Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Α.Ε.Ι.: Ο «Καλλικράτης» μπαίνει στο Πανεπιστήμιο


Σιγά την είδηση. Όταν το πτυχίο του Πανεπιστήμιου έχει καταντήσει σχεδόν μπακαλόχαρτο κι η ανεργία των νέων καλπάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;
Αν κοντά σ’ αυτά βάλουμε και τη μανία μας ως κοινωνία για ν’ αποχτήσουν τα παιδιά μας όλο και περισσότερα «εφόδια», αλλά και τη στροφή των Α.Ε.Ι. της χώρας στην προσφορά ποικιλόμορφων μεταπτυχιακών σπουδών προς χάριν των εσόδων, δεν θέλει και πολύ να ολοκληρωθεί το παζλ του αυτονόητου.

Διόλου αυτονόητος όμως ο τρόπος που λειτουργεί μέχρι σήμερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που εξουθενώνει μαθητές και οικογένειες σ’ έναν εκπαιδευτικό μαραθώνιο μέχρι τις εισαγωγικές, για να προσφέρει στους επιτυχόντες, εφόσον φτάσουν στο πτυχίο, τη δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε κάποιο μεταπτυχιακό τμήμα...

Κι ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές το Σάββατο, την Κυριακή το πρωί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επιβεβαίωνε, ότι «είμαστε στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που μπαίνουν στα τριτοβάθμια Ιδρύματα, αλλά είμαστε στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος», επισημαίνοντας ταυτόχρονα με ακρίβεια από το βήμα του Συνεδρίου των Δελφών, την παθογένεια του σημερινού ελληνικού πανεπιστήμιου, που ξεκινά από «το σκοταδισμό, την αδιαφάνεια και την αναχρονιστικότητα» και φθάνει στις «πελατειακές σχέσεις, τις συναλλαγές φοιτητικών παρατάξεων με καθηγητές για θέματα εξετάσεων και βαθμούς, καθώς και την εξάντληση της περιφερειακής ανάπτυξης στους φοιτητές-πελάτες των τοπικών μπαρ, στους ενοικιαστές δωματίων, άντε και σε κανένα καλό γαμπρό ή νύφη».

Από το ίδιο βήμα η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, ανήγγειλε την έναρξη της δημόσιας διαβούλευσης, που θα εξελιχθεί το επόμενο τρίμηνο, με τη φιλοδοξία να καταλήξει στη διατύπωση και θεσμοθέτηση ενός νέου μοντέλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Καίριες κι αποκαρδιωτικές οι επισημάνσεις, όμως δεν «κομίζουν γλαύκαν». Κοινό μυστικό από χρόνια τα προβλήματα και το τέλμα στο οποίο είχαν περιέλθει οι πανεπιστημιακές σπουδές. Τώρα, τρία χρόνια μετά την ψήφιση του πιο πρόσφατου νόμου-πλαίσιο από την τότε υπουργό της Νέας Δημοκρατίας Μαριέτα Γιαννάκου, το θέμα της οργάνωσης και λειτουργίας των Α.Ε.Ι. της χώρας μας επανέρχεται στο προσκήνιο από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., περισσότερο ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό, αλλά και περισσότερο φιλόδοξο και μακρόπνοο.

Οι άξονες των προτάσεων και οι βασικές αλλαγές αποπνέουν με την πρώτη ματιά τη σχεδιαζόμενη ολική ανατροπή των μέχρι σήμερα δεδομένων, κρίσιμος όμως παράγοντας –όπως άλλωστε και σε κάθε μεταρρύθμιση– η εξεύρεση των αναγκαίων πόρων για την πραγματοποίησή της. Στην παρούσα συγκυρία, με τα οικονομικά δεδομένα των επόμενων χρόνων να κινούνται εναγωνίως γύρω από την κάλυψη του ελλείμματος και του συμμαζέματος των δημόσιων οικονομικών, λίγες πιθανότητες μένουν για μια γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό ενός εγχειρήματος τόσο απαιτητικού και πολυδάπανου.

