωνσταντίνο Καραμανλή, που μόνο το λείψανό του σε λαϊκό προσκύνημα δεν έχει βγάλει.
Αυτή την κυβέρνηση, της περιφρόνησης και της γελοιοποίησης των θεσμών, της περιθωριοποίησης και της καταρράκωσης της πολιτικής, της ανυπαρξίας και της αδιαφορίας, της κρίσης και των ελλειμμάτων, της ανεργίας και των stage, πρέπει να τη θυμηθούμε ξανά στις 7 του Ιούνη.
Τότε, μπροστά από την κάλπη των Ευρωεκλογών πρέπει να θυμηθούμε όλα αυτά για τα οποία αυτές τις μέρες σκοπίμως ξεχνά –ο κατά τα λοιπά λαλίστατος κύριος πρωθυπουργός– να μας μιλήσει. Για τη νέα σκληρή λιτότητα που προετοιμάζεται πυρετωδώς για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες του κρατικού προϋπολογισμού. Για τους νέους φόρους στα ακίνητα, στα αυτοκίνητα, στα εισοδήματα. Για την περαιτέρω επιδείνωση του βιοτικού μας επιπέδου, για την εκμηδένιση των πιστώσεων για την υγεία, την παιδεία, το περιβάλλον. Για όλα όσα έγιναν ή δεν έγιναν αυτά τα χρόνια και μας οδήγησαν ως κοινωνία και ως πολίτες σ’ αυτή την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική η θεσμική, αλλά και αξιών, προτύπων και σχέσεων. Για όλα αυτά που με ανέξοδες κορώνες και περισσή αυθάδεια, βαφτίζονται αυτές τις μέρες υπεύθυνη και συμφέρουσα για το λαό και τον τόπο πολιτική.
Όσοι πάλι προτιμήσουν, στο όνομα της αδιαφορίας, της απογοήτευσης ή του «όλοι ίδιοι είναι», να «ξεχάσουν» και να μην ψηφίσουν, αλλά να κατευθυνθούν –φορτωμένοι ομπρέλες, ρακέτες κι αντηλιακά– σε κάποια παραλία, είναι σίγουρο πως τη Δευτέρα το βράδυ θα επιστρέψουν πιο ροδαλοί κι ηλιοκαμένοι. Εξίσου σίγουρο όμως είναι, ότι το κανονικό «μαύρισμα» θ’ αρχίζει και γι’ αυτούς από την Τρίτη. Και τότε –όσο κι αν χτυπάνε το κεφάλι τους– θα είναι αργά για να θυμηθούν…

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ


Βλέπουμε την Ευρώπη μέσα από τα μάτια του Σάκη. Ζούμε στην Ευρώπη κάθε φορά που αγωνίζεται η εθνική Ελλάδος. Οι κρίσιμοι θεσμοί της Ευρώπης ακούν στο όνομα Eurovision και champions league. Ας κουδουνίζουν στις τσέπες μας τα κέρματα του euro, ας έχουμε ταυτότητες με ισχύ διαβατηρίου, ας μπορούμε να εγκατασταθούμε σε όποια πόλη της Ευρώπης θέλουμε, ας κινούμαστε σε λεωφόρους και τούνελ που χρηματοδοτήθηκαν από πόρους και της Ευρώπης, αισθανόμαστε λίγο ως πολύ κάτι σαν τουρίστες, σαν επαρχιώτες ή σαν ξένοι ανάμεσα σε ξένους.

Είμαστε Έλληνες. Είμαστε Αθηναίοι, Μανιάτες ή Κρητικοί. Είμαστε Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί ή ΠΑΟΚτζίδες. Είμαστε ΠΑΣΟΚτζίδες, Νεοδημοκράτες ή Κουκουέδες. Είμαστε Βαλκάνιοι, ανατολίτες ή ρωμιοί. Χίλια δυο μπορεί να είμαστε, ευρωπαίοι δεν είμαστε. Η Ευρώπη δεν αποτελεί σημείο αναφοράς μας, ούτε ζωτικό μας χώρο. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις η Ευρώπη είναι επικίνδυνη, είναι ανθελληνική, είναι καταστροφική, είναι ξένη.

Μέσα από τα ιδεολογήματα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, πλάσαμε και ζούμε σ’ έναν φαντασιακό κόσμο, ελληνικό, στον οποίο λες κυριαρχούν οι προαιώνιες αρετές και τα χαρίσματα της φυλής, κυβερνούν η καλοσύνη κι η ισότητα, αναδεικνύονται πανανθρώπινες ιδέες και οραματισμοί. Σ’ αυτόν τον φανταστικό κόσμο έχουμε θεόπεμπτο προορισμό, να είμαστε πάντα και παντού πρώτοι, να νικάμε οποιονδήποτε αντίπαλο, να κάνουμε ό,τι μας αρέσει δίχως συνέπειες, να έχουμε πάντα το δίκιο με το μέρος μας.

Διάβασα στα ευρήματα δημοσκόπησης στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», ότι τρεις στους τέσσερεις Έλληνες δηλώνουν καθόλου έως όχι και τόσο καλά πληροφορημένοι για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς της.

Από το πρωί τα κανάλια βούιζαν για την «αποτυχία» του Sakis.

