Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ: "Δικαίωμα σε μια ζωή μ' αξιοπρέπεια"

Όταν παίρνουμε παραμάζωμα όλα όσα αφορούν τους πολιτικούς και ισοπεδώνουμε συλλήβδην το πολιτικό σύστημα στο διάβα του λόγου μας και στην ορμή της ειδησεογραφικής καθημερινότητας, παραβλέπουμε, ότι στο πλαίσιο αυτού του συστήματος λειτουργεί κι ο θεσμός του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που τον έχουν υπηρετήσει και τον υπηρετούν με συνέπεια άξιοι πολιτικοί.

Οι «Πρόεδροι» τίμησαν με την παρουσία και την προσφορά τους και προσέδωσαν κύρος στον κορυφαίο θεσμό του πολιτεύματος της χώρας. Διόλου τυχαίο το γεγονός, ότι η δημοτικότητά τους είναι πολύ μεγάλη και απολαμβάνουν –ιδιαίτερα τα τελευταία 15-20 χρόνια– την εκτίμηση και τον σεβασμό της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού κι αυτό δεν προκύπτει μόνο μέσα από τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων.

Μπορεί ο θεσμός να μην απολαμβάνει την αίγλη ή να μην τυχαίνει της προβολής που το πρωθυπουργοκεντρικό μας σύστημα έχει επιβάλει, είναι βέβαιο όμως, ότι στη συλλογική μας συνείδηση είναι εδραιωμένη η πεποίθηση, ότι ο –κατά τη συνταγματική μας τάξη– «ρυθμιστής του πολιτεύματος», αποτελεί ένα σταθερό σύμβολο αναφοράς σε ό,τι, στις χαλεπές μέρες των τελευταίων ετών, μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι.

Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία τους στην πολιτειακή ζωή του τόπου κι ο θεσμικός χαρακτήρας του δημόσιου λόγου τους, επαληθεύουν στην πράξη αυτό που ο τύπος του Συντάγματος κι η δυναμική του εθίμου –όσο κι αν στις μέρες μας δεν ισχύει– επιβάλλει. Σοβαρότητα, σεμνότητα, εντιμότητα, ανθρωπιά και σωφροσύνη. Στοιχεία καθοριστικά και απαραίτητα για την προσωπικότητα των πολιτικών ανδρών, που η έλλειψή τους –δυστυχώς– από τη συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού του τόπου, τα κάνει να δείχνουν ακόμη λαμπρότερα και αξιοθαύμαστα.

Στο «δικαίωμα σε μια ζωή μ’ αξιοπρέπεια» για τη νέα γενιά αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας στο σύντομο μήνυμά του με την ευκαιρία της αυριανής επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940. Τους 18άρηδες μας παρακινεί να θέσουμε στην πρώτη γραμμή της φροντίδας και του ενδιαφέροντός μας, αυτούς ν’ απαλλάξουμε από το βάρος –«άχθος» στην κυριολεξία– που άδικα τους φορτώσαμε με την ανευθυνότητα, την κουτοπονηριά, την επιπολαιότητα και την αφροσύνη μας.

Είναι κρίσιμο να μην θεωρήσουμε ότι σε κάποιους άλλους απευθύνεται και να κοιτάξουμε γρήγορα – γρήγορα παραδίπλα. Σ’ όλους μας απευθύνεται και θα ‘ναι πράγματι η καλύτερη «προίκα» γι’ αυτά τα παιδιά, αν κατορθώσουμε όλοι μαζί για μια ακόμα φορά να προκαλέσουμε τον παγκόσμιο θαυμασμό –αντί για την ειρωνεία ή και τον χλευασμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης– ξεπερνώντας και ‘μεις με τη σειρά μας τους φόβους, τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα όρια μας.

28η Οκτωβρίου αύριο κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απέδειξε για μια ακόμα φορά με τα λόγια του, πώς η αστική μας δημοκρατία και το πολιτικό μας σύστημα μπορούν να γίνουν πιο ουσιαστικά, πιο κοινωνικά, πιο δίκαια. Τα λόγια του Προέδρου, οι παραινέσεις κι οι προτροπές του στη σημερινή συγκυρία δεν επιτρέπεται να έχουν απλώς εθιμικό ή συμβολικό χαρακτήρα, αντίθετα θα πρέπει ν’ αποτελέσουν αφετηρία κινητοποίησης των πολιτικών δυνάμεων του τόπου προς αυτή την κατεύθυνση και γι’ αυτό τον σκοπό.

Ίσως ηχεί υπερβολικό ή μελοδραματικό, μπορεί όμως να είναι και εξίσου λυτρωτικό για τη συλλογική συνείδηση και αποτελεσματικό για τη χώρα, αν κατορθώσουν, επιτέλους, οι πολιτικοί ταγοί μας να ψιθυρίσουν –έστω– «όχι» στη διακαναλική δημοσκοπική δημοκρατία και δοκιμάσουν να ψελλίσουν –έστω– «ναι» σ’ έναν αξιοπρεπή αγώνα για το πέρασμα όλων των Ελλήνων απέναντι.

