Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

2011: Χρονιά Αφετηρία

Ένα εικοσιτετράωρο έμεινε.
Το 2010, η πρώτη χρονιά της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, της χρονιάς που μας επεφύλασσε τις μεγαλύτερες κι οδυνηρότερες ίσως εκπλήξεις μεταπολεμικά, μετρά ώρες.
Το 2011 είναι προ των πυλών άγνωστο, αβέβαιο, ασαφές. Είναι, μετά από πολλά χρόνια, η χρονιά που φέρνει τόσα στερητικά α- στα επίθετα που θα μπορούσαν να τη χαρακτηρίζουν.
Ξεκινώντας απ’ το άλφα (α) μακάρι να γίνει η νέα χρονιά αφετηρία ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αγάπης, ανάτασης.
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά για όλους!

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

"ΛΑΒΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΣΟΥ": Μόλις κυκλοφόρησε

Το «Λάβε τα Μέτρα σου» είναι ένα απάνθισμα από κείμενα τις τελευταίας εξαετίας (και όχι μόνο), που είδαν το φως της δημοσιότητας από τα blogs της LIFO κι αργότερα του BLOGGER. Σαν πινελιές στο παζλ που συνέθεταν μέρα με τη μέρα και μήνα με το μήνα, όλα όσα ερχόταν από χρόνια, για να διαταράξουν τη μακαριότητα των βαλκανικών διακοπών και την ανεμελιά του μεσογειακού ταπεραμέντου μας.

Το δέσιμο των κειμένων σ’ ένα σώμα, έκλεισε σκέψεις και συναισθήματα, καταστάσεις και γεγονότα, για τα οποία ο καθένας θα μπορούσε να πει «έτσι είναι». Δεν διεκδικούν τίποτε περισσότερο από το να κρατήσουν ευχάριστη συντροφιά, διατηρούν όμως την κρυφή φιλοδοξία, να ενεργοποιήσουν ευαισθησίες, αντανακλαστικά και συμπεριφορές, που θα μπορούσε κάποιος να πει «έτσι πρέπει να είναι».

Η πρώτη κρίσιμη κρίση είναι δική σας. Οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους, τίποτε δεν μας εμποδίζει, φυσικά, να έχουμε εμπιστοσύνη ο ένας στην κρίση του άλλου.

Καλού – κακού, πάντως, λάβε τα μέτρα σου!...

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

"ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ": Ατάκα ανέξοδη, αλλά κι εξίσου αδιέξοδη

Να υπάρχουν μέσα στο πολιτικό σύστημα διαφωνίες και διαφορές των κομμάτων της αντιπολίτευσης ως προς τις πτυχές της εκάστοτε ακολουθούμενης κυβερνητικής πολιτικής, όχι μόνο είναι θεμιτό κι αναμενόμενο, αλλά και επιβεβλημένο. Εξίσου αναμενόμενο θα ήταν, οι προβαλλόμενες αντιρρήσεις κι οι επίσης προτεινόμενες ως βέλτιστες απόψεις ή λύσεις, να αφορούν ή να εστιάζονται περισσότερο σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες ή κατηγορίες και να διαμορφώνονται ανάλογα με τη συγκυρία και το ακροατήριο.
Το τελευταίο διάστημα η χώρα έχει εισέλθει σε μια περίοδο βαθειάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που επηρεάζει δραματικά την οργάνωση και λειτουργία του κράτους και προκαλεί τριγμούς και ανατροπές σε δομημένες και σταθερές μέχρι σήμερα κοινωνικές ιεραρχήσεις και σχέσεις, γεγονός που είναι αναμενόμενο να φέρνει στο προσκήνιο διλήμματα κι αβεβαιότητες και να διαμορφώνει ένα περιβάλλον δυσοίωνο και απειλητικό.
Μέσα σ’ αυτό το απειλητικό για την κοινωνική συνοχή και κρίσιμο για τις πολιτικές διαδικασίες περιβάλλον, η άρθρωση αντιπολιτευτικού λόγου με βάση πλατφόρμες και λογικές, είτε μόνο πολιτικού κόστους, είτε -ακόμα χειρότερα- ψηφοθηρίας, όπως ενδεχομένως θα ήταν ανεκτό να συμβαίνει οποιαδήποτε άλλη περίοδο ή εποχή, επιτείνει το κλίμα αβεβαιότητας και καχυποψίας, αποδιοργανώνει και συντηρητικοποιεί τα άτομα, απενοχοποιεί ή και επιτρέπει την ανοχή σε αντικοινωνικές παραβατικές συμπεριφορές.
Βιώνουμε ως κοινωνία και ως κράτος τις παράπλευρες συνέπειες και τις ανατροπές, που προκαλούνται εξαιτίας του παγκόσμιου νομισματικού πόλεμου. Αντί όμως η δραματική αυτή για τη χώρα μας εξέλιξη, που η έκταση και το βάθος της οφείλεται -κατά γενική ομολογία και παραδοχή- αποκλειστικά και μόνο σε άστοχες ή εσφαλμένες πολιτικές δεκαετιών, να εκληφθεί ως ευκαιρία για συνολική αλλαγή και ανασύνταξη των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του τόπου, καταναλώνεται μόνο σε ανέξοδες -και αδιέξοδες- ρητορείες και σε πολυδάπανες εντάσεις και ευκαιριακές αντιπαραθέσεις.
Το παράδοξο, λοιπόν, είναι, ότι όλη η αντίδραση κι η επιθετικότητα κατά των διαδοχικών αποφάσεων και μέτρων, που λαμβάνονται στο πλαίσιο του μνημονίου, εξαντλούνται στην καταγγελία για την ανατροπή θεσμών και κατακτήσεων προηγούμενων δεκαετιών, αποσιωπώντας ή παραβλέποντας την αναγκαιότητα να υποστηριχθούν εναλλακτικές πολιτικές, που να επιτρέπουν τη διατήρησή τους. Ακόμα περισσότερο, εκδηλώνονται, όχι κατά τη στιγμή που επαπειλείται ή επίκειται η υπογραφή της διεθνούς συμφωνίας για το δανεισμό και τη χρηματοδότηση της χώρας, αλλά μετέπειτα, όταν πλέον η χώρα βρίσκεται ήδη δεσμευμένη διεθνώς.
Πέραν αυτών, θα πρέπει κάποια στιγμή να απαντηθεί, ιδιαίτερα από τις πολιτικές δυνάμεις που διακρίνονται για την ορμητικότητα και το δυναμισμό της αντιπολιτευτικής τακτικής τους, πώς συμβαίνει να καταγγέλλονται σήμερα, επ’ ευκαιρία του μνημονίου, πολιτικές επιλογές και αποφάσεις, ότι ανατρέπουν κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα, που με τη σειρά τους είχαν θεσμοθετηθεί στο παρελθόν από κυβερνήσεις, που και τότε καταγγέλλονταν συστηματικά και συλλήβδην για αντιλαϊκές και συντηρητικές πολιτικές.
Τι ζητάμε να διατηρηθεί και πού ζητάμε να παραμείνουμε; Ποιοι καμώνονται, ότι δεν καταλαβαίνουν πως οι ασκοί του Αιόλου έχουν ανοίξει κι ότι βρισκόμαστε ήδη ως χώρα και ως λαός στη διαδικασία μετάβασης σ’ ένα παγκόσμιο περιβάλλον εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που μέχρι σήμερα είχαμε μάθει να ζούμε; Ποιοι αναλαμβάνουν και με ποιο αντάλλαγμα, την ευθύνη να οδηγήσουν τους πολίτες αυτής της χώρας σε μια μέχρις εσχάτων αναμέτρηση για την ανατροπή των κυβερνητικών αποφάσεων κι επιλογών ή κι αυτής ακόμα της κυβέρνησης;
Το να επιχειρήσεις να πολιτευτείς μέσα σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, με εργαλεία και μεθόδους που χρησιμοποιούσες για την τρέχουσα κομματική σου δραστηριότητα και ρουτίνα κάτω από κανονικές συνθήκες, συνιστά όχι μόνο άγνοια πολιτικού κινδύνου, αλλά επικίνδυνο πολιτικό ακροβατισμό. Όταν όλα γύρω αλλάζουν υποχρεωτικά, είτε κάτω από το βάρος της διεθνούς συγκυρίας, είτε για λόγους που ανάγονται σε εσωτερικές αδυναμίες και ανεπάρκειες κι όμως επιμένεις να παραμένεις αγκυλωμένος σε απλουστεύσεις και γενικεύσεις, που σου υπαγορεύει το στενά εννοούμενο κομματικό σου συμφέρον, η θέση βρίσκεται μοιραία στο πολιτικό περιθώριο, έστω κι αν δρας και διαμαρτύρεσαι καθημερινά μέσα στο κέντρο των πόλεων.
Η πλειοδοσία στην άρνηση και την καταγγελία, ίσως αποδειχτεί κρισιμότερη ή και καταστροφικότερη για την κοινωνική συνοχή από την σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Το «όχι σε όλα», που τόσο ανέξοδα θα ακουστεί και πάλι σε λίγες μέρες από τα έδρανα της Βουλής στη συζήτηση του προϋπολογισμού του 2011, είναι η εύκολη διέξοδος και το ξεγλύστημα. Το δύσκολο είναι ν’ ακουστεί, ν’ ακούσουμε, ποιες συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις υπάρχουν κι όχι ξόρκια και καταδίκες. Τη στιγμή όμως, που ξορκίζεται και καταγγέλλεται ο διάλογος μεταξύ των πολιτικών κομμάτων. Όταν θεωρείται κάτι σαν κομματική προδοσία ή ντροπή, το να συναντηθεί και να συζητήσει ένας πολιτικός αρχηγός με τον πρωθυπουργό, τι ελπίδες μπορεί να υπάρχουν, ότι μπορούν αυτές οι κομματικές ηγεσίες να υπερβούν τον εαυτό τους, να υπερβούν την ίδια την κοινωνία και τις πραγματικές της ανάγκες;
Θεατές είναι, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, αμήχανοι θεατές σ’ ένα δράμα που πρωταγωνιστούν άλλοι και φαίνεται αδύνατο, όχι μόνο να μπορέσουν να το παρακολουθήσουν, αλλά πολύ περισσότερο να φανταστούν ποιος μπορεί να είναι ο από μηχανής θεός, που θα οδηγήσει τελικά στην κάθαρση.
Οι πρωταγωνιστές όμως του δράματος μπορούν.

Φωτογραφία: Α. Μιχαλόπουλος

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ: 'Ομηροι παγίων και διαρκών αναγκών των κυβερνώντων

Η υπενθύμιση του 1476 του 1984, ίσως χαρακτηριστεί επικίνδυνη οπισθοδρόμηση, ενώ η επίκληση του 2190 του 1994, πιθανόν να θεωρηθεί άσκοπος αναχρονισμός. Η αναφορά, τέλος, του πιο πρόσφατου άρθρου 103§6, του 2001, ενδέχεται να θεωρηθεί ανούσια παρελθοντολογία.

Οι νόμοι –σε αυτούς παραπέμπουν οι αριθμοί πριν τις χρονολογίες– αποτελούν σε βάθος χρόνου τις δύο σοβαρότερες κυβερνητικές απόπειρες, ν’ αντιμετωπιστεί ριζικά το χρόνιο πρόβλημα των πάλαι ποτέ «εκτάκτων» και μετέπειτα «συμβασιούχων» του Δημοσίου. Η δε ρητή συνταγματική διάταξη (103§6), που απαγορεύει τη μονιμοποίηση με νόμο προσωπικού με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ή τη μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου, διατηρεί πλέον την ισχύ της –στο «αυστηρό» μας Σύνταγμα– μάλλον σαν απολίθωμα, παρά ως κατευθυντήριος άξονας μοιάζει.

