Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Ο Σαμαράς το πόδι του και ο Θεός το χέρι του.


Τελικά, μάλλον θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι το μέλλον κι η πορεία της Ελλάδας βρίσκεται στα χέρια ή τα πόδια ενός Σαμαρά. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ίσως πρέπει να ρίξουμε λίγο νερό στα κρασί μας -που λέει ο λαός- να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα -που και πάλι λέει ο ίδιος λαός- και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε στη συνέχεια αποδεχόμενοι προς το παρόν αυτό το δεδομένο.

Ίσως δεν μπορεί να υπάρξει χαρακτηριστικότερη περίπτωση απ' αυτήν της Ελλάδας, που ο λαός της εκεί που βρίζει και καταριέται, εκεί αποθεώνει και δοξάζει. Ο χρόνος για τη μεταστροφή των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς μικρή δείχνει να έχει σημασία, εφόσον η μετάπτωση από τη χαρά στη λύπη κι από την οργή στην περηφάνια συντελούνται τόσο αστραπιαία και γρήγορα, που τα χρονόμετρα αδυνατούν να την παρακολουθήσουν.

Αν κάτι ακόμα θα μπορούσαμε να πάρουμε απόφαση -κι αυτό δεν είναι ούτε κάτι καινούργιο, ούτε κάτι πρωτότυπο- είναι ότι παραμερίζοντας κατ' αρχήν τις συναισθηματικές μας εξάρσεις και τις εκρήξεις του θυμικού, βάζοντας περισσότερη περίσκεψη και λογική στην καθημερινότητα και τη ζωή μας, θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε πιο οργανωμένα, πιο σοβαρά, πιο ομαδικά, αλλά, κυρίως, πιο αποτελεσματικά. Θα μου πεις, ότι η συμπεριφορά αυτή κι ο τρόπος πρόσληψης και διαχείρισης της πραγματικότητας, είναι σύμφυτες κι αλληλένδετες με την ιδιοσυγκρασία μας, το μεσογειακό μας ταπεραμέντο, τον «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου» τρόπο ζωής που έχουμε επιλέξει. Ποιος θα μπορούσε να το αμφισβητήσει;

Εκείνο όμως που θα είχε ενδιαφέρον να επισημανθεί, είναι ότι η κυριαρχία της εντύπωσης και της αντίδρασης της στιγμής, φαλκιδεύουν κι υπονομεύουν, τελικά, τις δυνατότητες και τα χαρίσματα που, ακριβώς το περιβάλλον κι οι συνθήκες που ζούμε από αιώνες σ' αυτόν τον τόπο, έχουν σμιλέψει κι έχουν ενσταλάξει στον χαρακτήρα μας. Η τόλμη, η γενναιότητα, η ανθρωπιά, η μπέσα και το φιλότιμο, αλλά κι η θέληση, το κουράγιο, η αντοχή κι η επινοητικότητα, χάνονται και ξεθωριάζουν, παραγνωρίζονται και παραγκωνίζονται, μόλις μπουν στη μέση η διχόνοια, ο ανταγωνισμός, η μιζέρια κι η γκρίνια.

Κρίσιμες συνιστώσες και παράμετροι για την πρόοδο και την ανάπτυξη των κοινωνιών, σημαντικοί παράγοντες και χαρακτηριστικά για τη συνοχή και την ενότητά τους, βασικά προαπαιτούμενα της επιτυχημένης διοίκησης και της αποτελεσματικής οργάνωσης, καταστρέφονται και συρρικνώνονται από τις ατομικές εξάρσεις και τις ιδιοτελείς συμπεριφορές. Τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα μεταστρέφονται σε μειονεκτήματα και ελλείψεις. Οι δυνατότητες γίνονται αδυναμίες κι οι επιδιώξεις ανάγκες. Δεν είναι τυχαίο, αυτό που λίγο – πολύ όλοι μας παραδεχόμαστε, πως οι Έλληνες οπουδήποτε εκτός Ελλάδος μεγαλουργούν και προκόβουν.