Φωτο: http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=217947

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Ντέρμπυ "αιωνίων" σε άδειες κερκίδες

Παρακολουθώντας τη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου στην πορεία προς τις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές, όλο και συχνότερα δημιουργείται το ερώτημα σε ποιους άραγε ν’ απευθυνόταν ο Γιώργος Παπανδρέου λέγοντας: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».
Από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις στο κοινωνικό πεδίο δεν θα μπορούσε παρά να υποστηριχτεί, ότι οι πολίτες αισθάνθηκαν αυτό το μήνυμα να τους αφορά και το αποδέχτηκαν ή το ανέχτηκαν στην πλειοψηφία τους ως αδήριτη ανάγκη κάτω από τις εξαιρετικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τον τόπο. Ο «απλός κόσμος» ενστερνίστηκε σε μεγάλο βαθμό την πρωθυπουργική ρήση και σε συνδυασμό με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες και τη γενικότερη κυβερνητική δραστηριότητα, καθόρισε τη συμπεριφορά του ανάλογα με τις περιστάσεις.
Το τελευταίο διάστημα και όσο εντείνεται η –υποτονική για τους περισσότερους πολίτες– προεκλογική περίοδος είναι προφανής από την πλευρά του κυβερνητικού επιτελείου η διολίσθηση σε «δοκιμασμένες» επιλογές και συμπεριφορές του παρελθόντος, που κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν στην πράξη τη διακηρυγμένη θέση για αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων.
Αν για τα κόμματα τις αντιπολίτευσης η «αλλαγή» δεν είχε κανένα απολύτως νόημα όσον αφορά την εκφορά του πολιτικού τους λόγου και την εν γένει στάση τους απέναντι στην κοινωνία και το εκλογικό σώμα, ούτε αφορούσε οποιαδήποτε δέσμευσή τους στον τρόπο διατύπωσης των επιχειρημάτων τους, για το κυβερνών κόμμα, για το ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα θα έπρεπε να είναι τελείως διαφορετικά.
Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση του τόπου όφειλαν, για τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων, να μην συρθούν σε μια λογική αντιπαράθεσης με τα κόμματα τις αντιπολίτευσης μόνο με βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Δεν έπρεπε να συρθούν σε καμιά παροχολογία λίγο πριν τις εκλογές. Δεν έπρεπε να υπονομεύσουν τη διοικητική μεταρρύθμιση που θεσμοθέτησαν στη λογική του εκλογικού κόστους και των σκοπιμοτήτων. Δεν έπρεπε να θέσουν ως διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών το μέλλον του τόπου.
Η ανάγκη όμως να επηρεαστούν οι πολίτες και να εκφραστούν θετικά για τους υποψήφιους που υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ, έχει οδηγήσει σε επιπόλαιες ρητορείες κι επικοινωνιακούς ακροβατισμούς, που είναι βέβαιο θα τις συναντήσει μπροστά του την επαύριον των εκλογών. Αν ο Αντώνης Σαμαράς γελοιοποιήθηκε υποστηρίζοντας ότι με τις «φόρμουλές» του θα μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σ’ έναν χρόνο, κάποιοι οδηγούν τον Γιώργο Παπανδρέου στον επικίνδυνο δρόμο, να υποστηρίζει λίγο-πολύ, ότι μέσα σ’ έξι μήνες έφερε τα πάνω-κάτω στην οικονομία, αν και γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή καμιά απολύτως διαρθρωτική αλλαγή δεν έχει γίνει κι ότι η οικονομία στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας.
Οι πολίτες ανέχτηκαν μέχρι σήμερα αυτήν τη μοναδική στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου ανατροπή των προεκλογικών διακηρύξεων κι εξαγγελιών με την μετέπειτα κυβερνητική πολιτική, αποδεχόμενοι(;) το επιχείρημα του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ότι πριν έναν χρόνο δεν γνώριζαν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Ποιο επιχείρημα θα σταθεί ικανό να συγκρατήσει αύριο αυτούς τους πολίτες, αν για λόγους που είναι προφανείς, εφόσον ούτε οι «δείκτες» έχουν ακόμα αποκατασταθεί, ούτε οι αγορές έχουν πεισθεί, η ίδια κυβέρνηση αναγκαστεί να καταφύγει σε νέα μέτρα και σε περαιτέρω συρρίκνωση των εισοδημάτων;

Μόνο του στην εξέδρα της ερημιάς του πολιτικού του λόγου, θα έπρεπε να έχει εγκαταλείψει ο Γιώργος Παπανδρέου τον Αντώνη Σαμαρά. Αντ’ αυτού επέλεξε να τον ακολουθήσει και ν’ αναμετρηθεί μαζί του σε «ραντεβού θανάτου» στις σκοτεινές λεωφόρους της ποδοσφαιρικής φρασεολογίας. Οι μεταγραφές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του δίνουν όμως το πλεονέκτημα της εμπειρίας στο καταστροφικό παιχνίδι, ενώ για τον πρωθυπουργό το βέβαιο είναι ότι ο αγώνας που διεξάγει δεν θα έχει παράταση ή τρίτο ημίχρονο.
Όταν μπαίνεις στον αγώνα με γκολ από τ’ αποδυτήρια, δεν φτάνει μόνο ν’ αποκρούσεις το πέναλτι, αλλά ν’ ανατρέψεις το εις βάρος σου σκορ και ν’ αποφύγεις το αυτογκολ. Για να πάρεις το αποτέλεσμα, το γκολ είναι το ζητούμενο, κύριε πρωθυπουργέ, το γκολ…

Foto: http://kourkouti.yooblog.gr/files/2009/05/kourkouti-pao-pasok-papandreou.jpg

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ: Από την εποχή του λαϊκισμού στην ώρα του λογαριασμού

Ειδήσεις όπως αυτή είναι πολύ πιθανό να τις προσπερνάμε αδιάφορα σαν αναγνώστες, θεωρώντας τες ίσως τετριμμένες ή ανούσιες. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι τίποτε άλλο από ψηφίδες του παζλ, που δίνει ανάγλυφα την απάντηση σ’ έναν από τους βασικότερους λόγους που η χώρα μας βρίσκεται προ της αβύσσου της χρεοκοπίας κι εμείς ως πολίτες στην μέγγενη της οικονομικής δυσπραγίας και ανέχειας.