Το πρόβλημα των συμβασιούχων ακολουθεί τα παρακμιακά βήματα του πολιτικού συστήματος. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Άρις Καζάκος: «Το θέμα των συμβασιούχων είναι πρόβλημα κοινωνικό και πολιτικό. Τα κόμματα, εκμεταλλευόμενα την ανάγκη των ανθρώπων για εργασία, αξιοποιούν την εξουσία προκειμένου να δημιουργήσουν δεσμούς πατρωνίας και πελατειακές σχέσεις με όσους θέλουν να εξασφαλίσουν το εργασιακό τους μέλλον».

Πέρα από τις αντιδράσεις που μπορεί να προκάλεσαν στην κοινή γνώμη οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των συμβασιούχων στην Ακρόπολη, το πρόβλημα είναι οξύ και δεν αφορά μόνον τους ίδιους, αλλά όλους μας, κράτος και κοινωνία. Μάλιστα, η πρόσφατη γνωμοδότηση του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την οποία το Δημόσιο, οι ΟΤΑ και τα ΝΠΔΔ οφείλουν να συμμορφώνονται προς τις προσωρινές διαταγές των δικαστηρίων για τους συμβασιούχους, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί επιπόλαια, ότι αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο σ’ αυτό το επώδυνο και μακροχρόνιο σήριαλ, αλλά ως θρυαλλίδα, ικανή να τινάξει στον αέρα όλα όσα επιδιώκονται, τόσο στον τομέα των δημόσιων οικονομικών, όσο και στο πλαίσιο της αναδιοργάνωσης του κράτους.

Με την εφαρμογή της γνωμοδότησης αυτής από τα δικαστήρια, οι εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχοι, της περιόδου διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και όσοι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είχαν στο παρελθόν δημιουργήσει, σε συνδυασμό με τις επίσης εκατοντάδες χιλιάδες απασχολούμενους των προγραμμάτων stages, οι οποίοι κατέκλυσαν –κυριολεκτικά– δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς, δήμους κι άλλα δημόσια νομικά πρόσωπα –κατ’ εξοχήν επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας–, που προσέφυγαν στη δικαιοσύνη, έχουν πλέον τη βάσιμη προσδοκία, ότι σύντομα θ’ αποτελέσουν υπαλλήλους αορίστου χρόνου στο ελληνικό δημόσιο.

Η επίκληση της «κάλυψης πάγιων και διαρκών αναγκών» και το στοιχείο του «βιοπορισμού», αποτελούν τους βασικούς πυλώνες, πάνω στους οποίους θεμελιώνονται κατά κανόνα οι αθρόες αγωγές που έχουν κατατεθεί. Μια αιτιολογία, που έστω κι αν δεν είναι σε κάθε περίπτωση επαρκής ή αποδεδειγμένη, επαρκεί για να αποδειχθεί όμως μια ακόμη πολιτική συμπεριφορά, που ακολουθήθηκε διαχρονικά με περισσή ανευθυνότητα και πονηριά και συνέβαλε ουσιαστικά στη δημιουργία του σημερινού αδιεξόδου.

Η διαχείριση της κατάστασης από την παρούσα κυβέρνηση και υπό το φως των «προδιαγραφών» του μνημονίου, δεν ξέρουμε πόσο μπορεί να είναι εύκολη υπόθεση. Οφείλουν όμως εκείνοι που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα, να σχεδιάσουν και να προχωρήσουν στη λύση του, επιδιώκοντας τη ριζική αντιμετώπισή του και για το μέλλον.

Προφανώς, είναι τόσο λεπτό το θέμα, ώστε όποια άποψη και να υποστηρίξει κάποιος, εύκολα μπορεί να βρεθεί εν αδίκω. Ίσως πρόκειται για το πλέον δυσεπίλυτο πρόβλημα, εφόσον δεν έχει να κάνει με αριθμούς και ποσοστά, αλλά με ανθρώπινες ανάγκες και υποχρεώσεις. Πιθανόν, μια λύση να είναι ο περιορισμός του κράτους σε απόλυτα αναγκαίους για τη λειτουργία και την κοινωνική του διάσταση τομείς (παιδεία, υγεία, άμυνα κ.λπ), ίσως μια άλλη σκέψη ν’ αναφέρεται στην κατάργηση της σύναψης συμβάσεων μεταξύ δημοσίου και φυσικών προσώπων, αλλά η κάλυψη των εποχιακών ή έκτακτων κρατικών αναγκών ν’ αντιμετωπίζεται με αντισυμβαλλόμενα άλλα ιδιωτικού δικαίου νομικά πρόσωπα (εταιρείες, σωματεία κ.λπ.).

Σε κάθε περίπτωση, κρίσιμο είναι ν’ αποφασιστεί τι πρέπει να γίνει τώρα, κι είναι κρίσιμο τώρα, την περίοδο που οι «κόκκινες γραμμές» τραβιώνται με τόση ευκολία, να μην διαγραφούν με μια μονοκοντυλιά δίκαιες απαιτήσεις για εργασία χιλιάδων ανθρώπων, αλλά με κοινωνικά δίκαιο και πολιτικά ορθό τρόπο, να διορθωθούν δια παντός άδικες πολιτικές συμπεριφορές, που κρατούν επί τόσα χρόνια σε ομηρία χιλιάδες ανθρώπους, αλλά και την κοινωνία στο σύνολό της δέσμια μακροχρόνιων πελατειακών επιλογών.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

ΚΡΑΤΟΣ: Η "μάχη" πρέπει να κερδιστεί πρώτα από μέσα

«Μικρό», «ευέλικτο», «στρατηγείο», αλλά κι «αναποτελεσματικό», «γραφειοκρατικό», «ρουσφετολογικό», τόσα και τόσα επίθετα έχουν τοποθετηθεί επί δεκαετίες δίπλα από τη μαγική –για τα ελληνικά δεδομένα– λέξη «κράτος». Ανάλογα με την περίσταση και τη ν εποχή, το διαχρονικό εργαλείο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής στον τόπο μας, βρίσκεται σήμερα στο μάτι του κυκλώνα.

Ενόψει της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα και υπό το βάρος –και τις δεσμεύσεις– του μνημονίου, για μια ακόμα φορά ο «μεγάλος ασθενής» απειλείται με «μαχαίρι». Κατάργηση δημοσίων υπηρεσιών, άρση της μονιμότητας, απολύσεις συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, αναδιοργάνωση και συγχώνευση κλάδων και θέσεων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη των κυβερνητικών εξαγγελιών και των πολιτικών προβληματισμών.

Πάντα «πούλαγε» το ελληνικό Δημόσιο, ήταν «μαγαζί γωνία», μια θέση σ’ αυτό ισοδυναμούσε, λίγο πολύ, με μια θέση στον ήλιο. Από την ίδρυση του κράτους, αποτέλεσε το μήλον της έριδος πολιτικών, κομμάτων και παρατάξεων. Η δυνατότητα να χρηματοδοτεί, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, την αναπαραγωγή και τη διεύρυνση της εξουσίας τους, το καθιστούσε μοναδικής σπουδαιότητας μηχανισμό επιβολής και κυριαρχίας πάνω στην κοινωνία.

Αν ανατρέξουμε σε μελέτες, αναλύσεις και αρθρογραφία των δύο περασμένων αιώνων θα ανακαλύψουμε –και μάλιστα πολύ εύκολα– πανσπερμία απόψεων και συμπερασμάτων, που αποτυπώνουν με παραστατικότητα και σε βάθος, πώς αρθρώθηκε χρόνο με το χρόνο και κυβέρνηση με την κυβέρνηση αυτή η μοναδική για τα δεδομένα του δυτικού κόσμου σχέση αλληλεξάρτησης πολιτικής εξουσίας και πολιτών. Ενώ όμως οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματα, τόσο για τα αίτια, όσο και για τις συνέπειες και του τι θα έπρεπε ν’ αλλάξει, συνέπιπταν διαχρονικά και με αξιοθαύμαστη μάλιστα ακρίβεια, τουναντίον, από την πλευρά της εκτελεστικής εξουσίας, ελάχιστα έχουν συντελεστεί προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης των παθολογιών του συστήματος της κρατικής οργάνωσης και διοίκησης.

Συνεπή προς την προσφιλή προεκλογική «φλυαρία» τους τα πολιτικά κόμματα, θεωρούσαν κάτι σαν «χρέος τιμής» ν’ αναφερθούν –ιδιαίτερα από το 1974 και μετά– στον κρατικό μηχανισμό και τις αλλαγές επί τα βελτίω, που προτίθενται να επιφέρουν, εφόσον οι πολίτες τους εμπιστευτούν τη διακυβέρνηση του τόπου. Λίγες μέρες μετά τις εκλογές, κάνουν μια γενικότερη αναφορά στις προγραμματικές τους δηλώσεις, εφόσον σχηματίσουν κυβέρνηση, για να πράξουν τα ακριβώς αντίθετα κατά τη διάρκεια της θητείας τους, στο βαθμό φυσικά που θ’ αποφασίσουν ν’ ασχοληθούν με το θέμα.

Η πολυδιαφημισμένη «επανίδρυση του κράτους», θα μείνει ίσως η ιστορικότερη προεκλογική εξαγγελία, που όχι μόνο δεν επιχειρήθηκε, αλλά αποδεδειγμένα, κινούμενη προς την αντίθετη κατεύθυνση, αναδείχτηκε ως η πλέον πολυδάπανη, αδιαφανής και ρουσφετολογική κυβερνητική πρακτική, που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα.

Σήμερα επιβάλλονται άλματα. Ελλείψεις και ολιγωρίες δεκαετιών καλείται η κυβέρνηση να υλοποιήσει μέσα σε λίγους μήνες. Οι περισσότερες «Διαρθρωτικές Πολιτικές», που περιλαμβάνονται στο –περιβόητο– Μνημόνιο (Παράρτημα ΙΙΙ - Ν. 3845/2010), όπως: Ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και ενίσχυση του ανταγωνισμού, η διαχείριση και αποκρατικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, η βελτίωση της απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων, αλλά κι αυτή ακόμα η ενίσχυση της αγοράς εργασίας, αφορούν ή επηρεάζονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από το κράτος, από το δημόσιο τομέα.

Είναι δυνατόν αυτός ο μηχανισμός, ν’ αντέξει από τη μια την πίεση της συρρίκνωσης και της βίαιης μεταβολής της μισθολογικής του κατάστασης, των εργασιακών του σχέσεων και «κεκτημένων» κι απ’ την άλλη, να υποστηρίξει με συνέπεια και αποτελεσματικότητα την προώθηση αυτών των πολιτικών, που θα οδηγήσουν στην ανάταξη και τελικά στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας;

Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης για τους επόμενους μήνες. Οι περισσότερες πιθανότητες για να κερδιστεί, βρίσκονται μόνο σε μια λέξη: Εμπιστοσύνη. Αν οι αλλαγές που θα προωθηθούν, κατορθώσουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των εργαζόμενων στις δημόσιες υπηρεσίες, όχι τόσο για την αναγκαιότητά τους, αλλά προπαντός για την αξιοπιστία και τη χρησιμότητά τους, τότε η υλοποίησή τους και σύντομα θα εξελιχθεί και με αποτελεσματικότητα. Η εμπιστοσύνη, φυσικά, προϋποθέτει συγκεκριμένες διαδικασίες και ενέργειες, απαιτεί ένα κατάλληλα διαμορφωμένο περιβάλλον, επιβάλλει κοινούς κώδικες κι ανοιχτούς διαύλους αμφίδρομης επικοινωνίας.