Σε κάθε περίπτωση, το επόμενο διάστημα, στο πλαίσιο της διαβούλευσης, θα πρέπει να αποσαφηνιστούν οπωσδήποτε από την κυβέρνηση οι σχεδιασμοί που αφορούν κρίσιμα σημεία για την οργάνωση και λειτουργία των Α.Ε.Ι., όπως τα συμβούλια διοίκησης για τον στρατηγικό σχεδιασμό και τα οικονομικά, την οικονομική αυτοτέλεια σε συνδυασμό με την ευθύνη για τη μισθοδοσία, τον τρόπο σύνδεσης της αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση και προπαντός τη σύνδεση της χρηματοδότησης με την ελεύθερη αγορά.

Άριστη η σκέψη της κυβέρνησης να «περάσει» ο Καλλικράτης στο πανεπιστήμιο, φτάνει να διασφαλίσει, ότι η εισαγωγή του αυτή στοχεύει με κάθε τρόπο, πέρα από την αποκατάσταση των υφιστάμενων προβλημάτων, και στην ενδυνάμωση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των σπουδών, αλλά και στη μεγιστοποίηση της κοινωνικής του προσφοράς και παρέμβασης.

Φωτο: http//www2.rizospastis.gr/story.do?id=3936302&textCriteriaClause=:

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Μονάκριβη (αλλά και πανάκριβη)

Αν κάτι κοστίζει ακριβά στη χώρα μας, στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, είναι η ίδια η δημοκρατία.

Δεν αποτελεί σχήμα λόγου, ούτε λογοπαίγνιο και ασφαλώς δεν αφορά την ουσία της δημοκρατίας ως πολίτευμα, η οποία είναι προφανές, ότι είναι το άριστο των πολιτευμάτων. Στην πράξη όμως, το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας μας, αφού από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους ήταν το πλέον ασταθές, ευαίσθητο κι ευάλωτο, από την μεταπολίτευση του 1974 και μετά κατέστη απολύτως πολυτελές και ταυτόχρονα εξαιρετικά πολυδάπανο.

Έχει κόστος η δημοκρατία και κανείς, νομίζω, δεν διαφωνεί ότι αυτό είναι και το υλικό αντιστάθμισμα, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, που διασφαλίζει κατά το δυνατόν και την ποιότητά της. Η λειτουργία κρίσιμων θεσμών και απαραίτητων για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως το κοινοβούλιο, τα πολιτικά κόμματα, η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη κ.λπ. απαιτούν τη διάθεση σημαντικών πόρων των κρατικών προϋπολογισμών.

Στη χώρα μας και για τη λειτουργία της δημοκρατίας τα ποσά που ξοδεύονται είναι τεράστια και, εκτιμώ, δυσανάλογα της ποιότητάς της. Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο, ότι για να πραγματοποιηθούν ακόμα κι αυτονόητες ή συνυφασμένες με την ουσία της δημοκρατίας θεσμικές διαδικασίες, όπως οι εκλογές, θα πρέπει να ξοδευτούν υπέρογκα ποσά σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού. Γεγονός διόλου τυχαίο, εφόσον κάθε φορά από τον κωδικό αριθμό ΚΑΕ 5262 «ΕΚΛΟΓΕΣ» του Υπουργείου Εσωτερικών χρηματοδοτούνται, πέραν των αναγκαίων εξόδων για τη διεξαγωγή τους, και οι ποικιλόμορφες παροχές σαν οδοιπορικά, επιδόματα, αποζημιώσεις και εφάπαξ παροχές προς πολυάριθμες κατηγορίες κρατικών και μη λειτουργών και υπαλλήλων.