Τα χρήματα αυτά μπορεί να μην τα «φάγαμε όλοι μαζί» –κατά τη ρήση του Θόδωρου Πάγκαλου που τόσο μεγάλο σάλο κι αντιδράσεις προκάλεσε– είναι προφανές όμως, ότι κάποιοι παρανόμως τα εκταμίευσαν, κάποιοι ανέξοδα τα εισέπραξαν κι όλοι από κοινού και εξ αδιαιρέτου καλούμαστε τώρα να τα πληρώσουμε.
Από τη μια, λοιπόν, έχουμε τα πρόστιμα των κοινοτικών οργάνων για παράνομες αγροτικές επιδοτήσεις που θ’ ανεβάσουν κι άλλο τον πήχη του ελλείμματος κι από την άλλη την ανάληψη των χρεών του ΕΛΓΑ από το ελληνικό Δημόσιο, που κι αυτά με τη σειρά τους θα τσοντάρουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια στη μαύρη τρύπα του χρέους.
Ίσως τέτοιες ώρες που περνάμε, να μην έχουμε και πολύ διάθεση για στοιχεία και αναδρομές. Ίσως ο τρόπος που έχουμε εκπαιδευτεί μπροστά στα τηλεοπτικά παράθυρα από τον κάθε δημοσιογράφο-αστέρα, να υπαγορεύει την εκτόξευση κραυγών και «κορόνων» αντί του πολιτικού διαλόγου και την ανταλλαγή επιχειρημάτων. Ίσως πάλι η βιασύνη μας να αποποιηθούμε ως πολίτες την όποια ευθύνη κατά την πολιτική διαδικασία, να επιβάλει τη συλλήβδην και μια κι έξω καταδίκη και ισοπέδωση κομμάτων και πολιτικών.
Ούτε ο Πάγκαλος, ούτε κανένας από τους πολιτικούς και τα κόμματα έχουν ανάγκη αυτόκλητους υποστηρικτές. Γνωρίζουν όλοι πολύ καλά και το μέγεθος και τις συνέπειες της ζημιάς που έχει προκληθεί στο πολιτικό μας σύστημα από την ανερμάτιστη και λαϊκίστικη τους ρητορεία και πρακτική. Έχει σημασία όμως, επειδή ακριβώς αυτή η περίοδος που περνάμε, αλλά κι η εποχή στην οποία πλέον έχουμε εισέλθει, δεν επιτρέπουν σε καμιά περίπτωση την επανάληψη αυτών ακριβώς των εκδηλώσεων και συμπεριφορών από κανέναν, να μπορούσε, στο βαθμό που ο καθένας έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα, να ερμηνεύουμε, να κατανοούμε, να κρίνουμε και να παίρνουμε τις αποφάσεις μας.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το πρόστιμο ύψους 343,7 εκ. ευρώ, που αναμένεται να επιβάλλει αύριο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη χώρα μας, για παράνομες αγροτικές ενισχύσεις, είναι και τα δάνεια προς τον ΕΛΓΑ από την Αγροτική και την Εθνική Τράπεζα και από την Τράπεζα Πειραιώς, τα οποία, με τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή, αναλήφθηκαν όλα από το Δημόσιο.
Κατακεραύνωνε τον Ιανουάριο του 2009, ο φρέσκος-φρέσκος στον υπουργικό θώκο κύριος Χατζηγάκης, τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζοντας ότι: «Οι αγρότες έχουν δοκιμάσει, επί πολλά χρόνια και αξιολογήσει αρνητικά την πολιτική στον αγροτικό τομέα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ…. Χωρίς να γνωρίζει τα προβλήματα και τις εξελίξεις σε εσωτερικό και κοινοτικό επίπεδο εμφανίστηκε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Παπανδρέου στις Σέρρες, παρά τις τυμπανοκρουσίες ότι θα απευθυνθεί στον αγροτικό κόσμο της χώρας με νέες ιδέες και προτάσεις. Τελικά εμφάνισε ένα πρόχειρο “Δεκάλογο” εξαγγελιών, για τον οποίο ούτε καν ο φιλικός του τύπος υποστήριξε ότι συγκροτεί ένα σοβαρό πρόγραμμα ιδεών και δράσης υπέρ του αγροτικού κόσμου ή έστω εκδοχή προγράμματος… Η μόνη κεντρική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ για τον αγροτικό χώρο είναι η λεγόμενη “πράσινη ανάπτυξη της Ελληνικής Γεωργίας” την οποία όμως επί 20 και πλέον χρόνια γνώρισαν και καταψήφισαν οι αγρότες».
Μόνο την περίοδο της υπουργίας του όμως, από τις 24-2-2009 μέχρι τις 10-9-2009 –μέσα στην προεκλογική περίοδο– ο ΕΛΓΑ δανείστηκε τρεις διαδοχικά φορές 112 εκ., 425 εκ. και 350 εκ. ευρώ, δηλαδή, μέσα σ’ ένα εξάμηνο δάνεια ύψους 887 εκ., για να επιβεβαιωθεί η θριαμβολογία του τότε Υπουργού, ο οποίος υπενθύμιζε κλείνοντας το μάτι στους αγρότες, ότι: «οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ προς τους Έλληνες αγρότες, οι οποίες καταβάλλονται κατά δίκαιο και αντικειμενικό τρόπο, έχουν υπερδιπλασιασθεί τα τελευταία πέντε χρόνια, ενώ τα χορηγούμενα άτοκα δάνεια και οι ταμειακές διευκολύνσεις υποστηρίζουν σημαντικά το αγροτικό εισόδημα όταν παρίσταται ανάγκη (διευκολύνουν την ρευστότητα για την απρόσκοπτη συνέχιση των δραστηριοτήτων των αγροτών)».