Τέτοιες «πολυτέλειες», είναι προφανές ότι κάτω από τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως ακόμα στελέχη και υπάλληλοι με γνώσεις και εμπειρίες, με διάθεση και κουράγιο, με δυναμισμό και θέληση, αυτά είναι η «πολυτέλεια» που διαθέτει η δημόσια διοίκηση. Αν αξιοποιηθούν και δεν συνθλιβούν –όπως και το σύνολο του προσωπικού– στις μυλόπετρες των «εξωτερικών μελετητών», «ειδικών συνεργατών» και «ιδιωτικών συμβούλων», στην προσπάθεια να επιβληθούν όπως-όπως λύσεις από «τα πάνω», είναι δυνατόν να συμβάλουν αποφασιστικά στην επίτευξη αυτού του σημαντικού έργου, αν όχι του θαύματος –περί αυτού πρόκειται– που αναζητείται εναγωνίως από την κυβέρνηση να πραγματοποιηθεί για το ελληνικό κράτος μέσα στο 2011.

Η «μάχη» για την αλλαγή στο κράτος θα δοθεί και θα κριθεί πρώτα από «μέσα» κι έχει σημασία να είναι επιτυχής η έκβασή της, εφόσον μας αφορά όλους, και τους μέσα και τους έξω.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

ΔΗΜΟΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ: 'Ενα αποτέλεσμα διόλου "φιλικό"

Ο συνδυασμός «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη» με επικεφαλής τον Στάθη Ανδρεόπουλο, είναι τελικά ο μεγάλος χαμένος των Δημοτικών εκλογών (8.671 ψήφοι – ποσοστό 46%) στο Δήμο Χαλανδρίου. Αντίθετα, ο Γιώργος Κουράσης και το «Χαλάνδρι σε Δράση» κατόρθωσαν στο δεύτερο γύρο να κερδίσουν την ψήφο 10.180 δημοτών (ποσοστό 54%) και να κόψουν πρώτοι το νήμα κερδίζοντας ταυτόχρονα και τη Δημαρχία.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι από μια δεξαμενή 10.800 ψηφοφόρων, που την πρώτη Κυριακή ψήφισαν τους τέσσερεις συνδυασμούς που αποκλείστηκαν (Καρατζά – ΚΚΕ, Παττακός - ανεξάρτητος ΠΑΣΟΚ, Αντίσταση – ΣΥΝ, Οικολόγοι κ.λπ., Πανταζής - ανεξάρτητος ΠΑΣΟΚ), ο συνδυασμός «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη» κατόρθωσε να αποσπάσει μόνον 2.500 ψήφους (το ¼ περίπου). Ενώ, ο αντίπαλος συνδυασμός «Χαλάνδρι σε Δράση», που πλειοψήφισε την πρώτη Κυριακή, κατόρθωσε μετά βίας τη δεύτερη Κυριακή ν’ αυξήσει τη δύναμή του κατά 780 ψήφους (ουσιαστικά διατήρησε τις δυνάμεις του).
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, όπως σε όλη την Ελλάδα, και στο δεύτερο γύρο ήταν η μεγάλη αποχή (6.814 ψηφοφόροι ή ποσοστό 56,5%), που σε συνδυασμό με τα 2.765 άκυρα/λευκά (ποσοστό 10,5%), συνθέτουν το παζλ των αριθμητικών δεδομένων του εκλογικού αποτελέσματος για τον Δήμο Χαλανδρίου.
Στο πολιτικό επίπεδο, η ήττα του συνδυασμού «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη», που υποστηρίχτηκε επισήμως από το ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνει την αντίληψη που έχει παγιωθεί στην τοπική κοινωνία, ότι ο νεαρός υποψήφιος δήμαρχος, παρά την ευχέρεια λόγου και την καλή του διάθεση, δεν είχε διεισδυτικότητα στο εκλογικό σώμα και δεν συσπείρωνε τους ψηφοφόρους, όχι μόνο των συγγενών πολιτικά χώρων, αλλά ούτε του ίδιου του κομματικού χώρου που τον στηρίζει. Το αποτέλεσμα πάντως, δεν κρίθηκε ουσιαστικά στις δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις των εκλογών που πέρασαν, ούτε επηρεάστηκε αποφασιστικά από την ύπαρξη των δύο ανταρτών. Η εκλογική τύχη του συνδυασμού «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη» είχε κριθεί στη διάρκεια της τετραετίας, ενδεχομένως και πριν απ’ αυτή.
Έτσι, ενώ η τετραετία που πέρασε σημαδευόταν από πολυάριθμες αποσπασματικές αποφάσεις της Δημοτικής Αρχής, που επιβάρυναν δυσβάσταχτα το δημοτικό ταμείο δίχως να προσφέρουν ουσιαστικές λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματα του Δήμου (κυκλοφοριακό, σχέδιο πόλης, οικιστική ανάπτυξη, περιορισμός ελεύθερων χώρων, περιβάλλον, χώροι αναψυχής κ.λπ.), η επικοινωνιακή αδυναμία της παράταξης «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη», δεν επέτρεψε ν’ αναδειχθούν και να καταστούν κυρίαρχα ως ζωτικής σημασίας προβλήματα για την αλλοίωση του προαστιακού χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας της περιοχής. Σε καμιά περίπτωση δεν έφτασαν στις γειτονιές και τα καφενεία του Χαλανδρίου τα θέματα π.χ. των παράνομων διαφημιστικών πινακίδων, του Carrefour, του σχεδίου πόλης. Ούτε, από την άλλη πλευρά, η λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, που δημιουργούσαν οι αποφάσεις της διοίκησης του Δήμου (π.χ. εφαρμογή κυκλοφοριακής μελέτης σε διάφορες περιοχές, ποδηλατόδρομοι κ.λπ.) αξιοποιήθηκαν και κεφαλαιοποιήθηκαν, με τρόπο που να δημιουργηθεί δυναμική καταψήφισης τελικά του συνδυασμού της πλειοψηφίας του πρώην Δημάρχου Γρηγόρη Ζαφειρόπουλου (εκλέχτηκε περιφερειακός σύμβουλος με τον Βασίλη Κικίλια) στις δημοτικές εκλογές.
Σπουδαίο ήταν και το ζήτημα των συμμαχιών, εφόσον παραδοσιακά το Χαλάνδρι την περίοδο μετά το 1978, διοικήθηκε από προοδευτικές πλειοψηφίες (Πέρκιζας – Παττακός), που σχηματίζονταν στο δεύτερο γύρο μετά από συμμαχίες και συνεργασίες των δημοτικών παρατάξεων και των πολιτικών δυνάμεων. Για συμμαχίες στην περίπτωση του συνδυασμού «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη» ούτε συζήτηση. Ήδη από την προεκλογική περίοδο του 2006, είχαν γκρεμιστεί τα τείχη, όχι μόνο με τον χώρο της παραδοσιακής αριστεράς (ΚΚΕ) και των άλλων παρατάξεων της ευρύτερης αριστεράς, αλλά και με στελέχη του τοπικού ΠΑΣΟΚ, που –ο καθένας για τους δικούς του λόγους– διαχώρισαν λιγότερο ή περισσότερο διακριτικά τη θέση τους.
Έτσι ο Στάθης Ανδρεόπουλος κι η δημοτική του ομάδα, βρέθηκαν τελικά ν’ αντιπολιτεύονται επί τέσσερα χρόνια μόνοι μέσα στους τέσσερεις τοίχους της αίθουσας συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου και στα όργανα του Δήμου κι αυτό ενίοτε χωρίς μεγάλη επιτυχία. Οι διαπληκτισμοί και τα νταϊλίκια κατά τη διάρκεια των συμβουλίων, επιβεβαίωναν απλώς την αδυναμία ν’ αρθρωθεί με αποτελεσματικότητα πειστικός και πιεστικός αντιπολιτευτικός λόγος.
Η απομόνωση κι η πολιτική μοναξιά, δεν περιορίστηκαν μόνο στο παραταξιακό επίπεδο και μέσα στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, αλλά ήταν εμφανής στις γειτονιές και τα διαμερίσματα του Δήμου. Η αδυναμία δημιουργίας επικοινωνιακής δυναμικής ακολουθούσε τον συνδυασμό σε κάθε του βήμα. Η ανυπαρξία έντυπου ή ηλεκτρονικού μέσου επικοινωνίας ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ενώ η ισχνή παρουσία και παρέμβαση των δημοτικών συμβούλων του συνδυασμού στα τοπικά δρώμενα κι εκδηλώσεις ήταν περισσότερο από κραυγαλέα. Τελικά, όλο αυτό το υποτονικό πολιτικά και κοινωνικά κλίμα εκφράστηκε και με την ηχηρή αποχή ή με τη συμμετοχή σε άλλους συνδυασμούς, στελεχών από το ψηφοδέλτιο που παρουσιάστηκε, γεγονός που επιχειρήθηκε να προβληθεί –χωρίς να πείσει– ως «ανανέωση». Το «χρίσμα» της τελευταίας στιγμής δεν ανέστρεψε θεαματικά την προδιαγεγραμμένη πορεία.
Φτάνοντας στις δημοτικές εκλογές ο Στάθης Ανδρεόπουλος κι ο συνδυασμός «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη», είχαν απέναντί τους, όχι μόνο τον Γιώργο Κουράση, που με το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας φάνταζε έτοιμος διάδοχος της δημοτικής παράταξης του Γρηγόρη Ζαφειρόπουλου, όχι μόνο τους αντάρτες του ΠΑΣΟΚ και τους άλλους δύο αριστερούς συνδυασμούς, αλλά προπαντός τη δυσπιστία και την επιφυλακτικότητα των δημοτών του Χαλανδρίου για το πόσο θα μπορούσε να χειριστεί αυτός κι ο συνδυασμός του τα δημοτικά θέματα με αξιοπιστία κι αποτελεσματικότητα. Εδώ κρίθηκε και ουσιαστικά το αποτέλεσμα, το άνοιγμα της κάλπης απλώς το επιβεβαίωσε και τυπικά.
Κοιτώντας μπροστά, θα λέγαμε ότι οι εκλογές του Μαΐου του 2014 δεν είναι τόσο μακριά, όχι τουλάχιστον τόσο μακριά, όσο φαντάζει το να βρεθεί από τις προοδευτικές και άλλες δυνάμεις που υπάρχουν, μια αξιόπιστη εκδοχή, που να κατορθώσει να διεκδικήσει τον Δήμο με αξιώσεις…

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Το μη χείρον βέλτιστον

Μια από τις αναμετρήσεις του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών, που αναμένεται να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πραγματοποιείται την προσεχή Κυριακή στο Δήμο Χαλανδρίου. Αναμετρώνται ο συνδυασμός «Χαλάνδρι σε Δράση» με υποψήφιο Δήμαρχο τον Γιώργο Κουράση, που συγκέντρωσε την πρώτη Κυριακή ποσοστό ψήφων 35,69% και ο συνδυασμός «Χαλάνδρι Φιλική Πόλη» με επικεφαλής τον υποψήφιο Δήμαρχο Στάθη Ανδρεόπουλο, που συγκέντρωσε το 23,37% των ψήφων.
Η κατακόρυφη πτώση κατά 10 περίπου ποσοστιαίες μονάδες, που συγκέντρωσε ο πλειοψηφών συνδυασμός, που υποστηρίζεται από τη Νέα Δημοκρατία, σε σύγκριση με εκείνων του απερχόμενου Δημάρχου Γρηγόρη Ζαφειρόπουλου, που στις προηγούμενες εκλογές του είχε επιτρέψει να επικρατήσει από τον πρώτο γύρο, δίνουν το δικαίωμα στον Στάθη Ανδρεόπουλο, που υποστηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ, να ελπίζει, ότι οι πιθανότητες ο Δήμος «ν’ αλλάξει χέρια», για πρώτη φορά μετά το 1992, είναι πολλές. Στο γεγονός αυτό συνηγορεί και το συνολικό ποσοστό που συγκέντρωσαν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, που ανέρχεται στο 40,95% κι ότι μεταξύ τους βρίσκονται δύο συνδυασμοί «ομογάλακτων» υποψηφίων (του Κώστα Παττακού και του Νίκου Πανταζή), που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και συγκέντρωσαν το 15,13%.
Αν ζούσαμε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, τα δεδομένα θα ήταν ξεκάθαρα κι ο Στάθης Ανδρεόπουλος θα μπορούσε βάσιμα να πιστεύει, ότι δικαιούται να προβάρει το κοστούμι του Δημάρχου. Τότε ο υπολογισμός των ποσοστών του δεύτερου γύρου απαιτούσε μόνο μια πρόσθεση, γεγονός που, αναγόμενο στις σημερινές συνθήκες, θα σήμαινε 23,37+40,95=64,32… Οπότε… Καληνύχτα σας κύριε Κουράση.