Αύριο ο ελληνικός λαός θα είναι άριστα πληροφορημένος για όλο το προσκήνιο και το παρασκήνιο του διαγωνισμού, για τις ψηφοφορίες, τις συμμαχίες, τα χτυπήματα «κάτω από τη μέση» κ.ο.κ. Αύριο ο ελληνικός λαός θα αγνοεί, ποιοι είναι οι δεύτεροι υποψήφιοι στα ευρωψηφοδέλτια των μεγάλων κομμάτων, αλλά κατά πάσα πιθανότητα και ποιος είναι πρώτος στο ψηφοδέλτιο ακόμα και του κόμματος που θα ψηφίσει. Για τις πολιτικές που προτείνονται, ούτε συζήτηση…

Στον ελληνικό μας μικρόκοσμο η επικαιρότητα έχει εντελώς συμβατικό χαρακτήρα. Δεν είναι η επικαιρότητα που αφορά τη ζωή μας, τα ενδιαφέροντά μας, τις ανάγκες μας, το μέλλον μας, αλλά εκείνη που «πρέπει» να μας αφορά, που «πρέπει» να μας ενδιαφέρει. Εκείνη που επιβάλλεται από τα ΜΜΕ και τα κανάλια πληροφόρησης. Σ’ αυτά τα κανάλια η Ευρώπη είναι μόνο εικόνα –όπως κι όλη η ζωή– και θέαμα, γι’ αυτά τα κανάλια η Ευρώπη υπάρχει μόνο ως Eurovision ή champions league. Εκ των πραγμάτων όμως, είτε το θέλουμε, είτε όχι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Είτε αντιστεκόμαστε, είτε δεν υπακούμε, εκείνη είναι ο αποδέκτης των επιλογών μας. Είτε εναρμονιζόμαστε, είτε καταδικαζόμαστε, εκείνη είναι ο ρυθμιστής των ενεργειών μας.

Αυτή η Ευρώπη επηρεάζει τις τύχες μας, τη ζωή μας, το μέλλον μας. Αν είναι προοδευτική ή συντηρητική, αν είναι των μονοπωλίων ή των λαών, αν είναι των πολλών ή των λίγων, αν πρέπει ν’ αλλάξει ή να παραμείνει η ίδια, αυτή είναι η Ευρώπη, αυτή η Ευρώπη έχει εκλογές στις 7 Ιουνίου –για άλλες χώρες από τις 4. Σ’ αυτή την Ευρώπη, που δεν γνωρίζουμε καλά – καλά, καλούμαστε να εκλέξουμε τους ευρωβουλευτές, που θα εκπροσωπήσουν τη χώρα μας για τα επόμενα πέντε χρόνια.

«Αυτές οι εκλογές δεν είναι μια καταγραφή της κοινής γνώμης. Είναι εκλογές που αφορούν σε αυτά τα μεγάλα ζητήματα. Σε αυτές τις εκλογές, κρίνονται θέματα που μας αφορούν άμεσα.

Οι εκλογές δεν είναι δημοσκόπηση, είναι απόφαση. Απόφαση για την Ευρώπη που θέλουμε, για το ρόλο και τη στάση της Ελλάδας στην Ευρώπη.

Είναι απόφαση και για την Ελλάδα που θέλουμε, για όλους τους Έλληνες, μέσα από μια νέα εθνική προσπάθεια.

Σε αυτές τις εκλογές, όλοι μαζί θα αποφασίσουμε την πορεία μας και θα πούμε ότι, είναι ώρα να τελειώνουμε με τις πολιτικές, που μας οδήγησαν εδώ όπου βρισκόμαστε σήμερα.

Σε αυτές τις εκλογές, θα πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στις πολιτικές που μας οδηγούν στο χθες και ένα μεγάλο ΝΑΙ στις πολιτικές που βλέπουν μπροστά.

Σε αυτές τις εκλογές, παίρνουμε την απόφαση να βάλουμε πάλι στο επίκεντρο της πολιτικής τον πολίτη με τις πραγματικές του ανάγκες, και στην Ελλάδα, και στην Ευρωπαϊκή Ένωση».