Πλήρωσε τώρα Έλληνα αγρότη και μαζί κι εσύ ελληνικέ λαέ τη γαλαντόμο και λεβέντικη στάση του κυρίου Υπουργού, ο οποίος «Μετά από εντολή του Πρωθυπουργού, κ. Κώστα Καραμανλή», και μετά από «μακράν μελέτη» μοίραζε πακέτα 500 εκ. ευρώ με σκοπό τη «γενναία στήριξη του εισοδήματος του αγροτικού κόσμου της χώρας», όπως δήλωσε ο αξιότιμος κύριος Υπουργός.

Όλα έχουν συνεπώς την αξία και τη σημασία τους και κανείς δεν θα υποστήριζε, ότι πρέπει να κλείσουν όλα τα στόματα και να υποταχθούμε όλοι, βουλευτές, κόμματα, αντιπολίτευση, συνδικάτα, πολίτες κ.ο.κ., αμαχητί στις προσταγές της κυβέρνησης, του μνημονίου, του ενός και του άλλου. Το αντίθετο. Θα πρέπει όμως σε κάθε περίπτωση και ιδιαίτερα εκείνοι που διαδραματίζουν κρίσιμο και πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα του τόπου, αναλογιζόμενοι τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος, τις επιπολαιότητες και τις μικροκομματικές επιλογές της διακυβέρνησής τους, να συμπαρασταθούν στο λαό αυτού του τόπου και στις ανάγκες του, όχι συναγωνιζόμενοι ποιος θα πλειοδοτήσει σε ανευθυνότητα και λαϊκισμό, αλλά ποιος θ’ αποδείξει έμπρακτα, ότι έχει παραδειγματιστεί κι ότι έχει διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος.
Τότε, ίσως εκλείψουν και τα πρόστιμα, αλλά κι οι δυσάρεστες για τη χώρα ειδήσεις από τις σελίδες του ημερήσιου Τύπου…

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Κάτω απ' αυτό το χαλί κρύψανε τον "Καλλικράτη"

Με τους ρυθμούς που κινείται η προεκλογική περίοδος είναι αμφίβολο αν οι μεγάλοι μονομάχοι (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.) κατορθώσουν μέχρι τις εκλογές να ξεσηκώσουν τις παραζαλισμένες και ναρκωμένες κομματικές τους δυνάμεις, προκειμένου να υπερασπιστούν δυναμικά και σθεναρά τους κατά περίπτωση υποψηφίους.

Ο μεν Γιώργος Παπανδρέου ρίχνεται άρον–άρον στη μάχη μαζί με τους πρωτοκλασάτους υπουργούς του, επιχειρώντας να ανακτήσει κάποιο από το χαμένο έδαφος εξαιτίας και των ατυχών επιλογών υποψηφίων. Ο δε Αντώνης Σαμαράς ανεβάζει τους τόνους με την έκκληση-κραυγή «Ζεματίστε την κυβέρνηση», επιδιώκοντας να ξεσηκώσει το κομματικό του ακροατήριο και να αφυπνίσει τα αντιμνημονιακά αντανακλαστικά του.

Κάτω από άλλες συνθήκες, οι εκλογές για την ανάδειξη των πρώτων αιρετών περιφερειαρχών στην ιστορία του τόπου, θα έπρεπε ν’ αποτελούν αφορμή για την ανάπτυξη ιδεών, επιχειρημάτων και προτάσεων για τον τρόπο που τα κόμματα αντιμετωπίζουν τη διοικητική αποκέντρωση και το νέο μοντέλο περιφερειακής οργάνωσης της Ελλάδας. Επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της πολιτικής αντιπαράθεσης θα έπρεπε να αποτελούν, οι χρόνιες αδυναμίες της ελληνικής περιφέρειας κι η αναζήτηση αποτελεσματικών προτάσεων για την ανάπτυξή της.

Συνακόλουθα, και το νέο σχέδιο αρχιτεκτονικής για την αυτοδιοίκηση, που αφορά κυρίως τους εκτός λεκανοπεδίου Δήμους, θα έπρεπε να προσφέρει εκ των πραγμάτων ένα πρόσφορο πεδίο γόνιμου προβληματισμού, σχετικά με το νέο ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν πλέον οι Δήμοι του σχεδίου «Καλλικράτης» μέσα στο νέο πλαίσιο διοικητικής οργάνωσης της χώρας.

Αντ’ αυτών, κεντρική πολιτική επιλογή για το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι η αναμέτρηση με την κυβέρνηση στη βάση του «μνημονίου» και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι, η ατζέντα της αντιπαράθεσης ενόψει των Περιφερειακών και Δημοτικών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου, επιχειρείται ν’ αποκτήσει τρόπον τινά χαρακτήρα εθνικών εκλογών και να παράγει αποτελέσματα και συμπεράσματα ικανά ν’ αξιοποιηθούν μετεκλογικά από το κάθε κομματικό επιτελείο στην άρθρωση και οικοδόμηση του αντιπολιτευτικού του λόγου.