Δυστυχώς –ή ευτυχώς κατ’ άλλους– τα πράγματα στο Χαλάνδρι, όπως και σ’ όλη τη χώρα, όσον αφορά την εξαγωγή ασφαλών προβλέψεων για το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου, έχουν καταστεί πολύ περίπλοκα και σύνθετα. Ο κομματικός ανταγωνισμός κι οι έριδες στην κεντρική πολιτική σκηνή μεταφέρθηκαν σταδιακά και πλήγωσαν ανεπανόρθωτα το θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι τοπικές εκλογές έχασαν το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό τους και μετατράπηκαν τετραετία με την τετραετία σε πεδία αχαλίνωτου κομματισμού, αλλά και σύμπηξης ποικιλώνυμων σκοπιμοτήτων και ιδιοτελών συμφερόντων.
Με τον τρόπο αυτό, η ευθύγραμμη σχέση υποψηφίων και ψηφοφόρων, που καθοριζόταν εν πολλοίς μόνο από την ιδεολογική ή κομματική ταυτότητα, δηλητηριάστηκε και στρεβλώθηκε βάναυσα από κατευθυνόμενες συμπεριφορές, που δεν στόχευαν απλώς από την πλευρά των ηττημένων στην μη εκλογή του παραταξιακού αντιπάλου, αλλά στην με κάθε τρόπο παρεμπόδιση της εκλογής οποιουδήποτε αντιπάλου στοχοποιούνταν σε προσωπικό ή παραταξιακό επίπεδο ανεξάρτητα από ιδεολογική ή κομματική συγγένεια ή υποστήριξη.
Δεν είναι τυχαίο, ότι παρακμιακά φαινόμενα του πολιτικού συστήματος εμφανίζονται στις πιο πρόσφατες εκλογές, με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση πολλές φορές, σε τοπικό επίπεδο. Ούτε, επίσης, ότι η έννοια του καταλληλότερου για τις τοπικές υποθέσεις έχει ξεπεραστεί από την επικράτηση του κριτήριου της αρνητικής ψήφου. Όχι ο καλύτερος, αλλά ο οποιοσδήποτε συγκυριακός σύμμαχος.
Ένα μεγάλο μέρος της αποχής από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, δεν σχετίζεται μόνο με την έκφραση δυσαρέσκειας, αποστροφής, ανοχής ή οποιαδήποτε άλλης συμπεριφοράς και στάσης απέναντι στην κρίση και τις συνέπειές της, ούτε στην απαξίωση μόνο των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος, αλλά αφορά και τους θεματοφύλακες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μέρος του ίδιου συστήματος είναι οι Δήμαρχοι κι οι άλλοι τοπικοί άρχοντες, που αναπαράγουν –παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα– για δεκαετίες συμπτώματα και εκφάνσεις παρακμής και διαφθοράς.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα στο Χαλάνδρι, όπως και σ’ όλη την Ελλάδα, αυτή την Κυριακή δεν αναμένω να κερδίσουν οι καλύτεροι, οι καταλληλότεροι, η τοπική αυτοδιοίκηση, ο Καλλικράτης –καλά, αυτός έχει πάθει μεγάλη ζημιά, η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση, το «μνημόνιο» ή το «αντιμνημόνιο». Θα κερδίσει εκείνος που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους και τις περισσότερες ψήφους τις κερδίζει κατά κανόνα αυτός που θα κατορθώσει να επιβάλει την εκλογή του στην τοπική κοινωνία όχι κατ’ ανάγκη σαν απαραίτητη και χρήσιμη, αλλά απλώς ως αναγκαίο κακό…

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ: "Δικαίωμα σε μια ζωή μ' αξιοπρέπεια"

Όταν παίρνουμε παραμάζωμα όλα όσα αφορούν τους πολιτικούς και ισοπεδώνουμε συλλήβδην το πολιτικό σύστημα στο διάβα του λόγου μας και στην ορμή της ειδησεογραφικής καθημερινότητας, παραβλέπουμε, ότι στο πλαίσιο αυτού του συστήματος λειτουργεί κι ο θεσμός του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που τον έχουν υπηρετήσει και τον υπηρετούν με συνέπεια άξιοι πολιτικοί.

Οι «Πρόεδροι» τίμησαν με την παρουσία και την προσφορά τους και προσέδωσαν κύρος στον κορυφαίο θεσμό του πολιτεύματος της χώρας. Διόλου τυχαίο το γεγονός, ότι η δημοτικότητά τους είναι πολύ μεγάλη και απολαμβάνουν –ιδιαίτερα τα τελευταία 15-20 χρόνια– την εκτίμηση και τον σεβασμό της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού κι αυτό δεν προκύπτει μόνο μέσα από τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων.

Μπορεί ο θεσμός να μην απολαμβάνει την αίγλη ή να μην τυχαίνει της προβολής που το πρωθυπουργοκεντρικό μας σύστημα έχει επιβάλει, είναι βέβαιο όμως, ότι στη συλλογική μας συνείδηση είναι εδραιωμένη η πεποίθηση, ότι ο –κατά τη συνταγματική μας τάξη– «ρυθμιστής του πολιτεύματος», αποτελεί ένα σταθερό σύμβολο αναφοράς σε ό,τι, στις χαλεπές μέρες των τελευταίων ετών, μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι.

Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία τους στην πολιτειακή ζωή του τόπου κι ο θεσμικός χαρακτήρας του δημόσιου λόγου τους, επαληθεύουν στην πράξη αυτό που ο τύπος του Συντάγματος κι η δυναμική του εθίμου –όσο κι αν στις μέρες μας δεν ισχύει– επιβάλλει. Σοβαρότητα, σεμνότητα, εντιμότητα, ανθρωπιά και σωφροσύνη. Στοιχεία καθοριστικά και απαραίτητα για την προσωπικότητα των πολιτικών ανδρών, που η έλλειψή τους –δυστυχώς– από τη συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού του τόπου, τα κάνει να δείχνουν ακόμη λαμπρότερα και αξιοθαύμαστα.

Στο «δικαίωμα σε μια ζωή μ’ αξιοπρέπεια» για τη νέα γενιά αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας στο σύντομο μήνυμά του με την ευκαιρία της αυριανής επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940. Τους 18άρηδες μας παρακινεί να θέσουμε στην πρώτη γραμμή της φροντίδας και του ενδιαφέροντός μας, αυτούς ν’ απαλλάξουμε από το βάρος –«άχθος» στην κυριολεξία– που άδικα τους φορτώσαμε με την ανευθυνότητα, την κουτοπονηριά, την επιπολαιότητα και την αφροσύνη μας.

Είναι κρίσιμο να μην θεωρήσουμε ότι σε κάποιους άλλους απευθύνεται και να κοιτάξουμε γρήγορα – γρήγορα παραδίπλα. Σ’ όλους μας απευθύνεται και θα ‘ναι πράγματι η καλύτερη «προίκα» γι’ αυτά τα παιδιά, αν κατορθώσουμε όλοι μαζί για μια ακόμα φορά να προκαλέσουμε τον παγκόσμιο θαυμασμό –αντί για την ειρωνεία ή και τον χλευασμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης– ξεπερνώντας και ‘μεις με τη σειρά μας τους φόβους, τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα όρια μας.

28η Οκτωβρίου αύριο κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απέδειξε για μια ακόμα φορά με τα λόγια του, πώς η αστική μας δημοκρατία και το πολιτικό μας σύστημα μπορούν να γίνουν πιο ουσιαστικά, πιο κοινωνικά, πιο δίκαια. Τα λόγια του Προέδρου, οι παραινέσεις κι οι προτροπές του στη σημερινή συγκυρία δεν επιτρέπεται να έχουν απλώς εθιμικό ή συμβολικό χαρακτήρα, αντίθετα θα πρέπει ν’ αποτελέσουν αφετηρία κινητοποίησης των πολιτικών δυνάμεων του τόπου προς αυτή την κατεύθυνση και γι’ αυτό τον σκοπό.

Ίσως ηχεί υπερβολικό ή μελοδραματικό, μπορεί όμως να είναι και εξίσου λυτρωτικό για τη συλλογική συνείδηση και αποτελεσματικό για τη χώρα, αν κατορθώσουν, επιτέλους, οι πολιτικοί ταγοί μας να ψιθυρίσουν –έστω– «όχι» στη διακαναλική δημοσκοπική δημοκρατία και δοκιμάσουν να ψελλίσουν –έστω– «ναι» σ’ έναν αξιοπρεπή αγώνα για το πέρασμα όλων των Ελλήνων απέναντι.

Φωτο: http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=217947

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Ντέρμπυ "αιωνίων" σε άδειες κερκίδες

Παρακολουθώντας τη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου στην πορεία προς τις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές, όλο και συχνότερα δημιουργείται το ερώτημα σε ποιους άραγε ν’ απευθυνόταν ο Γιώργος Παπανδρέου λέγοντας: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».
Από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις στο κοινωνικό πεδίο δεν θα μπορούσε παρά να υποστηριχτεί, ότι οι πολίτες αισθάνθηκαν αυτό το μήνυμα να τους αφορά και το αποδέχτηκαν ή το ανέχτηκαν στην πλειοψηφία τους ως αδήριτη ανάγκη κάτω από τις εξαιρετικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τον τόπο. Ο «απλός κόσμος» ενστερνίστηκε σε μεγάλο βαθμό την πρωθυπουργική ρήση και σε συνδυασμό με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες και τη γενικότερη κυβερνητική δραστηριότητα, καθόρισε τη συμπεριφορά του ανάλογα με τις περιστάσεις.
Το τελευταίο διάστημα και όσο εντείνεται η –υποτονική για τους περισσότερους πολίτες– προεκλογική περίοδος είναι προφανής από την πλευρά του κυβερνητικού επιτελείου η διολίσθηση σε «δοκιμασμένες» επιλογές και συμπεριφορές του παρελθόντος, που κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν στην πράξη τη διακηρυγμένη θέση για αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων.
Αν για τα κόμματα τις αντιπολίτευσης η «αλλαγή» δεν είχε κανένα απολύτως νόημα όσον αφορά την εκφορά του πολιτικού τους λόγου και την εν γένει στάση τους απέναντι στην κοινωνία και το εκλογικό σώμα, ούτε αφορούσε οποιαδήποτε δέσμευσή τους στον τρόπο διατύπωσης των επιχειρημάτων τους, για το κυβερνών κόμμα, για το ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα θα έπρεπε να είναι τελείως διαφορετικά.
Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση του τόπου όφειλαν, για τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων, να μην συρθούν σε μια λογική αντιπαράθεσης με τα κόμματα τις αντιπολίτευσης μόνο με βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Δεν έπρεπε να συρθούν σε καμιά παροχολογία λίγο πριν τις εκλογές. Δεν έπρεπε να υπονομεύσουν τη διοικητική μεταρρύθμιση που θεσμοθέτησαν στη λογική του εκλογικού κόστους και των σκοπιμοτήτων. Δεν έπρεπε να θέσουν ως διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών το μέλλον του τόπου.
Η ανάγκη όμως να επηρεαστούν οι πολίτες και να εκφραστούν θετικά για τους υποψήφιους που υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ, έχει οδηγήσει σε επιπόλαιες ρητορείες κι επικοινωνιακούς ακροβατισμούς, που είναι βέβαιο θα τις συναντήσει μπροστά του την επαύριον των εκλογών. Αν ο Αντώνης Σαμαράς γελοιοποιήθηκε υποστηρίζοντας ότι με τις «φόρμουλές» του θα μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σ’ έναν χρόνο, κάποιοι οδηγούν τον Γιώργο Παπανδρέου στον επικίνδυνο δρόμο, να υποστηρίζει λίγο-πολύ, ότι μέσα σ’ έξι μήνες έφερε τα πάνω-κάτω στην οικονομία, αν και γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή καμιά απολύτως διαρθρωτική αλλαγή δεν έχει γίνει κι ότι η οικονομία στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας.
Οι πολίτες ανέχτηκαν μέχρι σήμερα αυτήν τη μοναδική στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου ανατροπή των προεκλογικών διακηρύξεων κι εξαγγελιών με την μετέπειτα κυβερνητική πολιτική, αποδεχόμενοι(;) το επιχείρημα του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ότι πριν έναν χρόνο δεν γνώριζαν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Ποιο επιχείρημα θα σταθεί ικανό να συγκρατήσει αύριο αυτούς τους πολίτες, αν για λόγους που είναι προφανείς, εφόσον ούτε οι «δείκτες» έχουν ακόμα αποκατασταθεί, ούτε οι αγορές έχουν πεισθεί, η ίδια κυβέρνηση αναγκαστεί να καταφύγει σε νέα μέτρα και σε περαιτέρω συρρίκνωση των εισοδημάτων;