Ενημερωνόμαστε, συμμετέχουμε, ψηφίζουμε, παίρνουμε την ευθύνη να μην είμαστε οι «ξένοι» Ευρωπαίοι σε μια «ξένη» Ευρώπη. Οραματιζόμαστε τη δική μας Ευρώπη.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Μόνο σε επικοινωνιακό και συμβολικό επίπεδο μπορούν να παράγουν τ’ αποτελέσματά τους τα ονόματα που πλαισιώνουν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων για τις Ευρωεκλογές. Βεβαίως, οι επικεφαλής και το «βάθος» εκλογιμότητας σηματοδοτούν τις προσδοκίες και τις στοχεύσεις που θέτουν, αλλά επί της ουσίας τα πρόσωπα μικρό μόνο ρόλο διαδραματίζουν για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Συνήθως, οι Ευρωεκλογές λίγο έως καθόλου απασχολούν και προβληματίζουν και τους πολίτες, που αξιοποιούν την ευχέρεια της «χαλαρής ψήφου» για να εκφραστούν μπροστά στην κάλπη –όσοι βεβαίως φτάνουν μέχρι εκεί– με περισσότερη ελευθερία και ευελιξία επιλογής. Ουσιαστικά, η ψήφος αντανακλά τη στάση του εκλογέα απέναντι στην εσωτερική πολιτική κατάσταση, αντικατοπτρίζει την αντίδρασή του για την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τη χρονική κατά βάση συγκυρία μέσα στην οποία διεξάγεται η ψηφοφορία.
Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, η συμβολή τους έως τώρα στην παραγωγή πολιτών εξελίξεων μάλλον περιορισμένη έως μηδενική υπήρξε, εφόσον ούτε η κυβερνητικές πλειοψηφίες, που κατά κανόνα εισπράττουν τη δυσαρέσκεια και τις αρνητικές ψήφους, κινδύνευσαν, ούτε η αντιπολίτευση στο σύνολό της, που κατά κανόνα πριμοδοτείται απλόχερα, κατόρθωσε να μετουσιώσει τις ψήφους σε κάτι περισσότερο από έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο.
Αν όλες οι προηγούμενες Ευρωεκλογές, παρουσιάζουν σχεδόν ταυτόσημες συμπεριφορές κι εκλογικά αντανακλαστικά για το εκλογικό σώμα και τ’ αποτελέσματά τους δεν συνεπέφεραν συνέπειες για την κατά περίπτωση κυβερνώσα παράταξη, οι επικείμενες εκλογές της 7ης Ιουνίου, είναι δυνατόν ν’ αποτελέσουν εξαίρεση από τον κανόνα, θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος.
Μια πρόχειρη πρώτη απάντηση, θα ήταν ασφαλώς, αρνητική, εφόσον το πλαίσιο και τα δεδομένα ως προς την ουσία και τη δυναμική των Ευρωεκλογών εξακολουθούν να παραμένουν απαράλλαχτα. Με μια δεύτερη όμως προσεχτικότερη προσέγγιση, όχι μόνο της χρονικής συγκυρίας και των συσσωρευμένων προβλημάτων εξαιτίας της πεντάχρονης κυβερνητικής πολιτικής, αλλά κυρίως λόγω της εύθραυστης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της Νέας Δημοκρατίας, θα επέτρεπε να διατυπωθούν σοβαρές επιφυλάξεις ως προς τη δυνατότητα της κυβέρνησης ν’ απορροφήσει τους κραδασμούς ενός προφανώς ανεπιτυχούς αποτελέσματος και να μην αναγκαστεί να ζητήσει ανανέωση της λαϊκής εντολής, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Στο συλλογισμό αυτό, μας επιτρέπει να οδηγηθούμε και η πρόσφατη επιλογή του πρωθυπουργού να προχωρήσει στον εσπευσμένο τερματισμό της συνόδου της Βουλής, διακινδυνεύοντας, τόσο την βεβιασμένη διακοπή της διερεύνησης υποθέσεων με ενδεχόμενες ευθύνες υπουργών και άλλων πολιτικών προσώπων, όσο και την αμαύρωση –όπερ σπουδαιότερο– της δημόσιας εικόνας του, εξαιτίας ακριβώς της επιλογής και της συμπεριφοράς του αυτής έναντι των θεσμών και της κοινοβουλευτικής τάξης.
Η τακτική κι ο υπολογισμός έχουν μπλοκάρει την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Τα ποσοστά, οι ημερομηνίες κι οι μονάδες, έχουν καταστεί τα κεντρικά μεγέθη, που κατευθύνουν τις πρωθυπουργικές πρωτοβουλίες και τις κυβερνητικές επιλογές. Η κρίση, τα ελλείμματα, τα μέτρα κι ότι σχετίζεται με χειρισμούς στο επίπεδο της οικονομίας και της κοινωνίας, αξιοποιούνται μόνο ως τεχνικές διατήρησης μιας ανούσιας πολιτικολογίας κι όχι για την παραγωγή πολιτικής και την προώθηση λύσεων, μόνο για κατανάλωση. Εκείνο που διακαώς επιχειρεί να μην καταναλώσει η κυβέρνηση, είναι ο χρόνος παραμονής της στην εξουσία.
Είναι προφανές, επομένως, ότι στο παιχνίδι με τον χρόνο, η 7η Ιουνίου φαίνεται ν’ αποχτά καθοριστικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, εφόσον αποτελεί εκ των πραγμάτων μια ημερομηνία καμπή για το κυβερνών κόμμα, αλλά και για την αξιωματική αντιπολίτευση. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν θα είναι αδιάφορο, ανέξοδο, αναποτελεσματικό. Αντίθετα, θα μπορεί να παράγει πολιτικές εξελίξεις και συνέπειες, μπορεί ν’ αποτελέσει την αφετηρία για ανατροπές κι ανακατατάξεις. Σε συνάρτηση βεβαίως, με το πώς και κατά πόσο, ο έτερος των ενδιαφερομένων, το ΠΑΣΟΚ, θα πιέσει και θα επιδιώξει ν’ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, ώστε να βρίσκεται στο πηδάλιο της χώρας το εξαιρετικά κρίσιμο και δύσκολο από κάθε άποψη 2010.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

ΑΣΕΠ: ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ




Μπορεί η Βουλή να έκλεισε, αλλά η καθημερινότητα και τα προβλήματά της μάς ακολουθούν ακούραστα μονότονα και βασανιστικά, το ίδιο επίμονα κι εκνευριστικά. Βγαίνοντας από την εξώπορτα του σπιτιού διαπιστώνουμε ότι ο καθημερινός εφιάλτης είναι παρών, είτε λέγεται κυκλοφοριακό, είτε λέγεται ρύπανση, είτε λέγεται ανεργία, είτε λέγεται ακρίβεια, είτε λέγεται μαρασμός κι εγκατάλειψη.

Διάβασα, λοιπόν, πριν δυο – τρεις μέρες στην εφημερίδα, ότι εκδόθηκε από το ΑΣΕΠ ο οριστικός πίνακας βαθμολογίας της ειδικής γραπτής δοκιμασίας, του πασίγνωστου «τεστ γενικών γνώσεων & δεξιοτήτων», που είχε διεξαχθεί τον περασμένο Νοέμβριο και συμμετείχαν πάνω από 100.000 ενδιαφερόμενοι.

