Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ

Σε μια βδομάδα από σήμερα, οι πολίτες της χώρα μας θα έχουν αναδείξει με την ψήφο τους –σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις– μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου θα κληθούν ν’ αναλάβουν τη διακυβέρνηση του τόπου και ν’ αντιμετωπίσουν τα ακανθώδη και σύνθετα προβλήματα που τον απασχολούν και τον ταλανίζουν για χρόνια.
Σε μια βδομάδα από σήμερα ο πολιτικός χρόνος θα έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα για τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Η απαίτηση για άμεσες κι επιτυχείς κυβερνητικές επιλογές, η ανάγκη για στοχευμένες κι αποτελεσματικές πολιτικές και η προσμονή για νέο πολιτικό ύφος και έκφραση, ανεβάζουν –εκ των πραγμάτων– πολύ ψηλά τον πήχη.
Η συνέπεια λόγων και έργων αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, τη λυδία λίθο πάνω στην οποία θα θεμελιωθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών και θ’ αποκαθίσταται μέρα με τη μέρα η αξιοπιστία πολιτικού συστήματος και κοινωνίας.
Κανείς δεν φαντάζομαι να είναι τόσο αφελής, ώστε να περιμένει, ότι σε μια βδομάδα από σήμερα, όλα θ’ αλλάξουν μονομιάς και τα προβλήματα θα αρχίσουν να επιλύονται ως δια μαγείας. Επειδή όμως όλοι μας έχουμε ταλαιπωρηθεί, κουραστεί κι απογοητευτεί από υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα κι από ανεκπλήρωτες εξαγγελίες, αλλά κι από αλαζονικές, υπερφίαλες κι ανοίκειες συμπεριφορές, χρειάζεται από τα πρώτα βήματα της νέας κυβέρνησης να δημιουργηθεί μια ειλικρινής, ανεπιτήδευτη και περιεκτική επικοινωνία κι ενημέρωση, που θα ολοκληρώνεται με σαφείς πολιτικές πρωτοβουλίες και μέτρα.
Σε μια βδομάδα από σήμερα, χρειάζεται ν’ αρχίσει η δημιουργία ενός διαφορετικού πολιτικού κλίματος, που θα καλλιεργεί και θ’ αναπτύσσει τα συμμετοχικά κοινωνικά αντανακλαστικά και θα επαναφέρει τη χαμένη αισιοδοξία και τη ματαιωμένη μας ελπίδα.

Το στοίχημα του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ είναι μόνο με τον εαυτό τους και δεν έχουν άλλη επιλογή παρά μόνο να το κερδίσουν…

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΦΛΥΑΡΙΑΣ

Πολλά σηματοδοτεί και σημαίνει η επικείμενη αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας από τη διακυβέρνηση του τόπου μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.

Δεν είναι μόνο η αλλαγή του πολιτικού σχεδιασμού για τη διακυβέρνηση του τόπου. Δεν είναι μόνο η αλλαγή των προσώπων. Δεν είναι μόνο η κατάλυση των μηχανισμών.

Το κρισιμότερο ίσως είναι η ανατροπή της ανέξοδης, ανερμάτιστης και επιπόλαιας πολιτικής φλυαρίας, η οποία επί τόσα χρόνια, δια στόματος Κώστα Καραμανλή, αποπροσανατόλισε, αποκοίμισε τους πολίτες και εν τέλει αποδόμησε τον πολιτικό λόγο και την πολιτική διαδικασία εκ βάθρων.

Η άνεση του λόγου κι η ευχέρεια των χειρονομιών σε συνδυασμό με τη δημόσια επίκληση των αγαθών προθέσεων και των ανιδιοτελών βλέψεων του κόμματός του από την εποχή που ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση, εξέθρεψαν ψευδαισθήσεις και καλλιέργησαν φρούδες ελπίδες.

Με την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου όμως, η καθημερινή διάψευσή τους, εξαιτίας των άστοχων επιλογών και των άδικων για τους πολλούς αποφάσεων –υπό την επίκληση μάλιστα του «πολιτικού προγράμματος» της Νέας Δημοκρατίας– σε συνδυασμό με τα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς που διαδοχικά έρχονταν στο φως της επικαιρότητας, δημιούργησαν ατμόσφαιρα ασφυξίας για το σύνολο του πολιτικού συστήματος και συνέβαλαν καταλυτικά στην απαξίωση και αποξένωση των πολιτικών διαδικασιών για μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Η εύκολη λύση για την κυβέρνηση απέναντι στα προβλήματα που συσσώρευε καθημερινά με την πολιτική της ήταν το «χαρτί» Καραμανλής. Μια από το βήμα της Βουλής, μια μέσω διαγγελμάτων, μια από τα τηλεοπτικά πάνελ, μια από την εξέδρα προεκλογικών συγκεντρώσεων. Πότε μιλώντας από καρδιάς, πότε κοιτώντας μας στα μάτια, πότε με αίσθημα ευθύνης και πότε υπό το βάρος του εθνικού χρέους, έφερνε τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα για τον τόπο και το λαό στα μέτρα των επικοινωνιακών επιλογών του επιτελείου του.

Η επίκληση κανενός είδους εθνικού συμφέροντος δεν είναι πλέον σε θέση ν’ ανακόψει την πορεία προς την ανατροπή της πολιτικής της φλυαρίας και της επικοινωνιακής πολυλογίας. Έφτασε η ώρα ο τόπος ν’ αποχτήσει μια κυβέρνηση που δεν θα επισημαίνει και θα λύνει τα προβλήματα στα λόγια, αλλά που θα λύνει απλώς τα προβλήματα.

Οι επί πεντέμισι χρόνια ακροατές, άρχισαν κι εκείνοι να ομιλούν...