Μόνο του στην εξέδρα της ερημιάς του πολιτικού του λόγου, θα έπρεπε να έχει εγκαταλείψει ο Γιώργος Παπανδρέου τον Αντώνη Σαμαρά. Αντ’ αυτού επέλεξε να τον ακολουθήσει και ν’ αναμετρηθεί μαζί του σε «ραντεβού θανάτου» στις σκοτεινές λεωφόρους της ποδοσφαιρικής φρασεολογίας. Οι μεταγραφές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του δίνουν όμως το πλεονέκτημα της εμπειρίας στο καταστροφικό παιχνίδι, ενώ για τον πρωθυπουργό το βέβαιο είναι ότι ο αγώνας που διεξάγει δεν θα έχει παράταση ή τρίτο ημίχρονο.
Όταν μπαίνεις στον αγώνα με γκολ από τ’ αποδυτήρια, δεν φτάνει μόνο ν’ αποκρούσεις το πέναλτι, αλλά ν’ ανατρέψεις το εις βάρος σου σκορ και ν’ αποφύγεις το αυτογκολ. Για να πάρεις το αποτέλεσμα, το γκολ είναι το ζητούμενο, κύριε πρωθυπουργέ, το γκολ…

Foto: http://kourkouti.yooblog.gr/files/2009/05/kourkouti-pao-pasok-papandreou.jpg

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ: Από την εποχή του λαϊκισμού στην ώρα του λογαριασμού

Ειδήσεις όπως αυτή είναι πολύ πιθανό να τις προσπερνάμε αδιάφορα σαν αναγνώστες, θεωρώντας τες ίσως τετριμμένες ή ανούσιες. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι τίποτε άλλο από ψηφίδες του παζλ, που δίνει ανάγλυφα την απάντηση σ’ έναν από τους βασικότερους λόγους που η χώρα μας βρίσκεται προ της αβύσσου της χρεοκοπίας κι εμείς ως πολίτες στην μέγγενη της οικονομικής δυσπραγίας και ανέχειας.

Τα χρήματα αυτά μπορεί να μην τα «φάγαμε όλοι μαζί» –κατά τη ρήση του Θόδωρου Πάγκαλου που τόσο μεγάλο σάλο κι αντιδράσεις προκάλεσε– είναι προφανές όμως, ότι κάποιοι παρανόμως τα εκταμίευσαν, κάποιοι ανέξοδα τα εισέπραξαν κι όλοι από κοινού και εξ αδιαιρέτου καλούμαστε τώρα να τα πληρώσουμε.
Από τη μια, λοιπόν, έχουμε τα πρόστιμα των κοινοτικών οργάνων για παράνομες αγροτικές επιδοτήσεις που θ’ ανεβάσουν κι άλλο τον πήχη του ελλείμματος κι από την άλλη την ανάληψη των χρεών του ΕΛΓΑ από το ελληνικό Δημόσιο, που κι αυτά με τη σειρά τους θα τσοντάρουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια στη μαύρη τρύπα του χρέους.
Ίσως τέτοιες ώρες που περνάμε, να μην έχουμε και πολύ διάθεση για στοιχεία και αναδρομές. Ίσως ο τρόπος που έχουμε εκπαιδευτεί μπροστά στα τηλεοπτικά παράθυρα από τον κάθε δημοσιογράφο-αστέρα, να υπαγορεύει την εκτόξευση κραυγών και «κορόνων» αντί του πολιτικού διαλόγου και την ανταλλαγή επιχειρημάτων. Ίσως πάλι η βιασύνη μας να αποποιηθούμε ως πολίτες την όποια ευθύνη κατά την πολιτική διαδικασία, να επιβάλει τη συλλήβδην και μια κι έξω καταδίκη και ισοπέδωση κομμάτων και πολιτικών.
Ούτε ο Πάγκαλος, ούτε κανένας από τους πολιτικούς και τα κόμματα έχουν ανάγκη αυτόκλητους υποστηρικτές. Γνωρίζουν όλοι πολύ καλά και το μέγεθος και τις συνέπειες της ζημιάς που έχει προκληθεί στο πολιτικό μας σύστημα από την ανερμάτιστη και λαϊκίστικη τους ρητορεία και πρακτική. Έχει σημασία όμως, επειδή ακριβώς αυτή η περίοδος που περνάμε, αλλά κι η εποχή στην οποία πλέον έχουμε εισέλθει, δεν επιτρέπουν σε καμιά περίπτωση την επανάληψη αυτών ακριβώς των εκδηλώσεων και συμπεριφορών από κανέναν, να μπορούσε, στο βαθμό που ο καθένας έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα, να ερμηνεύουμε, να κατανοούμε, να κρίνουμε και να παίρνουμε τις αποφάσεις μας.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το πρόστιμο ύψους 343,7 εκ. ευρώ, που αναμένεται να επιβάλλει αύριο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη χώρα μας, για παράνομες αγροτικές ενισχύσεις, είναι και τα δάνεια προς τον ΕΛΓΑ από την Αγροτική και την Εθνική Τράπεζα και από την Τράπεζα Πειραιώς, τα οποία, με τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή, αναλήφθηκαν όλα από το Δημόσιο.
Κατακεραύνωνε τον Ιανουάριο του 2009, ο φρέσκος-φρέσκος στον υπουργικό θώκο κύριος Χατζηγάκης, τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζοντας ότι: «Οι αγρότες έχουν δοκιμάσει, επί πολλά χρόνια και αξιολογήσει αρνητικά την πολιτική στον αγροτικό τομέα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ…. Χωρίς να γνωρίζει τα προβλήματα και τις εξελίξεις σε εσωτερικό και κοινοτικό επίπεδο εμφανίστηκε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Παπανδρέου στις Σέρρες, παρά τις τυμπανοκρουσίες ότι θα απευθυνθεί στον αγροτικό κόσμο της χώρας με νέες ιδέες και προτάσεις. Τελικά εμφάνισε ένα πρόχειρο “Δεκάλογο” εξαγγελιών, για τον οποίο ούτε καν ο φιλικός του τύπος υποστήριξε ότι συγκροτεί ένα σοβαρό πρόγραμμα ιδεών και δράσης υπέρ του αγροτικού κόσμου ή έστω εκδοχή προγράμματος… Η μόνη κεντρική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ για τον αγροτικό χώρο είναι η λεγόμενη “πράσινη ανάπτυξη της Ελληνικής Γεωργίας” την οποία όμως επί 20 και πλέον χρόνια γνώρισαν και καταψήφισαν οι αγρότες».
Μόνο την περίοδο της υπουργίας του όμως, από τις 24-2-2009 μέχρι τις 10-9-2009 –μέσα στην προεκλογική περίοδο– ο ΕΛΓΑ δανείστηκε τρεις διαδοχικά φορές 112 εκ., 425 εκ. και 350 εκ. ευρώ, δηλαδή, μέσα σ’ ένα εξάμηνο δάνεια ύψους 887 εκ., για να επιβεβαιωθεί η θριαμβολογία του τότε Υπουργού, ο οποίος υπενθύμιζε κλείνοντας το μάτι στους αγρότες, ότι: «οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ προς τους Έλληνες αγρότες, οι οποίες καταβάλλονται κατά δίκαιο και αντικειμενικό τρόπο, έχουν υπερδιπλασιασθεί τα τελευταία πέντε χρόνια, ενώ τα χορηγούμενα άτοκα δάνεια και οι ταμειακές διευκολύνσεις υποστηρίζουν σημαντικά το αγροτικό εισόδημα όταν παρίσταται ανάγκη (διευκολύνουν την ρευστότητα για την απρόσκοπτη συνέχιση των δραστηριοτήτων των αγροτών)».

Πλήρωσε τώρα Έλληνα αγρότη και μαζί κι εσύ ελληνικέ λαέ τη γαλαντόμο και λεβέντικη στάση του κυρίου Υπουργού, ο οποίος «Μετά από εντολή του Πρωθυπουργού, κ. Κώστα Καραμανλή», και μετά από «μακράν μελέτη» μοίραζε πακέτα 500 εκ. ευρώ με σκοπό τη «γενναία στήριξη του εισοδήματος του αγροτικού κόσμου της χώρας», όπως δήλωσε ο αξιότιμος κύριος Υπουργός.

Όλα έχουν συνεπώς την αξία και τη σημασία τους και κανείς δεν θα υποστήριζε, ότι πρέπει να κλείσουν όλα τα στόματα και να υποταχθούμε όλοι, βουλευτές, κόμματα, αντιπολίτευση, συνδικάτα, πολίτες κ.ο.κ., αμαχητί στις προσταγές της κυβέρνησης, του μνημονίου, του ενός και του άλλου. Το αντίθετο. Θα πρέπει όμως σε κάθε περίπτωση και ιδιαίτερα εκείνοι που διαδραματίζουν κρίσιμο και πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα του τόπου, αναλογιζόμενοι τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος, τις επιπολαιότητες και τις μικροκομματικές επιλογές της διακυβέρνησής τους, να συμπαρασταθούν στο λαό αυτού του τόπου και στις ανάγκες του, όχι συναγωνιζόμενοι ποιος θα πλειοδοτήσει σε ανευθυνότητα και λαϊκισμό, αλλά ποιος θ’ αποδείξει έμπρακτα, ότι έχει παραδειγματιστεί κι ότι έχει διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος.
Τότε, ίσως εκλείψουν και τα πρόστιμα, αλλά κι οι δυσάρεστες για τη χώρα ειδήσεις από τις σελίδες του ημερήσιου Τύπου…

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Κάτω απ' αυτό το χαλί κρύψανε τον "Καλλικράτη"

Με τους ρυθμούς που κινείται η προεκλογική περίοδος είναι αμφίβολο αν οι μεγάλοι μονομάχοι (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.) κατορθώσουν μέχρι τις εκλογές να ξεσηκώσουν τις παραζαλισμένες και ναρκωμένες κομματικές τους δυνάμεις, προκειμένου να υπερασπιστούν δυναμικά και σθεναρά τους κατά περίπτωση υποψηφίους.

Ο μεν Γιώργος Παπανδρέου ρίχνεται άρον–άρον στη μάχη μαζί με τους πρωτοκλασάτους υπουργούς του, επιχειρώντας να ανακτήσει κάποιο από το χαμένο έδαφος εξαιτίας και των ατυχών επιλογών υποψηφίων. Ο δε Αντώνης Σαμαράς ανεβάζει τους τόνους με την έκκληση-κραυγή «Ζεματίστε την κυβέρνηση», επιδιώκοντας να ξεσηκώσει το κομματικό του ακροατήριο και να αφυπνίσει τα αντιμνημονιακά αντανακλαστικά του.