Ανατρέχοντας στην ιστοσελίδα του ΑΣΕΠ, είδα ότι δημοσιεύεται ο αριθμός των τευχών και επισημαίνεται σε κάθε ενδιαφερόμενο, πως προκειμένου «να προσμετράται η μοριοδότηση του κριτήριου της ειδικής γραπτής δοκιμασίας στη συνολική βαθμολογία των υποψηφίων θα πρέπει ο κάθε υποψήφιος να αναγράφει την επίδοσή του στο σχετικό σημείο της αίτησης». Δεν αρκεί όμως αυτό, αλλά επιπλέον απαιτείται από τον υποψήφιο να επισυνάπτει στην αίτηση κάθε φορά που θα διαγωνίζεται «ως αποδεικτικό επικυρωμένο φωτοαντίγραφο της πρώτης σελίδας του σχετικού ΦΕΚ καθώς και της σελίδας στην οποία αναγράφεται το ονοματεπώνυμο και η βαθμολογία του». Ενώ με νεότερο Δελτίο Τύπου, διευκρινίζεται, ότι η επικύρωση των φωτοαντιγράφων των σελίδων των ΦΕΚ «είναι δυνατή και με την επισύναψη υπεύθυνης δήλωσης του υποψηφίου κατά το άρθρο 8 παρ. 4 Ν. 1599/1986 στην οποία βεβαιώνεται ότι τα συνημμένα αντίγραφα αποτελούν γνήσια αντίγραφα εκ των πρωτοτύπων που βρίσκονται στην κατοχή του».

Αναζήτησα τα αποτελέσματα που δημοσιεύονται σε, όχι ένα, ούτε δύο παρακαλώ, αλλά δεκαεννέα (19) διαφορετικά ΦΕΚ του τρίτου τεύχους της Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, που αριθμούν το καθένα από 72 έως 132 σελίδες.

Σύνολο σελίδων χίλιες εννιακόσιες ενενήντα μία (1.991) και το κόστος αγοράς ενός από τα παραπάνω ΦΕΚ για τον κάθε ενδιαφερόμενο κυμαίνεται 3 έως 3,5 ευρώ ανάλογα με τον αριθμό των σελίδων.

Ο προβληματισμός μου έχει δύο σκέλη, το ένα αφορά το κόστος όλης αυτής της διαδικασίας δημοσίευσης από το δημόσιο σε σχέση με την πρακτική αξία του επιδιωκομένου αποτελέσματος και το δεύτερο τη σκοπιμότητα της διαδικασίας που επιβάλλεται στους πολίτες που συμμετείχαν στη διαδικασία του τεστ.

Ως προς το θέμα του κόστους, η απορία μου ξεκινά από το απλούστερο, που είναι πόσοι τόνοι άραγε χαρτιού θα χρειαστεί να καταναλωθούν, προκειμένου να εκτυπωθούν αυτές οι χιλιάδες σελίδες και σε πόσες άραγε χιλιάδες αντίτυπα; Δίπλα σ’ αυτά αν μπουν τα εργατικά, οι πρώτες ύλες, τα μεταφορικά και δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο, αναρωτιέμαι σε τι ύψος διαμορφώνεται το συνολικό κόστος της διαδικασίας δημοσίευσης των αποτελεσμάτων ενός τεστ, που το αποτέλεσμά του πουθενά αλλού δεν χρησιμεύει στους υποψηφίους που συμμετείχαν, ει μη μόνο στο να κερδίσουν κάποια μόρια, αν και εφόσον συμμετάσχουν μελλοντικά σε κάποιο διαγωνισμό για πρόσληψη στο δημόσιο. Με άλλα λόγια, αν το δημόσιο δεν ξαναπροκηρύξει διαγωνισμό ή αν κάποιος δεν συμμετάσχει του είναι παντελώς άχρηστα.

Και για να σας πάω κι ένα κλικ πιο κάτω; Γνωρίζει κανείς πόσο έχει κοστίσει μέχρι σήμερα στο ελλειμματικό δημόσιο ταμείο αυτή η πρωτότυπη διαδικασία του «τεστ δεξιοτήτων» για διορισμό στο δημόσιο; Έχει αθροίσει κάποιος τι ποσά έχουν δαπανηθεί κι εξακολουθούν να δαπανώνται απλώς και μόνο για να συμπληρωθεί σ’ ένα «κουτάκι» μιας αίτησης συμμετοχής σε διαγωνισμό ένας αριθμός (ο βαθμός δηλαδή του τεστ δεξιοτήτων);

Για να δούμε όμως και το άλλο σκέλος του προβληματισμού μου. Τι ζητάει το ΑΣΕΠ από τους ενδιαφερόμενους στην περίπτωση που θέλουν να συμμετάσχουν σε κάποιο διαγωνισμό του δημοσίου; Ν’ αγοράζουν, να επικυρώνουν και να βεβαιώνουν τη γνησιότητα δεδομένων, που το ίδιο το δημόσιο τους παρέχει μέσω του ΑΣΕΠ και του ΦΕΚ. Με άλλα λόγια το ΑΣΕΠ επιβάλλει στους ενδιαφερόμενους να αγοράσουν το ΦΕΚ, από πού; Αν δεν μένουν στην Αθήνα, τον Πειραιά ή σε κάποια από τις μεγάλες πόλεις που τυχαίνει να λειτουργούν γραφεία διάθεσης ΦΕΚ, πού θα τα βρουν, από τη στιγμή μάλιστα που δεν διατίθενται δωρεάν και δεν μπορούν να τους εξυπηρετήσουν τα ΚΕΠ; Ζητούμενο πρώτο, λοιπόν, η αγορά των ΦΕΚ.