Κανείς βεβαίως, πιστεύω, δεν θα είχε αντίρρηση, υπάλληλοι που θα κλιθούν λόγω των αρμοδιοτήτων τους να εργασθούν υπερωριακά για την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εκλογών, ν’ αποζημιωθούν παραπάνω, έστω και κατά παρέκκλιση. Από εκεί όμως, μέχρι την αποζημίωση με μια υπουργική απόφαση συλλήβδην υπαλλήλων, επειδή και κατά τις βραδινές ώρες «παρίσταται έκτακτη και επιτακτική ανάγκη να συντελεστούν εργασίες, για την προετοιμασία και διενέργεια των ανωτέρω εκλογών, οι οποίες συνίστανται στην προπαρασκευή και διενέργεια των εκλογικών διαδικασιών, στη μηχανογράφηση και ηλεκτρονική επεξεργασία στοιχείων, εκτύπωση και αποστολή εκλογικών καταλόγων, εκτυπώσεις διαφόρων εντύπων για τον εφοδιασμό των εφορευτικών επιτροπών, στη διανομή εκλογικού υλικού, στη συγκέντρωση αποτελεσμάτων κ.λπ.» (ΦΕΚ 2040/Β’/22-9-2009), κόστους 258.000 ευρώ ή επειδή «κατά την προεκλογική περίοδο οι υπάλληλοι του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης ασχολούνται πέραν του κανονικού ωραρίου εργασίας με την παρακολούθηση εφαρμογής των αποφάσεων της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας και της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, που αφορούν στις προϋποθέσεις και στο χρόνο προβολής των πολιτικών κομμάτων καθώς και των εμφανίσεων των υποψηφίων βουλευτών στα κρατικά και ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα» (ΦΕΚ 2140/Β’/2-10-2009) κόστους 11.000 ευρώ, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Πολύ ορθά, επομένως, ο Υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης, ενόψει των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, μελετά και προβληματίζεται για το θέμα αυτό, τη στιγμή που –όπως φαίνεται και από τις παραπάνω αναφερόμενες ενδεικτικά αποφάσεις– με την ευκαιρία των διαδοχικών εκλογών του 2009 (ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές) το φαινόμενο της καταβολής εκλογικών αποζημιώσεων και παροχών από την τότε κυβέρνηση είχε εκλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Σε κάθε περίπτωση –πριν αφοριστούν και σ’ αυτή την περίπτωση οι εργαζόμενοι, που στο κάτω-κάτω δεν αποφασίζουν, αλλά το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διεκδικούν– η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και της πληροφορικής είναι σε θέση να συμβάλουν ουσιαστικά και στην απλούστευση της εκλογικής διαδικασίας, ώστε να την καταστήσουν περισσότερο ευέλικτη και αποτελεσματική.

Είναι καιρός να εκσυγχρονιστεί επιτέλους το απίστευτης έκτασης γραφειοκρατικό σύστημα διαλογής και χειρόγραφης καταγραφής των εκλογικών αποτελεσμάτων, με τα μύρια όσα πρωτόκολλα, βιβλία και καταστάσεις, γεγονός που απαιτεί να σπαταληθούν –εκτός, φυσικά, από εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ– τόνοι χαρτιού και να αναλωθούν τις βραδιές των εκλογών ατέλειωτες ώρες από πολλούς ανθρώπους.

Στο πλαίσιο αυτής της συνολικής επαναπροσέγγισης της εκλογικής διαδικασίας, που θα μπορούσε ενδεχομένως να προωθηθεί με την επεξεργασία ενός νέου εκλογικού νόμου, θα μπορούσαν να προσδιοριστούν με ακρίβεια, όχι μόνο το σύνολο του απαραίτητου προσωπικού, αλλά και το ακριβές και εύλογο ποσό, που απαιτείται κάθε φορά για την τυχόν υπερωριακή αποζημίωσή τους.

Φωτο: pulse.gr/.../news/507514

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ: Μια ομηρία διόλου εικονική

Θλιβερότερη εισαγωγή δεν θα μπορούσε να κάνει ο Αντώνης Σαμαράς στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου στη Δ.Ε.Θ. ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Η προβολή αποσπασμάτων από συνεντεύξεις και ομιλίες του ΓΑΠ παρέπεμπαν όχι μόνο σε άλλες εποχές, αλλά απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι –δυστυχώς για το πολιτικό σύστημα– η συντηρητική παράταξη έχει πάρει διαζύγιο από τη φαντασία, ενώ η λέξη πρωτοτυπία, είναι προφανές, ότι απουσιάζει από το λεξιλόγιό της.