Κάτω από άλλες συνθήκες, οι εκλογές για την ανάδειξη των πρώτων αιρετών περιφερειαρχών στην ιστορία του τόπου, θα έπρεπε ν’ αποτελούν αφορμή για την ανάπτυξη ιδεών, επιχειρημάτων και προτάσεων για τον τρόπο που τα κόμματα αντιμετωπίζουν τη διοικητική αποκέντρωση και το νέο μοντέλο περιφερειακής οργάνωσης της Ελλάδας. Επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της πολιτικής αντιπαράθεσης θα έπρεπε να αποτελούν, οι χρόνιες αδυναμίες της ελληνικής περιφέρειας κι η αναζήτηση αποτελεσματικών προτάσεων για την ανάπτυξή της.

Συνακόλουθα, και το νέο σχέδιο αρχιτεκτονικής για την αυτοδιοίκηση, που αφορά κυρίως τους εκτός λεκανοπεδίου Δήμους, θα έπρεπε να προσφέρει εκ των πραγμάτων ένα πρόσφορο πεδίο γόνιμου προβληματισμού, σχετικά με το νέο ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν πλέον οι Δήμοι του σχεδίου «Καλλικράτης» μέσα στο νέο πλαίσιο διοικητικής οργάνωσης της χώρας.

Αντ’ αυτών, κεντρική πολιτική επιλογή για το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι η αναμέτρηση με την κυβέρνηση στη βάση του «μνημονίου» και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι, η ατζέντα της αντιπαράθεσης ενόψει των Περιφερειακών και Δημοτικών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου, επιχειρείται ν’ αποκτήσει τρόπον τινά χαρακτήρα εθνικών εκλογών και να παράγει αποτελέσματα και συμπεράσματα ικανά ν’ αξιοποιηθούν μετεκλογικά από το κάθε κομματικό επιτελείο στην άρθρωση και οικοδόμηση του αντιπολιτευτικού του λόγου.

Η κυβέρνηση από την άλλη, διαμορφώνει την επικοινωνιακή της τακτική στη βάση της δυναμικής στήριξης και προώθησης των κομματικών υποψηφίων, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στην περιφέρεια της Αττικής, όπου ο Γιάννης Σγουρός βρίσκεται απέναντι στον ορατό κίνδυνο να έχει στο β’ γύρο αντίπαλο τον Γιάννη Δημαρά και ταυτόχρονα στην εδραίωση του προβαδίσματος των υποψηφίων σε κρίσιμες γεωγραφικές περιοχές (Ήπειρος, Πελοπόννησος, Θεσσαλία, Ιόνια Νησιά).

Όπως και να ‘χει, η μέχρι τώρα διαμόρφωση της προεκλογικής συμπεριφοράς των κομμάτων, οδηγεί με ασφάλεια στο συμπέρασμα, ότι για μια ακόμα φορά πορευόμαστε ως χώρα στην υλοποίηση ενός κρίσιμου διοικητικού μετασχηματισμού με χαλασμένη πυξίδα και λάθος χάρτη. Η ανάγκη των κομματικών επιτελείων μόνο για το χρώμα του γεωγραφικού χάρτη της Ελλάδας τη νύχτα των εκλογών, εμποδίζει να φωτιστούν οι προοπτικές κι οι δυνατότητες που υπάρχουν, να αναδειχτούν αδυναμίες και ελλείψεις και τελικά να κινητοποιηθούν οι τοπικές κοινωνίες στη βάση κοινών προβλημάτων κι ενδιαφερόντων.

Εκ των ενόντων μετά τις εκλογές, θ’ αρχίσουμε να διαπιστώνουμε τις αδυναμίες, που ούτως ή άλλως υπάρχουν, τη στενότητα των πιστώσεων, τις ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές, το ανεπαρκές και εν πολλοίς ανειδίκευτο προσωπικό, τη σύγκρουση και ασάφεια των αρμοδιοτήτων, την αδυναμία απορρόφησης πόρων από το ΕΣΠΑ. Τότε θα θυμηθούμε να μιλήσουμε και για την «κατά τόπους» αυτοδιοίκηση, για τις «λαμπερές» προσωπικότητες που σάρωσαν σε σταυρούς, για τα προεκλογικά έξοδα που δεν δηλώθηκαν ποτέ, για τις συμμαχίες του β’ γύρου που ανέτρεψαν δεδομένα, για την αποχή από τις εκλογές και τα μηνύματά της.

Προς το παρόν τα κομματικά επιτελεία δείχνουν αφοσιωμένα στο έργο τους, που δεν είναι άλλο από το να μας πείσουν με κάθε τρόπο, ότι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα βρίσκεται το κομματικό τους και μόνον συμφέρον. Εκείνοι που ευθύνονται κατ’ αρχήν για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει φτάσει η χώρα και ο λαός της, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ακόμα τις ανάγκες και τις προτεραιότητες που χρειάζεται ο τόπος.

Γελιώνται όμως αν πιστεύουν, ότι μ’ αυτή την ταχτική θα οδηγήσουν για μια ακόμα φορά τους ψηφοφόρους στην ασφαλή αγκαλιά του κομματικού τους εκλεκτού. Και οι «υπέρ» και οι «κατά» του μνημονίου, όσο κι αν επιμείνουν μετεκλογικά στην κατασκευή και προβολή τηλεοπτικών συμπερασμάτων, θ’ αναγκαστούν εκ των πραγμάτων ν’ αναθεωρήσουν κρίσιμους άξονες από τις κεντρικές πολιτικές τους επιλογές. Η αυτοδιοίκηση ούτως ή άλλως προς το παρόν είναι χαμένη, ας είναι αυτό έστω το κέρδος των πολιτών από τη συμμετοχή τους σ’ αυτές τις εκλογές.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

ΛΑΪΚΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ: Υποψήφιοι με το κιλό

Ο δρόμος προς τις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές είναι ακόμα στο ξεκίνημά του, αλλά οι δρόμοι στους οποίους λειτουργούν λαϊκές αγορές άρχισαν ήδη να γνωρίζουν μεγάλες δόξες από τις επισκέψεις και τις περαντζάδες των υποψηφίων.
Άλλοι με «καρφιτσωμένο» στο πέτο το κομματικό χρίσμα κι άλλοι ως «αντάρτες» ή «ανεξάρτητοι» μοιράζουν χειραψίες και έντυπα, σκορπίζουν αφειδώς χαμόγελα και υποσχέσεις, στήνουν πάγκους και διαλαλούν δεξιά κι αριστερά τα οράματα και τις προθέσεις τους συναγωνιζόμενοι σε προσφορές ακόμα και τους εμπόρους ή τους παραγωγούς.
Με τον τρόπο αυτό οι λαϊκές αγορές αναδεικνύονται σε προνομιακό χώρο των υποψηφίων κάθε προεκλογική περίοδο, εφόσον εκεί, ανάμεσα σε μπάμιες, πατάτες κι αγκινάρες, μπορούν να βρουν σε λίγες μόλις ώρες πολυάριθμους συμπολίτες τους, που βγαίνουν για τα ψώνια τους.
Στην παρούσα συγκυρία, τόσο ως προς την οικονομική κατάσταση, όσο και γενικότερα τις πολιτικές εξελίξεις, αυτού του είδους οι επισκέψεις, όπως κι η εκλογική διαδικασία στο σύνολό της, αποχτούν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και απαιτούν προσεχτικότερη από άλλες εκλογές ρητορεία και παρουσίαση. Μετά μάλιστα και την προσπάθεια «πόλωσης» των κοινοβουλευτικών κομμάτων γύρω από τη στήριξη (ΠΑΣΟΚ) ή όχι του μνημονίου (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ), έχει ενδιαφέρον αν κι οι πολίτες θ’ ακολουθήσουν τις κομματικές «γραμμές» ή θα κινηθούν, με την ευκαιρία μάλιστα και της πρώτης εφαρμογής του «Καλλικράτη» και τη δημιουργία των νέων Δήμων, με περισσότερο αυτοδιοικητικά ή τοπικά κριτήρια.
Στον Δήμο μας, το Χαλάνδρι, πηγαίνουμε προς τις εκλογές με «υπηρεσιακό» δήμαρχο, εφόσον ο Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος του Επαμμ., έκανε το άλμα προς τη θέση του αντιπεριφερειάρχη Βόρειας Αττικής στο πλευρό του Βασίλη Κικίλια, επίσημου αναδυόμενου πολιτικού κι εκλεκτού της Νέας Δημοκρατίας. Πίσω του άφησε τον Γιώργο Κουράση –μέχρι τώρα πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου– να διεκδικεί από τη θέση του υποψήφιου δημάρχου πλέον την ψήφο των συνδημοτών. Πηγαίνει προς τον δεύτερο γύρο με την άνεση που του εξασφαλίζει η διοίκηση του Δήμου, αν και υπολείπεται κατά πολύ του επικοινωνιακού προκατόχου του, όχι μόνο σε αναγνωρισιμότητα, αλλά και σε παραταξιακή δυναμική.
Στο χώρο του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα για μια ακόμα φορά –τι παράξενο για το Χαλάνδρι!– είναι πολύ μπερδεμένα. Η επί μήνες κυοφορούμενη, αλλά δύστοκη κομματική στήριξη, εξακολουθεί και μετά την «καισαρική τομή» και την απόδοση του χρίσματος προς το εκλεκτό –για τους παροικούντες την Ιπποκράτους– τέκνο, που ακούει στο όνομα Στάθης Ανδρεόπουλος, να προκαλεί οδύνες και πόνους. Γιατί; Γιατί σ’ αυτές τις εκλογές, εκτός από τον Νίκο Πανταζή, που είναι δημοτικός σύμβουλός και διεκδικεί ως υποψήφιος Δήμαρχος για δεύτερη συνεχόμενη φορά την ψήφο των Χαλανδραίων γι’ αυτό το αξίωμα, κατέρχεται πλησίστιος κι ύστερα από οχταετή αποχή από το προσκήνιο και ο επί δωδεκαετία (1992 – 2002) δήμαρχος Χαλανδρίου Κώστας Παττακός. Είναι προφανές, ότι η ενδοπαραταξιακή μάχη για το ποιος απ’ τους τρεις θα κατορθώσει να περάσει στον δεύτερο γύρο, αντλώντας το μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίττα» του 36%, θα έχει πολλές πράξεις και ασφαλώς προσδίδει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σ’ αυτές τις δημοτικές εκλογές, αφού η Δευτέρα 8 Νοεμβρίου φαντάζει ήδη τόσο κοντά...
Από ‘κει και πέρα. Η Λούλα Καρατζά –γιατί περί αυτού πρόκειται όταν μιλάμε για το ΚΚΕ στο Χαλάνδρι!– συσπειρώνει και πάλι τις δυνάμεις του χώρου της, αλλά και της ευρύτερης αριστεράς κι είναι έτοιμη να διευρύνει την εμβέλειά της και ν’ αυξήσει την εκλογική της δύναμη, στηριγμένη τόσο στην συνεπή αντιπολιτευτική της τακτική των προηγούμενων χρόνων, αλλά και στο γενικότερο πολιτικό κλίμα, που επηρεάζει τα λαϊκά στρώματα.
Ανάλογα κινείται κι η «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου» με επικεφαλής τον Σίμο Ρούσσο, παράταξη που γεννήθηκε από την εκλογική συνεργασία των δημοτικών παρατάξεων «Πολίτες του Χαλανδρίου» και «αντίΣΤαΣΗ στο Χαλάνδρι», οι οποίο βασίζονται στην πεποίθηση, ότι η «κινηματική παρέμβαση στην τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί μέρος του αγώνα για βελτίωση της ζωής των πολιτών και μπορεί να συμβάλει στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων προς όφελος των εργαζομένων και των κατοίκων της πόλης μας». Στο πλευρό τους και οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Ο δρόμος προς την 7η Νοεμβρίου μετρά ακόμα τριάντα περίπου μέρες. Η Σαρανταπόρου, η Ακακιών, η Παρνασσού, η Γυφτοπούλου κι οι άλλοι δρόμοι των λαϊκών αγορών, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, αναμένεται ν’ αναστενάξουν από τις περαντζάδες και τις παράτες των υποψηφίων.
Προς το παρόν, εκείνοι που εξακολουθούν ν’ αναστενάζουν σε καθημερινή βάση –όχι μόνο επισκεπτόμενοι τις λαϊκές– αλλά και χωρίς να συμμερίζονται την προεκλογική πρεμούρα των υποψηφίων, είναι οι δημότες, που πληρώνουν αδιακρίτως τα σκληρά οικονομικά μέτρα, δίχως να έχουν να περιμένουν από κανέναν δήμαρχο ή περιφερειάρχη να μπορεί να τους προσφέρει ουσιαστική βοήθεια, έστω κι αν με πείσμα κάποιοι απ’ αυτούς καυχιούνται, ότι –εφόσον εκλεγούν– δεν πρόκειται να επιτρέψουν στα όρια της περιφέρειάς τους να πατήσουν το πόδι τους οι ελεγκτές κι οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ.
Σωθήκαμε! Κόκκινες καλές ντομάτες τρεις δεκάρες η οκά!...

