Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Ε.Ρ.Τ.: Κι όμως λείπει...



Δεν γνωρίζω αν ανήκετε στην κατηγορία εκείνων που αντιμετωπίζουν με αδιαφορία τη συνεχιζόμενη απεργία στη δημόσια τηλεόραση και δεν τους λείπουν καθόλου οι εκπομπές της.

Δεν γνωρίζω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, ούτε και λεπτομέρειες για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές.

Από την πλευρά του τηλεθεατή όμως γνωρίζω, ότι ακόμα και τώρα που το πρόγραμμα γεμίζει όπως-όπως με επαναλήψεις κι οι ενημερωτικές εκπομπές αποτελούν «είδηση», τα κρατικά –λεγόμενα– κανάλια εξακολουθούν ν’ αποτελούν το σταθερό σημείο αναζήτησης τις ώρες της καθημερινής χαλάρωσης.

Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, που η κρίση πλήττει τις ανθρώπινες δραστηριότητες κι οι «μπίζνες» γίνονται δύσκολα και κοπιαστικά, την ώρα που η «φτώχια» αποτελεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό στον θαυμαστό κόσμο των ΜΜΕ –μίντια κατά το κοινώς λεγόμενο–, η έλλειψη της «φωνής» των δημόσιων μέσων ενημέρωσης τον φτωχαίνει ακόμα περισσότερο. Είναι χαρακτηριστικό, ότι και μ’ αυτό το κονσερβοποιημένο πρόγραμμα που εκπέμπουν, τα κρατικά κανάλια στέκονται μπροστά στα μάτια μου το ίδιο ενδιαφέροντα κι ελκυστικά.

Τώρα που ο κόσμος αναζητά όλο και περισσότερο την ψυχαγωγία μέσα στο σπίτι, ο ρόλος των μέσων επικοινωνίας είναι εξαιρετικά σημαντικός και χρήσιμος και κατά συνέπεια ιδιαίτερα καθοριστικός. Γι’ αυτό κι η παρουσία των δημόσιων μέσων επικοινωνίας καθίσταται περισσότερο αναγκαία και κρίσιμη, εφόσον η προβολή κι η προσέγγιση της πραγματικότητας μέσα από τη διαφορετική, μη εμπορευματοποιημένη, ματιά κι αντίληψη, δημιουργούν αποτελεσματικό αντίβαρο και έρμα στην εξελισσόμενη διαδικασία της κοινωνικής απαξίωσης και καταβύθισης, αλλά και της μαζικής απογοήτευσης και μελαγχολίας.

Πέρα απ’ αυτό, η «σιωπή» αυτή έχει επιπτώσεις κι έξω απ’ τα στενά, επαρχιώτικα σύνορά μας. Κοστίζει σ’ εκατομμύρια συμπατριώτες μας απ’ άκρου σ’ άκρο της υφηλίου, επιτείνοντας το συναίσθημα της εγκατάλειψης και της απομόνωσης, αλλά και της απογοήτευσης και της πίκρας για τις δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα τους.

Με την ευκαιρία, λοιπόν, αυτής της απεργίας, πριν βιαστούμε να ρίξουμε τον λίθο του αναθέματος –για άλλην μια φορά– σ’ ό,τι είναι δημόσιο και κοινό, σε ό,τι είναι δημόσια περιουσία και πλούτος, ας αναλογιστούμε με ποιον τρόπο είναι δυνατόν ν’ αντιμετωπίσουμε τον νευραλγικό αυτόν τομέα με υπευθυνότητα, νηφαλιότητα κι ευαισθησία.

Ας αναζητήσουμε τρόπους που θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και τις δυσλειτουργίες που όντως υπάρχουν και χρονίζουν, όχι όμως με αποκλειστικό κριτήριο το κόστος-ωφέλεια, όχι με οριζόντιες ρυθμίσεις τύπου «Προκρούστη», αλλά αξιολογώντας παράλληλα και την κοινωνική τους χρησιμότητα και την εθνική τους αναγκαιότητα.

Η δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση αποτελούσαν για χρόνια μέρος των «λαφύρων» της εκάστοτε κυβέρνησης, όμως στις παρούσες οικονομικές συνθήκες και με δεδομένη την ανάγκη αλλαγής αυτού του μοντέλου λειτουργίας του κράτους στο σύνολό του, είναι απαραίτητο να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να αναπροσαρμοστεί και να εκλογικευθεί το καθεστώς οργάνωσης και λειτουργίας τους και ν’ αφεθούν πλέον απερίσπαστα να υπηρετήσουν το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης εξυπηρετώντας ταυτόχρονα το δημόσιο συμφέρον και τον εθνικό τους ρόλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Καλοπροαίρετα