Η κυβέρνηση από την άλλη, διαμορφώνει την επικοινωνιακή της τακτική στη βάση της δυναμικής στήριξης και προώθησης των κομματικών υποψηφίων, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στην περιφέρεια της Αττικής, όπου ο Γιάννης Σγουρός βρίσκεται απέναντι στον ορατό κίνδυνο να έχει στο β’ γύρο αντίπαλο τον Γιάννη Δημαρά και ταυτόχρονα στην εδραίωση του προβαδίσματος των υποψηφίων σε κρίσιμες γεωγραφικές περιοχές (Ήπειρος, Πελοπόννησος, Θεσσαλία, Ιόνια Νησιά).

Όπως και να ‘χει, η μέχρι τώρα διαμόρφωση της προεκλογικής συμπεριφοράς των κομμάτων, οδηγεί με ασφάλεια στο συμπέρασμα, ότι για μια ακόμα φορά πορευόμαστε ως χώρα στην υλοποίηση ενός κρίσιμου διοικητικού μετασχηματισμού με χαλασμένη πυξίδα και λάθος χάρτη. Η ανάγκη των κομματικών επιτελείων μόνο για το χρώμα του γεωγραφικού χάρτη της Ελλάδας τη νύχτα των εκλογών, εμποδίζει να φωτιστούν οι προοπτικές κι οι δυνατότητες που υπάρχουν, να αναδειχτούν αδυναμίες και ελλείψεις και τελικά να κινητοποιηθούν οι τοπικές κοινωνίες στη βάση κοινών προβλημάτων κι ενδιαφερόντων.

Εκ των ενόντων μετά τις εκλογές, θ’ αρχίσουμε να διαπιστώνουμε τις αδυναμίες, που ούτως ή άλλως υπάρχουν, τη στενότητα των πιστώσεων, τις ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές, το ανεπαρκές και εν πολλοίς ανειδίκευτο προσωπικό, τη σύγκρουση και ασάφεια των αρμοδιοτήτων, την αδυναμία απορρόφησης πόρων από το ΕΣΠΑ. Τότε θα θυμηθούμε να μιλήσουμε και για την «κατά τόπους» αυτοδιοίκηση, για τις «λαμπερές» προσωπικότητες που σάρωσαν σε σταυρούς, για τα προεκλογικά έξοδα που δεν δηλώθηκαν ποτέ, για τις συμμαχίες του β’ γύρου που ανέτρεψαν δεδομένα, για την αποχή από τις εκλογές και τα μηνύματά της.

Προς το παρόν τα κομματικά επιτελεία δείχνουν αφοσιωμένα στο έργο τους, που δεν είναι άλλο από το να μας πείσουν με κάθε τρόπο, ότι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα βρίσκεται το κομματικό τους και μόνον συμφέρον. Εκείνοι που ευθύνονται κατ’ αρχήν για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει φτάσει η χώρα και ο λαός της, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ακόμα τις ανάγκες και τις προτεραιότητες που χρειάζεται ο τόπος.

Γελιώνται όμως αν πιστεύουν, ότι μ’ αυτή την ταχτική θα οδηγήσουν για μια ακόμα φορά τους ψηφοφόρους στην ασφαλή αγκαλιά του κομματικού τους εκλεκτού. Και οι «υπέρ» και οι «κατά» του μνημονίου, όσο κι αν επιμείνουν μετεκλογικά στην κατασκευή και προβολή τηλεοπτικών συμπερασμάτων, θ’ αναγκαστούν εκ των πραγμάτων ν’ αναθεωρήσουν κρίσιμους άξονες από τις κεντρικές πολιτικές τους επιλογές. Η αυτοδιοίκηση ούτως ή άλλως προς το παρόν είναι χαμένη, ας είναι αυτό έστω το κέρδος των πολιτών από τη συμμετοχή τους σ’ αυτές τις εκλογές.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

ΛΑΪΚΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ: Υποψήφιοι με το κιλό

Ο δρόμος προς τις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές είναι ακόμα στο ξεκίνημά του, αλλά οι δρόμοι στους οποίους λειτουργούν λαϊκές αγορές άρχισαν ήδη να γνωρίζουν μεγάλες δόξες από τις επισκέψεις και τις περαντζάδες των υποψηφίων.
Άλλοι με «καρφιτσωμένο» στο πέτο το κομματικό χρίσμα κι άλλοι ως «αντάρτες» ή «ανεξάρτητοι» μοιράζουν χειραψίες και έντυπα, σκορπίζουν αφειδώς χαμόγελα και υποσχέσεις, στήνουν πάγκους και διαλαλούν δεξιά κι αριστερά τα οράματα και τις προθέσεις τους συναγωνιζόμενοι σε προσφορές ακόμα και τους εμπόρους ή τους παραγωγούς.
Με τον τρόπο αυτό οι λαϊκές αγορές αναδεικνύονται σε προνομιακό χώρο των υποψηφίων κάθε προεκλογική περίοδο, εφόσον εκεί, ανάμεσα σε μπάμιες, πατάτες κι αγκινάρες, μπορούν να βρουν σε λίγες μόλις ώρες πολυάριθμους συμπολίτες τους, που βγαίνουν για τα ψώνια τους.
Στην παρούσα συγκυρία, τόσο ως προς την οικονομική κατάσταση, όσο και γενικότερα τις πολιτικές εξελίξεις, αυτού του είδους οι επισκέψεις, όπως κι η εκλογική διαδικασία στο σύνολό της, αποχτούν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και απαιτούν προσεχτικότερη από άλλες εκλογές ρητορεία και παρουσίαση. Μετά μάλιστα και την προσπάθεια «πόλωσης» των κοινοβουλευτικών κομμάτων γύρω από τη στήριξη (ΠΑΣΟΚ) ή όχι του μνημονίου (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ), έχει ενδιαφέρον αν κι οι πολίτες θ’ ακολουθήσουν τις κομματικές «γραμμές» ή θα κινηθούν, με την ευκαιρία μάλιστα και της πρώτης εφαρμογής του «Καλλικράτη» και τη δημιουργία των νέων Δήμων, με περισσότερο αυτοδιοικητικά ή τοπικά κριτήρια.
Στον Δήμο μας, το Χαλάνδρι, πηγαίνουμε προς τις εκλογές με «υπηρεσιακό» δήμαρχο, εφόσον ο Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος του Επαμμ., έκανε το άλμα προς τη θέση του αντιπεριφερειάρχη Βόρειας Αττικής στο πλευρό του Βασίλη Κικίλια, επίσημου αναδυόμενου πολιτικού κι εκλεκτού της Νέας Δημοκρατίας. Πίσω του άφησε τον Γιώργο Κουράση –μέχρι τώρα πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου– να διεκδικεί από τη θέση του υποψήφιου δημάρχου πλέον την ψήφο των συνδημοτών. Πηγαίνει προς τον δεύτερο γύρο με την άνεση που του εξασφαλίζει η διοίκηση του Δήμου, αν και υπολείπεται κατά πολύ του επικοινωνιακού προκατόχου του, όχι μόνο σε αναγνωρισιμότητα, αλλά και σε παραταξιακή δυναμική.
Στο χώρο του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα για μια ακόμα φορά –τι παράξενο για το Χαλάνδρι!– είναι πολύ μπερδεμένα. Η επί μήνες κυοφορούμενη, αλλά δύστοκη κομματική στήριξη, εξακολουθεί και μετά την «καισαρική τομή» και την απόδοση του χρίσματος προς το εκλεκτό –για τους παροικούντες την Ιπποκράτους– τέκνο, που ακούει στο όνομα Στάθης Ανδρεόπουλος, να προκαλεί οδύνες και πόνους. Γιατί; Γιατί σ’ αυτές τις εκλογές, εκτός από τον Νίκο Πανταζή, που είναι δημοτικός σύμβουλός και διεκδικεί ως υποψήφιος Δήμαρχος για δεύτερη συνεχόμενη φορά την ψήφο των Χαλανδραίων γι’ αυτό το αξίωμα, κατέρχεται πλησίστιος κι ύστερα από οχταετή αποχή από το προσκήνιο και ο επί δωδεκαετία (1992 – 2002) δήμαρχος Χαλανδρίου Κώστας Παττακός. Είναι προφανές, ότι η ενδοπαραταξιακή μάχη για το ποιος απ’ τους τρεις θα κατορθώσει να περάσει στον δεύτερο γύρο, αντλώντας το μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίττα» του 36%, θα έχει πολλές πράξεις και ασφαλώς προσδίδει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σ’ αυτές τις δημοτικές εκλογές, αφού η Δευτέρα 8 Νοεμβρίου φαντάζει ήδη τόσο κοντά...
Από ‘κει και πέρα. Η Λούλα Καρατζά –γιατί περί αυτού πρόκειται όταν μιλάμε για το ΚΚΕ στο Χαλάνδρι!– συσπειρώνει και πάλι τις δυνάμεις του χώρου της, αλλά και της ευρύτερης αριστεράς κι είναι έτοιμη να διευρύνει την εμβέλειά της και ν’ αυξήσει την εκλογική της δύναμη, στηριγμένη τόσο στην συνεπή αντιπολιτευτική της τακτική των προηγούμενων χρόνων, αλλά και στο γενικότερο πολιτικό κλίμα, που επηρεάζει τα λαϊκά στρώματα.
Ανάλογα κινείται κι η «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου» με επικεφαλής τον Σίμο Ρούσσο, παράταξη που γεννήθηκε από την εκλογική συνεργασία των δημοτικών παρατάξεων «Πολίτες του Χαλανδρίου» και «αντίΣΤαΣΗ στο Χαλάνδρι», οι οποίο βασίζονται στην πεποίθηση, ότι η «κινηματική παρέμβαση στην τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί μέρος του αγώνα για βελτίωση της ζωής των πολιτών και μπορεί να συμβάλει στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων προς όφελος των εργαζομένων και των κατοίκων της πόλης μας». Στο πλευρό τους και οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Ο δρόμος προς την 7η Νοεμβρίου μετρά ακόμα τριάντα περίπου μέρες. Η Σαρανταπόρου, η Ακακιών, η Παρνασσού, η Γυφτοπούλου κι οι άλλοι δρόμοι των λαϊκών αγορών, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, αναμένεται ν’ αναστενάξουν από τις περαντζάδες και τις παράτες των υποψηφίων.
Προς το παρόν, εκείνοι που εξακολουθούν ν’ αναστενάζουν σε καθημερινή βάση –όχι μόνο επισκεπτόμενοι τις λαϊκές– αλλά και χωρίς να συμμερίζονται την προεκλογική πρεμούρα των υποψηφίων, είναι οι δημότες, που πληρώνουν αδιακρίτως τα σκληρά οικονομικά μέτρα, δίχως να έχουν να περιμένουν από κανέναν δήμαρχο ή περιφερειάρχη να μπορεί να τους προσφέρει ουσιαστική βοήθεια, έστω κι αν με πείσμα κάποιοι απ’ αυτούς καυχιούνται, ότι –εφόσον εκλεγούν– δεν πρόκειται να επιτρέψουν στα όρια της περιφέρειάς τους να πατήσουν το πόδι τους οι ελεγκτές κι οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ.
Σωθήκαμε! Κόκκινες καλές ντομάτες τρεις δεκάρες η οκά!...