Η διαπίστωση αυτή δεν αφορά, ούτε αμφισβητεί, φυσικά, το περιεχόμενο ή την γνησιότητα των εικόνων, αλλά έχει να κάνει με τον τρόπο που ο νέος αρχηγός κι η παράταξη που εκπροσωπεί, επιχειρούν να αντιπολιτευτούν τον Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., «αποκαλύπτοντας» την ασυνέπεια και την αφερεγγυότητά του, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς, ότι «εξαπάτησε» στις 4 του περασμένου Οκτώβρη τον ελληνικό λαό και υφάρπαξε την ψήφο του .

Είναι συνάμα και προκλητικό, να γίνεται μια τέτοια «καταγγελία» από την παράταξη, που ανερχόμενη στην εξουσία το 2004 ευαγγελίστηκε όχι μόνο την επανίδρυση του κράτους, αλλά και την εκ βάθρων αναδιοργάνωση της οικονομίας και των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου. Η πρόκληση, μάλιστα, γίνεται ακόμα πιο κραυγαλέα, όταν οι δεσμεύσεις αυτές έχουν διατυπωθεί και διαψευσθεί σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, στις οποίες κέρδισαν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών, αλλά έχουν υποστηριχτεί και διαψευσθεί επίσης –και με «επίσημα στοιχεία»– ενώπιον οργανισμών και φορέων τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε διεθνές επίπεδο.

Ακόμα και χτες να είχε φτάσει ο κύριος Σαμαράς στη χώρα, θα είχε προλάβει να πληροφορηθεί τουλάχιστον, αν όχι τον τρόπο με τον οποίο ο προκάτοχός του στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας –«ιστορικό πρόσωπο» κατά την άποψή του– κυβέρνησε επί πεντέμιση χρόνια τον τόπο, τουλάχιστον τον τρόπο με τον οποίο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει άρον – άρον και –υπό την οργή της κοινωνίας και το βάρος των προβλημάτων που προκάλεσε– τη διακυβέρνησή του.

Η «εικονική» εισαγωγή της χτεσινής συνέντευξης, σε συνδυασμό και με τις σχετικές για τον πρών πρωθυπουργό απαντήσεις, στο μόνο ασφαλές πολιτικό συμπέρασμα που μπορεί να οδηγήσουν, είναι ότι ο κύριος Σαμαράς, μετά την αποπομπή της Ντόρας Μπακογιάνη, είναι εγκλωβισμένος στη θέση του αρχηγού και αναγκασμένος να στηρίζεται κατ’ ανάγκη και αποκλειστικά στον κομματικό μηχανισμό που κληρονόμησε από τον Κώστα Καραμανλή

Αν και εφόσον θελήσει και κατορθώσει να ξεπεράσει τα «καραμανλικά» του δεκανίκια, δεν θα έχει γυρίσει μόνο σελίδα για τη Νέα Δημοκρατία, αλλά θα έχει ξεπεράσει και τον ίδιο του τον εαυτό, πράγμα όμως που, υπό τις παρούσες συνθήκες, διαφαίνεται εξαιρετικά δύσκολο, ενόψει μάλιστα των προσεχών αυτοδιοικητικών εκλογών και την προσωπική του χρέωση για την υποψηφιότητα Κικίλια.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΕΡΑΙΩΣΗ: Κρατάει χρόνια αυτή η -δύσωσμη- κολώνια

Χρειαζόταν άραγε να διατυπώσει το ΔΝΤ τον προβληματισμό του για την ανάγκη να παταχθεί η φοροδιαφυγή, ειδάλλως το όλο χρηματοδοτικό εγχείρημα της οικονομικής στήριξης της Ελλάδας, κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα; Ασφαλώς όχι, το χρόνιο πρόβλημα είναι πασίγνωστο και όχι μόνο στους παροικούντες στα πέριξ της πλατείας Συντάγματος Υπουργεία.