Ζητούμενο δεύτερο, γιατί θα πρέπει να επικυρωθεί το ΦΕΚ ή να προσκομιστεί υπεύθυνη δήλωση του υποψηφίου για τη γνησιότητα των στοιχείων; Το ΦΕΚ δεν είναι έγκυρο δημόσιο έγγραφο ή το ΑΣΕΠ δεν γνωρίζει τη βαθμολογία κάθε υποψηφίου, ώστε σε κάθε περίπτωση που κάποιος τη χρειαστεί να χορηγεί εκείνο τη βεβαίωση της βαθμολογίας; Γιατί με άλλα λόγια πάλι, προστίθενται όχι μόνο κι άλλη ταλαιπωρία, αλλά κι άλλες διαδικασίες και έγγραφα στις αιτήσεις συμμετοχής στους διαγωνισμούς του δημοσίου;

Κούρασα, αλλά το θέμα είναι μείζον και αφορά όχι μόνο την οργάνωση του κράτους, τη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης ή ενδεχομένως την επιμέρους θεματική των σχέσεων κράτους – πολίτη, αφορά την ουσία και το περιεχόμενο των θεσμών της πολιτείας, αλλά και την ποιότητα της δημοκρατίας που απολαμβάνουν οι πολίτες αυτού του κράτους.

Το ανεξάρτητο ΑΣΕΠ, διασφαλισμένο συνταγματικά και οχυρωμένο πίσω από εκατοντάδες –μην πω χιλιάδες, που δεν θα ήταν ενδεχομένως υπερβολή– νόμους, διατάξεις, εγκυκλίους, γνωμοδοτήσεις και πάει λέγοντας, έχει διαμορφώσει στο όνομα της διαφάνειας και της αμεροληψίας των διορισμών στο δημόσιο, ένα ιδιότυπο καθεστώς οιονεί ασυλίας, τόσο ως προς την οργάνωση και στελέχωσή του, όσο και ως προς τον τρόπο λειτουργίας και άσκησης των αρμοδιοτήτων και της αποστολής του.

Ως προς την οργάνωση δεν είναι του παρόντος, μέσα απ’ αυτές τις αράδες, να κριθεί σε τι ωφελούν την αποτελεσματικότητά του και την ευελιξία που πρέπει να έχει ένα όργανο αυτού του ειδικού κι ευαίσθητου για τη λειτουργία του κράτους και την εξυπηρέτηση των πολιτών σκοπού, Ολομέλειες, τα Τμήματα, οι Σύμβουλοι κι όλοι όσοι στα δεκαπέντε χρόνια που υφίσταται, έχουν εμφιλοχωρήσει στις οργανικές και άλλες θέσεις. Ως προς το θέμα των διαδικασιών που έχει επιβάλλει και της ανούσιας τυπικότητας που, όλα αυτά τα χρόνια, έχει δημιουργήσει συμβάλλοντας στο στήσιμο ενός αξεπέραστου πλέγματος γραφειοκρατικών, χρονοβόρων και πολυδάπανων διαδικασιών έχω κάθε λόγο, ως πολίτης αυτού του τόπου, να ενδιαφερθώ και να καταγγείλω.

Η διαδικασία που εξελίσσεται αυτές τις μέρες επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Οι πολίτες ταλαιπωρούνται για μια ακόμα φορά άσκοπα. Μετά την ταλαιπωρία του περασμένου Νοεμβρίου, που διεξήχθη ο σχετικός διαγωνισμός δεξιοτήτων, καλούνται σήμερα να ξανατρέξουν, να ξαναπληρώσουν, να ξαναγανακτήσουν. Παραβλέποντας το γεγονός, ότι, κατά τη γνώμη μας, αυτός καθαυτός ο διαγωνισμός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια τρύπα στο νερό, θα μπορούσε απλούστατα το ΑΣΕΠ μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων να πει στους ανθρώπους που συμμετείχαν: «Η βεβαίωση της βαθμολογίας για καθέναν που συμμετείχε χορηγείται από το ΑΣΕΠ». Ούτε τρέξε, ούτε φέρε, ούτε πάρε, ούτε δώσε…

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το θέμα, με πονάει, γιατί έζησα «από μέσα» τον 2190 το 1994 και είδα κι έζησα την αγωνία της τότε πολιτικής ηγεσίας με υπουργό τον Αναστάση Πεπονή, ώστε να καθιερωθεί ένα πραγματικά αδιάβλητο κι αξιοκρατικό σύστημα προσλήψεων στο τόπο, που θα τον απαλλάξει από την κατάρα του ρουσφετιού και της πελατειακής σχέσης για έναν διορισμό στο δημόσιο. Το τι ακολούθησε δεν είχε καμιά σχέση με τους τότε οραματισμούς, το δε σήμερα δεν έχει καμιά απολύτως σχέση ούτε μ’ αυτήν την ίδια την πραγματικότητα…





Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

ΚΛΕΙΣΤΗ ΒΟΥΛΗ: ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ


Το κατήγγειλαν όλα τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, το ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ και το υποστήριξε με σθένος ο Γιώργος Παπανδρέου τόσο στις δηλώσεις του, όσο και μπροστά στο ενθουσιώδες ακροατήριο της Κοζάνης, το εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής με την αιφνιδιαστική απόφαση του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή την Παρασκευή το βράδυ είναι ενέργεια πρωτοφανής για την πρόσφατη κοινοβουλευτική ιστορία του τόπου.
«Είναι πρόβλημα η βούληση της κυβέρνησης να διεξαχθούν οι ευρωεκλογές με καθαρούς πολιτικούς όρους;» αναρωτήθηκε με επιτηδευμένη αφέλεια στη Θεσσαλονίκη ενώπιον της εκλογικής του βάσης ο Πρωθυπουργός. Λες και δεν είναι αυτονόητο, ότι για ένα Πρωθυπουργό που ασκεί τις αρμοδιότητές του σεβόμενος το δημοκρατικό πολίτευμα, το Σύνταγμα και τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, μια πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση αυτή θα αποτελούσε τίτλο τιμής. Ποιον προσπαθεί επομένως να ξεγελάσει ο κύριος Καραμανλής, όταν διατυπώνει αυτά τα παραπλανητικά ερωτήματα, τη στιγμή που, με την αιφνιδιαστική επιλογή του να κλείσει άρον – άρον τη Βουλή, απέδειξε πόσο υπολήπτεται και σέβεται τη δημοκρατία, το Σύνταγμα και τους θεσμούς που διέπουν τη λειτουργία της κυβέρνησης και των οργάνων του κράτους. Με την προκλητική του απόφαση ο κύριος Καραμανλής, γύρισε με υπεροψία την πλάτη στην εμβρόντητη και πελαγοδρομούσα από τις κυβερνητικές του αποφάσεις κοινωνία, επιδεικνύοντάς της με περισσή αλαζονεία την απόφασή του να διατηρηθεί όπως – όπως στην εξουσία, με οποιοδήποτε τίμημα και κόστος, ηθικό, πολιτικό, οικονομικό.
«Έχει ξανασυμβεί να κλείσει η Βουλή», ψελλίζουν με θράσος δεξιά κι αριστερά τα εντεταλμένα κυβερνητικά παπαγαλάκια. Ας παρακολουθήσουμε, λοιπόν, τις ημερομηνίες διενέργειας των Ευρωεκλογών σε συνδυασμό με τα σχετικά Προεδρικά Διατάγματα διακοπής των εργασιών της Βουλής, όπως δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως:
Ευρωεκλογές 1984: Διενεργήθηκαν στις 17 Ιουνίου και η Βουλή διέκοψε τις εργασίες της στις 18 Μαΐου (ΦΕΚ 66/Α).
Ευρωεκλογές 1989: Διενεργήθηκαν στις 18 Ιουνίου ταυτόχρονα με τις βουλευτικές εκλογές, οπότε η Βουλή εκ των πραγμάτων έπρεπε να κλείσει, γεγονός που συνέβη στις 11 Μαΐου (ΦΕΚ 119/Α).
Ευρωεκλογές 1994: Διενεργήθηκαν στις 12 Ιουνίου και η Βουλή δεν έκλεισε.
Ευρωεκλογές 1999: Διενεργήθηκαν στις 13 Ιουνίου και η Βουλή διέκοψε τις εργασίες της στις 28 Μαΐου (ΦΕΚ 109/Α).
Ευρωεκλογές 2004: Διενεργήθηκαν στις 13 Ιουνίου και η Βουλή δεν έκλεισε.
Ευρωεκλογές 2009: Διενεργούνται στις 7 Ιουνίου και η Βουλή έκλεισε στις 9 Μαΐου (ΦΕΚ 72/Α).
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κρύβεται ουσιαστικά πίσω από δύο περιπτώσεις διακοπής των εργασιών της Βουλής το 1984 και το 1999. Αποσιωπά όμως την πραγματικότητα, ότι τότε η διακοπή γινόταν για διάστημα δύο ή τριών εβδομάδων κι επανερχόταν αμέσως μετά σε λειτουργία η Ολομέλεια του Σώματος, ενώ τώρα η Βουλή δεν διέκοψε απλώς για λίγες μέρες τις εργασίες της, αλλά κήρυξε τη λήξη της τρέχουσας συνόδου με αποτέλεσμα η Ολομέλεια να συγκληθεί –όπως ορίζει το Σύνταγμα– με τη νέα σύνοδο, τον προσεχή Οκτώβριο.
Η καταπάτηση του Συντάγματος και της νομιμότητας –εφόσον οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί έχουν πέσει από μήνες στον κάλαθο των αχρήστων– είναι προφανής, επιλέχτηκαν ως λύση διάσωσης της κυβέρνησης, ώστε να κατορθώσει να κερδίσει μια μικρή ακόμα χρονική πίστωση για την παραμονή της στην εξουσία. Το βίαιο κλείσιμο της Βουλής διευκολύνει τη Νέα Δημοκρατία όχι μόνο να παραγραφούν και να μην διερευνηθούν οι περιπτώσεις σκανδάλων στελεχών της που ελέγχονται από τη δικαιοσύνη, αλλά προπαντός να φαίνεται στα χαρτιά, ότι διαθέτει την εμπιστοσύνη –βλέπε πλειοψηφία– της Βουλής.
Αν αυτό δεν είναι συνταγματική εκτροπή, τότε ας μας αναφέρει κάποιος συνταγματολόγος –αλήθεια πού έχουν εξαφανιστεί όλοι αυτοί οι κατά τα άλλα λαλίστατοι επιστήμονες;– ποια είναι;
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο μόνος αρμόδιος να κρίνει είναι ο ελληνικός λαός, στον πατριωτισμό του οποίου επαφίεται η τήρηση του Συντάγματος. Τώρα πλέον, η ψήφος στις Ευρωεκλογές πρέπει ν’ αποχτήσει για κάθε σκεπτόμενο πατριώτη εθνική σημασία και νόημα…
Ως τον Οκτώβριο τι άραγε θα ‘χει απομείνει όρθιο;