Φωτο: http://el.science.wikia.com/wiki/Λαϊκές

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ: Εδώ κρίνεται η ανάπτυξη

Οι πολεοδομίες είναι υπηρεσίες «προς κατεδάφιση», το Ι.Κ.Α. βουλιάζει στα ελλείμματα, τα νοσοκομεία μαστίζονται από την κακοδιοίκηση και τα χρέη, οι εφορίες αδυνατούν να λειτουργήσουν με αποτελεσματικότητα. Διαχρονικές διαπιστώσεις για μερικές μόνο από τις πλέον πολυπρόσωπες και κρίσιμες για τη λειτουργία του κράτους δημόσιες υπηρεσίες, που όμως στις μέρες μας αποχτούν τραγικές διαστάσεις.

Δεν έχει περάσει πρωθυπουργός απ’ αυτή τη χώρα, που να μην έχει χαρακτηρίσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον κρατικό μηχανισμό σαν τον «ασθενή» κρίκο στην όποια προσπάθεια ανάπτυξης της χώρας. Παρά ταύτα, μηδενός εξαιρουμένου, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, δεν απέφευγαν να πέσουν στην παγίδα του πολιτικού κόστους ή να υποκύπτουν στις σειρήνες της πολιτικής τους πελατείας, αναβάλλοντας ή ακυρώνοντας τα όποια σχέδια ή σκέψεις είχαν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που υπήρχαν.

Με τον ίδιο τρόπο, ο επόμενος πρωθυπουργός θεμελίωνε και φόρτωνε την –επίσης διαχρονική– οικονομική λιτότητα στις επιλογές και τις πλάτες του προκατόχου του, ώστε να νομιμοποιήσει περιοριστικές πολιτικές σε βάρος των πολλών, γεγονός που του επέτρεπε να κινηθεί με μεγαλύτερη άνεση την επόμενη προεκλογική περίοδο.

Με τον τρόπο αυτό, τα φέρναμε βόλτα με δανεικά και πακέτα στήριξης επί δεκαετίες όμορφα κι ωραία. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν, ιδιαίτερα αν δεν προσέξεις πώς μοιράζεις την πίτα, αν στηριχτείς μόνο στις δυνατότητες της επικοινωνίας και των μέσων και σου τύχει ταυτόχρονα και καμιά οικονομική κρίση.

Από το μνημόνιο και μετά έχουμε περάσει σε μια άλλη φάση της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας. Λίγο – πολύ όλοι μας έχουμε κατανοήσει για τα πώς και τα γιατί κι οι θεωρητικοί των πολιτικών και οικονομικών επιστημών έχουν επαρκώς δικαιωθεί για τις διαπιστώσεις και τα πορίσματα, που κατά καιρούς έφερναν στο φως της δημοσιότητας, σχετικά με τα εγγενή προβλήματα της οικονομίας και της κρατικής μας οργάνωσης.

Ως πολίτες κουβαλάμε πολύ πίκρα και οργή μέσα μας και δεν οφείλεται αυτό μόνο στην αποστροφή, πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Εκείνο που κρίνεται, πως θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, είναι ότι τα προωθητικά τρικ και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα έχουν χάσει από καιρό –τα «έκαψε» την εποχή του ο Κώστας Καραμανλής– την επικοινωνιακή τους αίγλη και την προπαγανδιστική τους εμβέλεια.

Η εικόνα έχει ασφαλώς τη δυναμική και την επιρροή της, αλλά αυτό που ο καθένας σήμερα περιμένει από τον Γιώργο Παπανδρέου, είναι η βεβαιότητα, ότι οι νομοθετικές πρωτοβουλίες κι οι πολιτικές αποφάσεις, που προωθούνται μετά το μνημόνιο από την κυβέρνησή του στο πλαίσιο ανασυγκρότησης της οικονομίας κι εξυγίανσης των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας, εδράζονται πάνω στην ισχυρή κι αταλάντευτη πολιτική βούληση για την υλοποίησή τους κι ότι έχει διασφαλιστεί, πως οι κρατικές δομές, που θα κλιθούν να τις υλοποιήσουν διαθέτουν την απαιτούμενη επάρκεια, ικανότητα και αποφασιστικότητα.

Είναι πολιτικά κρίσιμο, αλλά και κοινωνικά δίκαιο, ν’ αποκατασταθεί επιτέλους στο δημόσιο η από δεκαετίες διαπιστωμένη ανικανότητα να παραχθεί δημιουργικό έργο και να υποστηριχθεί με συνέπεια το οποιοδήποτε εκσυγχρονιστικό εγχείρημα. Φυσικά, για την κατάσταση αυτή την πρωταρχική ευθύνη έχουν οι κυβερνώντες, ως αποφασιστικός πόλος του πελατειακού συστήματος που έχει δημιουργηθεί. Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί όμως σε καμιά περίπτωση την πραγματικότητα, που θα πρέπει ν’ ανατραπεί και ν’ αλλάξει.

Η ριζική αναδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών και των ακολουθούμενων διαδικασιών στη βάση ενός μοντέλου ανταποδοτικότητας για τη λειτουργία τους και σκοπιμότητας για την ύπαρξή τους έναντι του κράτους και της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την πλήρη αξιοποίηση των υπηρετούντων σε θέσεις σύμφωνα με τα προσόντα και τις ικανότητές τους, θα αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα για την εδραίωση κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών.

Η αποπροσωποποίηση των συναλλαγών με τις δημόσιες υπηρεσίες, η θεσμοθέτηση αντικειμενικών κριτηρίων αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, η αποκατάσταση των στρεβλώσεων του συστήματος προσλήψεων μέσω του Α.Σ.Ε.Π., η εκ βάθρων αναδιοργάνωση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και των εφοριών, ο δίκαιος ανασχεδιασμός ενός νέου αναπτυξιακού μισθολογίου, είναι μερικές μόνο ενδεικτικές από τις ανάγκες για αλλαγές που υπάρχουν.

Αυτές τις ανατροπές και αλλαγές περιμένουν οι πολίτες, ώστε να είναι βέβαιοι, ότι πράγματι υπάρχει η προοπτική να πιάσουν τόπο οι θυσίες τους, ότι όντως οι σκληρές επιλογές υπάρχει η θέληση να οδηγήσουν σε αποτελέσματα, ότι επιτέλους εκλέχτηκε μια κυβέρνηση που εννοεί αυτά που υποστηρίζει και δεν αρκείται στην εικονική διαχείριση μιας κρίσης, που εκ των πραγμάτων έχει καταλυτικές συνέπειες για τις ζωές όλων μας.

Φωτο: salata.wordpress.com/category/σκάνδαλα

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: 'Ενα χρόνο με τα μανίκια ψηλά

Επετειακά αφιερώματα, άρθρα και αναλύσεις επιχειρούν αυτές τις μέρες ν’ αξιολογήσουν το κυβερνητικό έργο με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και την επάνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία. Θετικά κι αρνητικά σχόλια, αισιόδοξες απόψεις και προβληματισμοί για τη συνέχεια, διαμορφώνουν ένα πολύμορφο παζλ εκτιμήσεων κι ένα ενδιαφέρον πλαίσιο για μελέτη και περαιτέρω συζήτηση.

Όποιο πρόσημο κι αν τοποθετεί ο καθένας στην αποτίμηση του ενός χρόνου διακυβέρνησης του τόπου από τον Γιώργο Παπανδρέου, το μόνο σίγουρο είναι ότι ως πρωθυπουργός έχει εξασφαλίσει μια ξεχωριστή θέση στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, εφόσον, είτε οι εξελίξεις δικαιώσουν τις επιλογές του, είτε αποδειχθούν λανθασμένες, είναι βέβαιο ότι θα σφραγίσουν ανεξίτηλα την μελλοντική πορεία της χώρας και του λαού.

Αυτό το διάστημα, εκτός, φυσικά, από την οικονομία, ένας από τους βασικότερους πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής ήταν ο τομέας της δημόσιας διοίκησης. Ο Γιάννης Ραγκούσης, ως υπουργός Εσωτερικών, επωμίστηκε το δύσκολο έργο να επιχειρήσει τη διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας και ταυτόχρονα να προωθήσει ένα σύγχρονο μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών.

Ίσως ο «Καλλικράτης», το σχέδιο για τη νέα αρχιτεκτονική της αυτοδιοίκησης και της αποκεντρωμένης διοίκησης, να μονοπώλησε τη συζήτηση και το ενδιαφέρον των θεσμικών αλλαγών που πραγματοποιήθηκαν, δεν θα πρέπει να διαφεύγουν όμως της προσοχής και τα εξίσου σημαντικά θεσμικού χαρακτήρα νομοθετήματα, που αφορούν τον εκσυγχρονισμό του συστήματος για τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε ομογενείς και μετανάστες, την εφαρμογή του προγράμματος «Διαύγεια» για την ενίσχυση της διαφάνειας, που καθιέρωσε την υποχρεωτική ανάρτηση όλων των κυβερνητικών πράξεων στο διαδίκτυο και τη θέσπιση κανόνων για τις εκλογικές δαπάνες συνδυασμών και υποψηφίων για τις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές.

Κοντά σ’ αυτά, προωθήθηκαν και ρυθμίσεις που αποτελούν πλέον νόμους του κράτους και αφορούν κατ’ αρχήν την επανατοποθέτηση κι η εδραίωση του Α.Σ.Ε.Π. στο επίκεντρο των διαδικασιών για τους διορισμούς στο δημόσιο, την καθιέρωση αντικειμενικού συστήματος για τις προαγωγές των προϊσταμένων στις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και την κατάργηση και συγχώνευση δημόσιων υπηρεσιών.

Παράλληλα, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες κι ειδικότερα οι εφαρμογές της πληροφορικής, για πρώτη φορά αυτόν το χρόνο δόθηκε η δυνατότητα στους πολίτες να συμμετέχουν ενεργά στον πολιτικό διάλογο για κρίσιμες για τη λειτουργία του κράτους κυβερνητικές πρωτοβουλίες, αλλά και στη διοίκηση να συλλέξει ακριβή στοιχεία για τη σύνθεση και τα χαρακτηριστικά του προσωπικού που στελεχώνει τις δημόσιες υπηρεσίες.

Είναι φανερό, ότι το έργο αυτό, τόσο από άποψη εύρους, όσο κι από άποψη χρόνου είναι τεράστιο. Ασφαλώς δεν έχει παράγει ακόμα τ’ αποτελέσματά του, ώστε να είναι δυνατόν ν’ αξιολογηθούν κέρδη και ζημίες, αλλά κι ενδεχόμενες απαραίτητες διορθώσεις ή τροποποιήσεις.