Φωτο: http://el.science.wikia.com/wiki/Λαϊκές

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ: Εδώ κρίνεται η ανάπτυξη

Οι πολεοδομίες είναι υπηρεσίες «προς κατεδάφιση», το Ι.Κ.Α. βουλιάζει στα ελλείμματα, τα νοσοκομεία μαστίζονται από την κακοδιοίκηση και τα χρέη, οι εφορίες αδυνατούν να λειτουργήσουν με αποτελεσματικότητα. Διαχρονικές διαπιστώσεις για μερικές μόνο από τις πλέον πολυπρόσωπες και κρίσιμες για τη λειτουργία του κράτους δημόσιες υπηρεσίες, που όμως στις μέρες μας αποχτούν τραγικές διαστάσεις.

Δεν έχει περάσει πρωθυπουργός απ’ αυτή τη χώρα, που να μην έχει χαρακτηρίσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον κρατικό μηχανισμό σαν τον «ασθενή» κρίκο στην όποια προσπάθεια ανάπτυξης της χώρας. Παρά ταύτα, μηδενός εξαιρουμένου, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, δεν απέφευγαν να πέσουν στην παγίδα του πολιτικού κόστους ή να υποκύπτουν στις σειρήνες της πολιτικής τους πελατείας, αναβάλλοντας ή ακυρώνοντας τα όποια σχέδια ή σκέψεις είχαν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που υπήρχαν.

Με τον ίδιο τρόπο, ο επόμενος πρωθυπουργός θεμελίωνε και φόρτωνε την –επίσης διαχρονική– οικονομική λιτότητα στις επιλογές και τις πλάτες του προκατόχου του, ώστε να νομιμοποιήσει περιοριστικές πολιτικές σε βάρος των πολλών, γεγονός που του επέτρεπε να κινηθεί με μεγαλύτερη άνεση την επόμενη προεκλογική περίοδο.

Με τον τρόπο αυτό, τα φέρναμε βόλτα με δανεικά και πακέτα στήριξης επί δεκαετίες όμορφα κι ωραία. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν, ιδιαίτερα αν δεν προσέξεις πώς μοιράζεις την πίτα, αν στηριχτείς μόνο στις δυνατότητες της επικοινωνίας και των μέσων και σου τύχει ταυτόχρονα και καμιά οικονομική κρίση.

Από το μνημόνιο και μετά έχουμε περάσει σε μια άλλη φάση της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας. Λίγο – πολύ όλοι μας έχουμε κατανοήσει για τα πώς και τα γιατί κι οι θεωρητικοί των πολιτικών και οικονομικών επιστημών έχουν επαρκώς δικαιωθεί για τις διαπιστώσεις και τα πορίσματα, που κατά καιρούς έφερναν στο φως της δημοσιότητας, σχετικά με τα εγγενή προβλήματα της οικονομίας και της κρατικής μας οργάνωσης.

Ως πολίτες κουβαλάμε πολύ πίκρα και οργή μέσα μας και δεν οφείλεται αυτό μόνο στην αποστροφή, πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Εκείνο που κρίνεται, πως θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, είναι ότι τα προωθητικά τρικ και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα έχουν χάσει από καιρό –τα «έκαψε» την εποχή του ο Κώστας Καραμανλής– την επικοινωνιακή τους αίγλη και την προπαγανδιστική τους εμβέλεια.

Η εικόνα έχει ασφαλώς τη δυναμική και την επιρροή της, αλλά αυτό που ο καθένας σήμερα περιμένει από τον Γιώργο Παπανδρέου, είναι η βεβαιότητα, ότι οι νομοθετικές πρωτοβουλίες κι οι πολιτικές αποφάσεις, που προωθούνται μετά το μνημόνιο από την κυβέρνησή του στο πλαίσιο ανασυγκρότησης της οικονομίας κι εξυγίανσης των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας, εδράζονται πάνω στην ισχυρή κι αταλάντευτη πολιτική βούληση για την υλοποίησή τους κι ότι έχει διασφαλιστεί, πως οι κρατικές δομές, που θα κλιθούν να τις υλοποιήσουν διαθέτουν την απαιτούμενη επάρκεια, ικανότητα και αποφασιστικότητα.

Είναι πολιτικά κρίσιμο, αλλά και κοινωνικά δίκαιο, ν’ αποκατασταθεί επιτέλους στο δημόσιο η από δεκαετίες διαπιστωμένη ανικανότητα να παραχθεί δημιουργικό έργο και να υποστηριχθεί με συνέπεια το οποιοδήποτε εκσυγχρονιστικό εγχείρημα. Φυσικά, για την κατάσταση αυτή την πρωταρχική ευθύνη έχουν οι κυβερνώντες, ως αποφασιστικός πόλος του πελατειακού συστήματος που έχει δημιουργηθεί. Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί όμως σε καμιά περίπτωση την πραγματικότητα, που θα πρέπει ν’ ανατραπεί και ν’ αλλάξει.

Η ριζική αναδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών και των ακολουθούμενων διαδικασιών στη βάση ενός μοντέλου ανταποδοτικότητας για τη λειτουργία τους και σκοπιμότητας για την ύπαρξή τους έναντι του κράτους και της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την πλήρη αξιοποίηση των υπηρετούντων σε θέσεις σύμφωνα με τα προσόντα και τις ικανότητές τους, θα αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα για την εδραίωση κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών.

Η αποπροσωποποίηση των συναλλαγών με τις δημόσιες υπηρεσίες, η θεσμοθέτηση αντικειμενικών κριτηρίων αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, η αποκατάσταση των στρεβλώσεων του συστήματος προσλήψεων μέσω του Α.Σ.Ε.Π., η εκ βάθρων αναδιοργάνωση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και των εφοριών, ο δίκαιος ανασχεδιασμός ενός νέου αναπτυξιακού μισθολογίου, είναι μερικές μόνο ενδεικτικές από τις ανάγκες για αλλαγές που υπάρχουν.