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

ΣΥΝΤΑΓΜΑ... ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ


Αν η ψηφοφορία της προηγούμενης Δευτέρας, για την παραπομπή ή όχι του πρώην υπουργού Αριστοτέλη Παυλίδη, αφορούσε πρόταση εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, σήμερα ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας κ. Κώστας Καραμανλής θα βρισκόταν με μια διερευνητική εντολή στα χέρια «προκειμένου να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης». Το Σύνταγμα της χώρας επιτάσσει όμως διαφορετικές κατά περίπτωση πλειοψηφίες και για μεν την παραπομπή κατά το άρθρο 86 απαιτεί «την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών», ενώ για την περίπτωση της πρότασης εμπιστοσύνης κατά το άρθρο 84 επιβάλει «την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών».
Με αυτά και μ’ αυτά τα «παιχνίδια» πλειοψηφιών, σε συνδυασμό και με τις επιμέρους διατάξεις του Κανονισμού της Βουλής, οι εκάστοτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που –αξίζει να επισημανθεί– προκύπτουν πάντα από μη αναλογικούς εκλογικούς Νόμους, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν την κυριαρχία τους παρακάμπτοντας και παραβιάζοντας ουσιαστικά άλλες θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος, όπως π.χ. την Κοινοβουλευτική Αρχή ή την Αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών.
Δεν είναι τυχαίο, ότι σχεδόν ταυτόχρονα με τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών, σχετικά με τις υποθέσεις που διερευνά η δικαιοσύνη και αφορούν την ενδεχόμενη εμπλοκή πολιτικών προσώπων, άρχισε και η συζήτηση για την ανάγκη τροποποίησης και του νόμου περί ευθύνης των υπουργών, που μόλις το 2001 ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.
Ο προβληματισμός δεν αναφέρεται στο γιατί μέσω της «Υπόθεσης Παυλίδη» δεν οδηγηθήκαμε σε βουλευτικές εκλογές, αλλά στοχεύει στο να αναδείξει με ποιον τρόπο, έχοντας προσαρμόσει τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας, το Σύνταγμα, στην επίπλαστη και κατασκευασμένη ανάγκη των ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων, οδηγούνται οι κυβερνώσες πλειοψηφίες σε κοινοβουλευτικές ακροβασίες –βλέπε αποχώρηση από τη συζήτηση για το Βατοπέδιο και την υπόθεση SIEMENS– και μεθοδεύσεις –βλέπε λευκή ψήφος για την «υπόθεση Παυλίδη»– που καταρρακώνουν την αξιοπιστία και το κύρος των κοινοβουλευτικών θεσμών, αλλά παράλληλα φαλκιδεύουν και το νόημα και την ουσία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Αν, επομένως, ο κύριος Κώστας Καραμανλής, ως αρχηγός «του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία» –κατά το άρθρο 37 του Συντάγματος– βρισκόταν σήμερα με τη διερευνητική εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στα χέρια, μπορεί να στενοχωριόταν κάποιοι μεγαλοεκδότες –ξέρετε από ‘κείνους τους «νταβατζήδες»– ή κάποιοι βουλευτές που θα διακινδύνευαν σε περίπτωση εκλογών την επανεκλογή τους, όμως οι θεσμοί θα τροφοδοτούνταν με το αναγκαίο και αναζωογονητικό για τη λειτουργία τους οξυγόνο της εμπιστοσύνης και της στήριξης των πολιτών. Ενδεχομένως, στην περίπτωση αυτή, να υποστήριζε κάποιος, ότι τα όποια αδικήματα θα παραγράφονταν. Σωστά, διερωτώμαι όμως, αν υπάρχει έστω και ένας αυτή τη στιγμή στη χώρα, που μπορεί να διαβεβαιώσει, ότι όντως για τις ελεγχόμενες υποθέσεις, έτσι όπως εξελίσσονται οι σχετικές διαδικασίες, δεν θα υπάρξει ούτως ή άλλως παραγραφή.
Αξιοποιώντας αυτά τα «εργαλεία» του Συντάγματος μπορεί, λοιπόν, να στρογγυλοκάθεται ο «καταλληλότερος» κ. Κώστας Καραμανλής στην πρωθυπουργική πολυθρόνα, κάνοντάς μας μάλιστα και τη χάρη –αφού έτσι ισχυρίζεται ότι του διαμηνύσαμε μέσα από τις δημοσκοπήσεις– να μη μας τραβάει παρά τη θέλησή μας σε διπλές εκλογές καλοκαιριάτικα.
Πιστεύω, ότι η επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έχει την ευθύνη, παραδειγματισμένη από τα λάθη του παρελθόντος και στο πλαίσιο της πολιτικής για την αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας των θεσμών, να αναλάβει και όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κοινοβουλευτικό πεδίο, προκειμένου ν’ αποκατασταθούν οι όποιες συνταγματικές ή νομικές στρεβλώσεις, που αλλοιώνουν το πνεύμα και το νόημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ταυτόχρονα οι αποφάσεις αυτές, θα επικυρώνουν στην πράξη και τη συμφωνία, για τη δημιουργία και ανάπτυξη μιας σύγχρονης σχέσης εμπιστοσύνης πολιτών και πολιτικής, που θα έχει ήδη θεμελιωθεί με τη θετική ψήφο τους προς το ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

ΛΕΥΚΕΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΕΣ


Το σήριαλ της «Υπόθεσης Παυλίδη» φτάνει απόψε το βράδυ στην κορύφωσή του. Το αποτέλεσμα της μυστικής ψηφοφορίας των τριακοσίων της Βουλής θα δώσει απάντηση στον αν ο πρώην υπουργός θα παραπεμφθεί ή θ’ απαλλαγεί και θα αποδοθεί και πάλι στην κοινωνία σαν «λευκή περιστερά».