Όπως και να ‘χει, μέσα σ’ αυτή την εξαιρετική συγκυρία, ο Γιάννης Ραγκούσης κράτησε με συνέπεια το τιμόνι του υπουργείου Εσωτερικών και πιστώνεται θετικά για τη συνεισφορά του στο κυβερνητικό έργο με τη συμπλήρωση ενός χρόνου διακυβέρνησης, δικαιώνοντας μέχρι στιγμής με πράξεις την εξίσου έμπρακτη εμπιστοσύνη που απολαμβάνει από τον πρωθυπουργό.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Α.Ε.Ι.: Ο «Καλλικράτης» μπαίνει στο Πανεπιστήμιο


Σιγά την είδηση. Όταν το πτυχίο του Πανεπιστήμιου έχει καταντήσει σχεδόν μπακαλόχαρτο κι η ανεργία των νέων καλπάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;
Αν κοντά σ’ αυτά βάλουμε και τη μανία μας ως κοινωνία για ν’ αποχτήσουν τα παιδιά μας όλο και περισσότερα «εφόδια», αλλά και τη στροφή των Α.Ε.Ι. της χώρας στην προσφορά ποικιλόμορφων μεταπτυχιακών σπουδών προς χάριν των εσόδων, δεν θέλει και πολύ να ολοκληρωθεί το παζλ του αυτονόητου.

Διόλου αυτονόητος όμως ο τρόπος που λειτουργεί μέχρι σήμερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που εξουθενώνει μαθητές και οικογένειες σ’ έναν εκπαιδευτικό μαραθώνιο μέχρι τις εισαγωγικές, για να προσφέρει στους επιτυχόντες, εφόσον φτάσουν στο πτυχίο, τη δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε κάποιο μεταπτυχιακό τμήμα...

Κι ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές το Σάββατο, την Κυριακή το πρωί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επιβεβαίωνε, ότι «είμαστε στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που μπαίνουν στα τριτοβάθμια Ιδρύματα, αλλά είμαστε στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος», επισημαίνοντας ταυτόχρονα με ακρίβεια από το βήμα του Συνεδρίου των Δελφών, την παθογένεια του σημερινού ελληνικού πανεπιστήμιου, που ξεκινά από «το σκοταδισμό, την αδιαφάνεια και την αναχρονιστικότητα» και φθάνει στις «πελατειακές σχέσεις, τις συναλλαγές φοιτητικών παρατάξεων με καθηγητές για θέματα εξετάσεων και βαθμούς, καθώς και την εξάντληση της περιφερειακής ανάπτυξης στους φοιτητές-πελάτες των τοπικών μπαρ, στους ενοικιαστές δωματίων, άντε και σε κανένα καλό γαμπρό ή νύφη».

Από το ίδιο βήμα η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, ανήγγειλε την έναρξη της δημόσιας διαβούλευσης, που θα εξελιχθεί το επόμενο τρίμηνο, με τη φιλοδοξία να καταλήξει στη διατύπωση και θεσμοθέτηση ενός νέου μοντέλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Καίριες κι αποκαρδιωτικές οι επισημάνσεις, όμως δεν «κομίζουν γλαύκαν». Κοινό μυστικό από χρόνια τα προβλήματα και το τέλμα στο οποίο είχαν περιέλθει οι πανεπιστημιακές σπουδές. Τώρα, τρία χρόνια μετά την ψήφιση του πιο πρόσφατου νόμου-πλαίσιο από την τότε υπουργό της Νέας Δημοκρατίας Μαριέτα Γιαννάκου, το θέμα της οργάνωσης και λειτουργίας των Α.Ε.Ι. της χώρας μας επανέρχεται στο προσκήνιο από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., περισσότερο ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό, αλλά και περισσότερο φιλόδοξο και μακρόπνοο.

Οι άξονες των προτάσεων και οι βασικές αλλαγές αποπνέουν με την πρώτη ματιά τη σχεδιαζόμενη ολική ανατροπή των μέχρι σήμερα δεδομένων, κρίσιμος όμως παράγοντας –όπως άλλωστε και σε κάθε μεταρρύθμιση– η εξεύρεση των αναγκαίων πόρων για την πραγματοποίησή της. Στην παρούσα συγκυρία, με τα οικονομικά δεδομένα των επόμενων χρόνων να κινούνται εναγωνίως γύρω από την κάλυψη του ελλείμματος και του συμμαζέματος των δημόσιων οικονομικών, λίγες πιθανότητες μένουν για μια γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό ενός εγχειρήματος τόσο απαιτητικού και πολυδάπανου.

Σε κάθε περίπτωση, το επόμενο διάστημα, στο πλαίσιο της διαβούλευσης, θα πρέπει να αποσαφηνιστούν οπωσδήποτε από την κυβέρνηση οι σχεδιασμοί που αφορούν κρίσιμα σημεία για την οργάνωση και λειτουργία των Α.Ε.Ι., όπως τα συμβούλια διοίκησης για τον στρατηγικό σχεδιασμό και τα οικονομικά, την οικονομική αυτοτέλεια σε συνδυασμό με την ευθύνη για τη μισθοδοσία, τον τρόπο σύνδεσης της αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση και προπαντός τη σύνδεση της χρηματοδότησης με την ελεύθερη αγορά.

Άριστη η σκέψη της κυβέρνησης να «περάσει» ο Καλλικράτης στο πανεπιστήμιο, φτάνει να διασφαλίσει, ότι η εισαγωγή του αυτή στοχεύει με κάθε τρόπο, πέρα από την αποκατάσταση των υφιστάμενων προβλημάτων, και στην ενδυνάμωση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των σπουδών, αλλά και στη μεγιστοποίηση της κοινωνικής του προσφοράς και παρέμβασης.

Φωτο: http//www2.rizospastis.gr/story.do?id=3936302&textCriteriaClause=:

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Μονάκριβη (αλλά και πανάκριβη)

Αν κάτι κοστίζει ακριβά στη χώρα μας, στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, είναι η ίδια η δημοκρατία.

Δεν αποτελεί σχήμα λόγου, ούτε λογοπαίγνιο και ασφαλώς δεν αφορά την ουσία της δημοκρατίας ως πολίτευμα, η οποία είναι προφανές, ότι είναι το άριστο των πολιτευμάτων. Στην πράξη όμως, το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας μας, αφού από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους ήταν το πλέον ασταθές, ευαίσθητο κι ευάλωτο, από την μεταπολίτευση του 1974 και μετά κατέστη απολύτως πολυτελές και ταυτόχρονα εξαιρετικά πολυδάπανο.

Έχει κόστος η δημοκρατία και κανείς, νομίζω, δεν διαφωνεί ότι αυτό είναι και το υλικό αντιστάθμισμα, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, που διασφαλίζει κατά το δυνατόν και την ποιότητά της. Η λειτουργία κρίσιμων θεσμών και απαραίτητων για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως το κοινοβούλιο, τα πολιτικά κόμματα, η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη κ.λπ. απαιτούν τη διάθεση σημαντικών πόρων των κρατικών προϋπολογισμών.

Στη χώρα μας και για τη λειτουργία της δημοκρατίας τα ποσά που ξοδεύονται είναι τεράστια και, εκτιμώ, δυσανάλογα της ποιότητάς της. Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο, ότι για να πραγματοποιηθούν ακόμα κι αυτονόητες ή συνυφασμένες με την ουσία της δημοκρατίας θεσμικές διαδικασίες, όπως οι εκλογές, θα πρέπει να ξοδευτούν υπέρογκα ποσά σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού. Γεγονός διόλου τυχαίο, εφόσον κάθε φορά από τον κωδικό αριθμό ΚΑΕ 5262 «ΕΚΛΟΓΕΣ» του Υπουργείου Εσωτερικών χρηματοδοτούνται, πέραν των αναγκαίων εξόδων για τη διεξαγωγή τους, και οι ποικιλόμορφες παροχές σαν οδοιπορικά, επιδόματα, αποζημιώσεις και εφάπαξ παροχές προς πολυάριθμες κατηγορίες κρατικών και μη λειτουργών και υπαλλήλων.

Κανείς βεβαίως, πιστεύω, δεν θα είχε αντίρρηση, υπάλληλοι που θα κλιθούν λόγω των αρμοδιοτήτων τους να εργασθούν υπερωριακά για την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εκλογών, ν’ αποζημιωθούν παραπάνω, έστω και κατά παρέκκλιση. Από εκεί όμως, μέχρι την αποζημίωση με μια υπουργική απόφαση συλλήβδην υπαλλήλων, επειδή και κατά τις βραδινές ώρες «παρίσταται έκτακτη και επιτακτική ανάγκη να συντελεστούν εργασίες, για την προετοιμασία και διενέργεια των ανωτέρω εκλογών, οι οποίες συνίστανται στην προπαρασκευή και διενέργεια των εκλογικών διαδικασιών, στη μηχανογράφηση και ηλεκτρονική επεξεργασία στοιχείων, εκτύπωση και αποστολή εκλογικών καταλόγων, εκτυπώσεις διαφόρων εντύπων για τον εφοδιασμό των εφορευτικών επιτροπών, στη διανομή εκλογικού υλικού, στη συγκέντρωση αποτελεσμάτων κ.λπ.» (ΦΕΚ 2040/Β’/22-9-2009), κόστους 258.000 ευρώ ή επειδή «κατά την προεκλογική περίοδο οι υπάλληλοι του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης ασχολούνται πέραν του κανονικού ωραρίου εργασίας με την παρακολούθηση εφαρμογής των αποφάσεων της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας και της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, που αφορούν στις προϋποθέσεις και στο χρόνο προβολής των πολιτικών κομμάτων καθώς και των εμφανίσεων των υποψηφίων βουλευτών στα κρατικά και ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα» (ΦΕΚ 2140/Β’/2-10-2009) κόστους 11.000 ευρώ, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Πολύ ορθά, επομένως, ο Υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης, ενόψει των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, μελετά και προβληματίζεται για το θέμα αυτό, τη στιγμή που –όπως φαίνεται και από τις παραπάνω αναφερόμενες ενδεικτικά αποφάσεις– με την ευκαιρία των διαδοχικών εκλογών του 2009 (ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές) το φαινόμενο της καταβολής εκλογικών αποζημιώσεων και παροχών από την τότε κυβέρνηση είχε εκλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Σε κάθε περίπτωση –πριν αφοριστούν και σ’ αυτή την περίπτωση οι εργαζόμενοι, που στο κάτω-κάτω δεν αποφασίζουν, αλλά το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διεκδικούν– η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και της πληροφορικής είναι σε θέση να συμβάλουν ουσιαστικά και στην απλούστευση της εκλογικής διαδικασίας, ώστε να την καταστήσουν περισσότερο ευέλικτη και αποτελεσματική.

Είναι καιρός να εκσυγχρονιστεί επιτέλους το απίστευτης έκτασης γραφειοκρατικό σύστημα διαλογής και χειρόγραφης καταγραφής των εκλογικών αποτελεσμάτων, με τα μύρια όσα πρωτόκολλα, βιβλία και καταστάσεις, γεγονός που απαιτεί να σπαταληθούν –εκτός, φυσικά, από εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ– τόνοι χαρτιού και να αναλωθούν τις βραδιές των εκλογών ατέλειωτες ώρες από πολλούς ανθρώπους.

Στο πλαίσιο αυτής της συνολικής επαναπροσέγγισης της εκλογικής διαδικασίας, που θα μπορούσε ενδεχομένως να προωθηθεί με την επεξεργασία ενός νέου εκλογικού νόμου, θα μπορούσαν να προσδιοριστούν με ακρίβεια, όχι μόνο το σύνολο του απαραίτητου προσωπικού, αλλά και το ακριβές και εύλογο ποσό, που απαιτείται κάθε φορά για την τυχόν υπερωριακή αποζημίωσή τους.

Φωτο: pulse.gr/.../news/507514