Δυστυχώς, παρά τις όποιες φιλόδοξες εξαγγελίες του οικονομικού επιτελείου, με την ακολουθούμενη δημοσιονομική πολιτική, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα η κυβέρνηση θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, εφόσον θα διαπιστώσει, ότι τα κρατικά ταμεία δεν περιέχουν τίποτε άλλο εκτός από τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων και τη δραματική περιστολή των δαπανών των δημοσίων υπηρεσιών.

Η περαίωση εξπρές για την τακτοποίηση φορολογικών εκκρεμοτήτων που χρονολογούνται από το 2000, στην οποία αναγκάζεται να καταφύγει το οικονομικό επιτελείο, αποδεικνύει όχι μόνο του προβληματισμού το βάσιμο, αλλά και τη διαχρονικότητα και την έκταση που έχει το φαινόμενο της φοροδιαφυγής στη χώρα μας.

Με την περαίωση, όχι μόνο επιβεβαιώνεται η σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος κρατική αδυναμία και ανικανότητα να εφαρμοστεί για όλους η φορολογική νομοθεσία, αλλά, κατά κύριο λόγο, κλείνεται το μάτι σε όλους τους επίδοξους μπαταχτσήδες και φοροφυγάδες, ότι μπορούν να εξακολουθήσουν την ταχτική τους –επικαλούμενοι μάλιστα με θρασύτητα και κάποιοι απ’ αυτούς τη «διεθνή οικονομική συγκυρία»– ευελπιστώντας σε μια μελλοντική ευνοϊκή για τα συμφέροντά τους λύση.

Ποιους αφορά στις μέρες μας η φορολογική νομοθεσία, η οποία μάλιστα αλλάζει –τι παγκόσμια πρωτοτυπία– κάθε χρόνο; Κατά κανόνα μόνο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους ή στην καλύτερη περίπτωση και κάποιους συνεπείς φορολογούμενους. Όλοι οι άλλοι; Είναι εκείνοι που θα περιμένουν να πληρώσουν «το κάτι τις τους» –στην καλύτερη για το κράτος περίπτωση– με την επόμενη περαίωση.

Όσο κοινωνικά δίκαιος κι αν είναι ένας φορολογικός νόμος, όταν θεσπίζεται για να εφαρμοστεί από έναν κρατικό φοροεισπρακτικό μηχανισμό αναποτελεσματικό και διαβρωμένο, σε μια κοινωνία που έχει εθιστεί στη φοροδιαφυγή και στο «μαύρο χρήμα», είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα αποτύχει να αποδώσει σαν εργαλείο αποτελεσματικής δημοσιονομικής πολιτικής και ανάπτυξης.

Η αιτία του κακού είναι ακριβώς εκεί, εκεί πρέπει να μπει η –περιβόητη πλέον– κόκκινη γραμμή κι από ‘κει να ξεκινήσει ο Καλλικράτης για την αναδιοργάνωση των κρατικών υπηρεσιών, από τη ριζική αναδιοργάνωση του Υπουργείου Οικονομικών, αρχής γενομένης από το –αγκυλωμένο στις πρακτικές του περασμένου αιώνα– Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και φτάνοντας μέχρι την τελευταία ΔΟΥ.

Τι να κάνει ένα ΣΔΟΕ, που τελικά κοντεύει να γίνει η θεαματικότερη «ατραξιόν» των βραδινών δελτίων ειδήσεων με τις διαδοχικές αποκαλύψεις κραυγαλέων περιπτώσεων φοροδιαφυγής, πότε ηχηρών ονομάτων της εγχώριας show biz, πότε διάσημων ποδοσφαιριστών και πότε ευυπόληπτων επιχειρηματιών; Μέχρι αυτές οι περιπτώσεις να –και αν– αποδώσουν ένα (αριθμητικά 1) ευρώ στον κρατικό κορβανά, θα έχουν περάσει κατ’ ανάγκη όχι ένα, αλλά δέκα (αριθμητικά 10) πακέτα στήριξης και μνημόνια.