Αυτές τις ανατροπές και αλλαγές περιμένουν οι πολίτες, ώστε να είναι βέβαιοι, ότι πράγματι υπάρχει η προοπτική να πιάσουν τόπο οι θυσίες τους, ότι όντως οι σκληρές επιλογές υπάρχει η θέληση να οδηγήσουν σε αποτελέσματα, ότι επιτέλους εκλέχτηκε μια κυβέρνηση που εννοεί αυτά που υποστηρίζει και δεν αρκείται στην εικονική διαχείριση μιας κρίσης, που εκ των πραγμάτων έχει καταλυτικές συνέπειες για τις ζωές όλων μας.

Φωτο: salata.wordpress.com/category/σκάνδαλα

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: 'Ενα χρόνο με τα μανίκια ψηλά

Επετειακά αφιερώματα, άρθρα και αναλύσεις επιχειρούν αυτές τις μέρες ν’ αξιολογήσουν το κυβερνητικό έργο με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και την επάνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία. Θετικά κι αρνητικά σχόλια, αισιόδοξες απόψεις και προβληματισμοί για τη συνέχεια, διαμορφώνουν ένα πολύμορφο παζλ εκτιμήσεων κι ένα ενδιαφέρον πλαίσιο για μελέτη και περαιτέρω συζήτηση.

Όποιο πρόσημο κι αν τοποθετεί ο καθένας στην αποτίμηση του ενός χρόνου διακυβέρνησης του τόπου από τον Γιώργο Παπανδρέου, το μόνο σίγουρο είναι ότι ως πρωθυπουργός έχει εξασφαλίσει μια ξεχωριστή θέση στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, εφόσον, είτε οι εξελίξεις δικαιώσουν τις επιλογές του, είτε αποδειχθούν λανθασμένες, είναι βέβαιο ότι θα σφραγίσουν ανεξίτηλα την μελλοντική πορεία της χώρας και του λαού.

Αυτό το διάστημα, εκτός, φυσικά, από την οικονομία, ένας από τους βασικότερους πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής ήταν ο τομέας της δημόσιας διοίκησης. Ο Γιάννης Ραγκούσης, ως υπουργός Εσωτερικών, επωμίστηκε το δύσκολο έργο να επιχειρήσει τη διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας και ταυτόχρονα να προωθήσει ένα σύγχρονο μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών.

Ίσως ο «Καλλικράτης», το σχέδιο για τη νέα αρχιτεκτονική της αυτοδιοίκησης και της αποκεντρωμένης διοίκησης, να μονοπώλησε τη συζήτηση και το ενδιαφέρον των θεσμικών αλλαγών που πραγματοποιήθηκαν, δεν θα πρέπει να διαφεύγουν όμως της προσοχής και τα εξίσου σημαντικά θεσμικού χαρακτήρα νομοθετήματα, που αφορούν τον εκσυγχρονισμό του συστήματος για τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε ομογενείς και μετανάστες, την εφαρμογή του προγράμματος «Διαύγεια» για την ενίσχυση της διαφάνειας, που καθιέρωσε την υποχρεωτική ανάρτηση όλων των κυβερνητικών πράξεων στο διαδίκτυο και τη θέσπιση κανόνων για τις εκλογικές δαπάνες συνδυασμών και υποψηφίων για τις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές.

Κοντά σ’ αυτά, προωθήθηκαν και ρυθμίσεις που αποτελούν πλέον νόμους του κράτους και αφορούν κατ’ αρχήν την επανατοποθέτηση κι η εδραίωση του Α.Σ.Ε.Π. στο επίκεντρο των διαδικασιών για τους διορισμούς στο δημόσιο, την καθιέρωση αντικειμενικού συστήματος για τις προαγωγές των προϊσταμένων στις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και την κατάργηση και συγχώνευση δημόσιων υπηρεσιών.

Παράλληλα, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες κι ειδικότερα οι εφαρμογές της πληροφορικής, για πρώτη φορά αυτόν το χρόνο δόθηκε η δυνατότητα στους πολίτες να συμμετέχουν ενεργά στον πολιτικό διάλογο για κρίσιμες για τη λειτουργία του κράτους κυβερνητικές πρωτοβουλίες, αλλά και στη διοίκηση να συλλέξει ακριβή στοιχεία για τη σύνθεση και τα χαρακτηριστικά του προσωπικού που στελεχώνει τις δημόσιες υπηρεσίες.

Είναι φανερό, ότι το έργο αυτό, τόσο από άποψη εύρους, όσο κι από άποψη χρόνου είναι τεράστιο. Ασφαλώς δεν έχει παράγει ακόμα τ’ αποτελέσματά του, ώστε να είναι δυνατόν ν’ αξιολογηθούν κέρδη και ζημίες, αλλά κι ενδεχόμενες απαραίτητες διορθώσεις ή τροποποιήσεις.

Όπως και να ‘χει, μέσα σ’ αυτή την εξαιρετική συγκυρία, ο Γιάννης Ραγκούσης κράτησε με συνέπεια το τιμόνι του υπουργείου Εσωτερικών και πιστώνεται θετικά για τη συνεισφορά του στο κυβερνητικό έργο με τη συμπλήρωση ενός χρόνου διακυβέρνησης, δικαιώνοντας μέχρι στιγμής με πράξεις την εξίσου έμπρακτη εμπιστοσύνη που απολαμβάνει από τον πρωθυπουργό.