Είναι γεγονός, ότι στον τόπο μας οι «λευκές περιστερές» μπορεί να μην απαντώνται συχνά στον γύρω από την πλατεία Συντάγματος ή μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου χώρο, αλλά βρίθουν εντός του Κοινοβουλίου. Μην σας ξεγελούν τα σκουρόχρωμα κοστούμια κι οι αυστηρές γραβάτες. Από κάτω κρύβουν κατάλευκες φτερούγες περιστεριών και αγγέλων.
Θα το διαπιστώσουμε άλλωστε κατά τα φαινόμενα και το βράδυ, όταν θ’ ανοίξει η ψηφοδόχος και θ’ αναδυθεί από μέσα όχι οσμή σκανδάλου, αλλά ευωδιά κατάλευκων φτερών και πούπουλων κατευθείαν από τα χεράκια άσπιλων κι αμόλυντων «λευκών περιστερών» και «αγγέλων ηθικής».

Οι λευκές περιστερές ποσώς ενδιαφέρονται σε τι χρώμα πούπουλα θα ρίξουν τον πρώην υπουργό, εκείνο που τις ενδιαφέρει είναι –πάντα ως «λευκές περιστερές»– να πέσουν εκείνες εκ του ασφαλούς στα μαλακά, αποτρέποντας τις όποιες εκλογικές τους περιπέτειες κι αποκλεισμούς. Αδιαφορούν αν τα πούπουλα αυτά προέρχονται από το ξεπουπούλιασμα του πολιτικού συστήματος. Αδιαφορούν αν οι πολίτες τους ετοιμάζουν με τη σειρά τους πίσσα και πούπουλα για τις επόμενες εκλογές.

Μόνη παραφωνία στην κατάλευκη αρμονία του πολιτικού κόσμου, η «βουλιμία» –τι κομψή λέξη– του Γιώργου Παπανδρέου, που τον ωθεί να διαταράσσει το χαριτωμένο φτερούγισμα των γαλάζιων «λευκών περιστερών», επιμένοντας πως αν δεν ξεβρομίσει οριστικά η «φωλιά», το μόνο λευκό που θα έχει μείνει να συνδέεται με τα κοινοβουλευτικά μας πιτσουνάκια, θα είναι το… πιλάφι!

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Η ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΛΟΥΡΙΔΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ

Μετά την πρόσφατη –τύποις πιλοτική– παραχώρηση κυκλοφορίας και των ταξί στη λεωφορειολωρίδα της οδού Μεταμορφώσεως στο Χαλάνδρι, εξαφανίστηκε και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας και σοβαρότητας της κυκλοφοριακής μελέτης «Νέλα» και της Δημοτικής Αρχής του Χαλανδρίου, που, παρά τις επιφυλάξεις και τις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής, την επέβαλε.

Μόνον ο Δήμαρχος κ. Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος κι η παράταξή του, επιμένουν να ταλαιπωρούν με τις επιπόλαιες κι ατεκμηρίωτες κυκλοφοριακές μελέτες κι επιλογές τους τους κατοίκους της περιοχής της Μεταμόρφωσης Χαλανδρίου, αδιαφορώντας για τους κινδύνους, που καθημερινά δημιουργούνται τόσο από την αναποτελεσματική σηματοδότηση, όσο κι από την αδυναμία επιβολής των ρυθμίσεων έστω και με την αυστηρή αστυνόμευση για την τήρηση των κανόνων οδικής κυκλοφορίας από τους διερχόμενους οδηγούς.

Οι άστοχες κι αναποτελεσματικές αποφάσεις της Δημοτικής Αρχής του κ. Γρηγόρη Ζαφειρόπουλου, όπως έχουμε επισημάνει και σε προηγούμενες αναρτήσεις, συμβάλουν στην πλήρη υποβάθμιση της άλλοτε πανέμορφης αυτής εξοχικής περιοχής του Χαλανδρίου. Τη διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνουν σε καθημερινή βάση:
-->
Η κατακόρυφη αύξηση της επικινδυνότητας της οδού Μεταμορφώσεως και των παρόδων της, από τις διαρκείς κι ανεξέλεγκτες παραβιάσεις της οδικής σήμανσης και της καταστρατήγησης των μονοδρομήσεων (παράνομες προσπεράσεις, μεγάλες ταχύτητες, αντίθετη κίνηση κ.λπ.).
H αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων με τραυματισμούς και σοβαρές υλικές ζημιές.
Η επί χρόνια ασύδοτη κυκλοφορία των αυτοκινήτων Σχολών Οδηγών κι οι εξετάσεις των υποψηφίων οδηγών στους δρόμους της περιοχής, που επιτείνουν το κυκλοφοριακό χάος κι αναστατώνουν την ομαλή ροή της κυκλοφορίας.
Η ολοσχερής καταστροφή του οδοστρώματος σε πολλά σημεία του οδικού άξονα, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε επικίνδυνες παγίδες για τους διερχόμενους οδηγούς και κυρίως μοτοσικλετιστές.
Η κατάληψη των πεζοδρομίων από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, που αναγκάζουν τους πεζούς να κινούνται πάνω στον επικίνδυνο δρόμο.
Η εμπλοκή που δημιουργούν κάθε πρωί τα αυτοκίνητα τροφοδοσίας του σούπερ μάρκετ της περιοχής, γεγονός που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τους διερχόμενους πεζούς και μαθητές των παρακείμενων σχολείων, αλλά και για τους οδηγούς των οχημάτων που διέρχονται από το σημείο.

Οι ευθύνες των δημοτικών παραγόντων είναι τεράστιες και είναι καιρός να τις αντιληφθούν και να τις αντιμετωπίσουν. Θα είναι κρίμα να θρηνήσουμε το χαμό και ανθρώπινης ζωής, για ν’ αναγκαστούν ν’ ασχοληθούν οι αρμόδιοι του Δήμου με τα προβλήματα και τις ανάγκες της περιοχής.