Προς το παρόν, αν το Υπουργείο Οικονομικών θέλει να δει βελτίωση «στο σκέλος των εσόδων του προϋπολογισμού» –κατά την κρατούσα ορολογία– και η κυβέρνηση να μην αναγκαστεί λίαν συντόμως να καταφύγει εκ νέου στην εύκολη λύση των έκτακτων μέτρων, που θα πλήξουν για άλλη μια φορά αδιακρίτως και προπαντός δυσβάσταχτα –αν όχι καταλυτικά– τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, να τεθούν σε ισχύ έκτακτες διαδικασίες εξπρές για την απαίτηση είσπραξης από το κράτος όλων των οφειλών από ιδιώτες και επιχειρήσεις, έστω και με την εκχώρηση του δικαιώματος είσπραξης από φορείς εκτός των μέχρι σήμερα αποδεδειγμένα αποτυχημένων εφοριών.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΕΛΙΚΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΕ

Τελικά, μόνο για την Κατερίνα Μπατζελή ήταν ανώμαλη η χτεσινοβραδινή προσγείωση. Η κυρία Κατσέλη, στην αεροπορική πτήση της οποίας αποδόθηκε η καθυστέρηση ανακοίνωσης του ανασχηματισμού, προσγειώθηκε αισίως –και προς απογοήτευση όλων όσων την αναδομούσαν επί μήνες– στο υπουργείο Εργασίας.
Ο Πρωθυπουργός και το νέο «βαρύ» κυβερνητικό σχήμα που επέλεξε, αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο ν’ ανέβουν στη Θεσσαλονίκη και να δοκιμάσουν ν’ ανεβάσουν τη δημόσια εικόνα της κυβέρνησης, η οποία –κακά τα ψέματα– δοκιμάζεται, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, από διαδοχικές άστοχες επιλογές (π.χ. περιφερειάρχες), οι οποίες μετά κι από τη δημοσιοποίηση του ανασυγκροτημένου υπουργικού συμβουλίου, έπαψαν πια να είναι μόνο επικοινωνιακές…

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΜΙΝΗΣ

Για την επιλογή του θα λέγονται και θα γράφονται πολλά τις επόμενες μέρες. Λύση ανάγκης ή αποτέλεσμα υπολογισμού, προϊόν δυστοκίας ή απότοκο αδιεξόδου, όποιο σενάριο κι αν προτιμάτε, ελάχιστη αντικειμενικότητα αν διαθέτει κάποιος και στοιχειώδη λογική δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι η υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη για τον Δήμο της Αθήνας, τον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας, στην παρούσα μάλιστα συγκυρία, αποτελεί μια όαση ελπίδας και μια χαραμάδα φωτός στο χειμαζόμενο τοπίο του αυτοδιοικητικού πολιτικού προσωπικού της πατρίδας μας.

Εκείνοι που περίμεναν ο υποψήφιος δήμαρχος να έχει τα εύσημα τηλεπερσόνας ή την αναγνωρισιμότητα παίχτη του dancing with the stars, ασφαλώς θ’ απογοητεύτηκαν. Το ίδιο κι όσοι επιθυμούσαν διακαώς ο υποψήφιος για την Αθήνα να είναι ψημένος στο κομματικό καμίνι ή «παιδί» των μηχανισμών και του συστήματος.

Αν η υποψηφιότητα αυτή αποτελέσει κι επιλογή της πλειοψηφίας των Αθηναίων, είναι πολύ πιθανόν η πρωτεύουσα της χώρας ν’ αποχτήσει επιτέλους ένα σύγχρονο τρόπο λειτουργίας και να χαράξει μια διαφορετική τροχιά ανάπτυξης, που θα επιτρέπει στους κατοίκους της να ελπίζουν στη δημιουργία μιας πόλης, που θα τιμά και θα σέβεται την ιστορία και τους κατοίκους της, αλλά ταυτόχρονα θα οραματίζεται και θα σχεδιάζει το περιβάλλον και τις συνθήκες ζωής των παιδιών της.

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, σε κάθε περίπτωση όμως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός…

Καλή συνέχεια!