Δεν είναι οι άλλοι τόποι που κάνουν τη διαφορά, ούτε η ανάγκη της επιβίωσης, που δημιουργεί τις προϋποθέσεις. Είναι το ότι αλλού, στις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, οι κοινωνίες κι οι λαοί έχουν οργανωθεί κι έχουν επιλέξει να λειτουργούν με βάση κοινά αποδεκτούς κανόνες και σύμφωνα με τις κατευθύνσεις και τις πολιτικές που αποφασίζονται από εκείνους που έχουν την ευθύνη γι' αυτό. Έτσι, και περιβάλλον σταθερότητας και συνέχειας εμπεδώνεται, αλλά και συνέπεια και εμπιστοσύνη καλλιεργείται μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνώμενων. Οι διαφορετικές απόψεις κι οι διαφωνίες δεν εμποδίζουν την κοινωνία να προχωρά και τις χώρες να αναπτύσσονται. Το αντίθετο συμβαίνει, η διαφορετική άποψη υποβοηθά και βελτιώνει, διορθώνει λάθη και αδυναμίες. Δικαιώματα κι υποχρεώσεις δεν συναρτώνται και δεν καθορίζονται από στιγμιαίες καταστάσεις ή απροσδόκητα συμβάντα, αλλά είναι παγιωμένες και σταθερές αρχές κι αξίες που λειτουργούν διαρκώς κι αδιάκοπα για το συμφέρον της κοινωνίας.

Στις μέρες μας τα δεδομένα αυτά δείχνουν ν' ανατρέπονται. Η μεταπολεμικά αδιάκοπη για τον δυτικό κόσμο ευημερία κι ανάπτυξη τίθενται υπό αίρεση κι αμφισβήτηση. Λυμένα ζητήματα και άγνωστοι προβληματισμοί στοιχειώνουν -στην κυριολεξία και σχεδόν καθημερινά πλέον- τις κοινωνίες και τις θέτουν απέναντι σε διλήμματα κι επιλογές πρωτόγνωρες και περίπλοκες. Η εργασία, η ασφάλεια, η ειρήνη, η προκοπή κι η ανεμπόδιστη κοινωνική ανέλιξη δοκιμάζονται ή κι ακυρώνονται με βιαιότητα, που παρακολουθεί το βίαιο κι αποτρόπαιο τρόπο με τον οποίο τα διεθνοποιημένα συμφέροντα επιχειρούν να επιβάλλουν τους νέους κανόνες και τις νέες συνθήκες για την παγκόσμια επέκτασή τους.

Απέναντι σ' αυτά τα νέα δεδομένα, η εμμονή στην πρόσληψη και την ερμηνεία της πραγματικότητας με τους παραδοσιακούς όρους της συναισθηματικής φόρτισης κι η αντίδραση μόνο με οργή, θυμό κι επιθετικότητα, διευκολύνει την ενδυνάμωση και απόλυτη κυριαρχία του θυμικού, του άκριτου, του αυτοκαταστροφικού. Η επιλογή αυτή επιτρέπει σε δυνάμεις που αντιστρατεύονται την κοινωνική συνοχή, την ελευθερία, την πρόοδο και τελικά τη δημοκρατία, να την υπονομεύουν και να την υποσκάπτουν, καπηλευόμενοι κι εκμεταλλευόμενοι τόσο την ανεκτικότητα και τις αντοχές της, όσο και την απογοήτευση και την απόγνωση της κοινωνίας.

Από το πόδι του Σαμαρά, λοιπόν, εκπέμφθηκε χτες βράδυ ένα πολύ ισχυρό και κρίσιμο μήνυμα. Ένα μήνυμα ελπίδας, ζωντάνιας, αισιοδοξίας. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι προδιαγεγραμμένο, μπορεί να είναι αβέβαιο, μπορεί να είναι ακατόρθωτο, αλλά εφόσον συνεχίζεις να το επιδιώκεις, εφόσον εξακολουθείς να το προσπαθείς και να το παλεύεις, έστω και με λάθος τρόπο ή τακτική, πάντα υπάρχει το περιθώριο, το ενδεχόμενο, η πιθανότητα, να το επιτύχεις, να το κατορθώσεις. Το αποτέλεσμα κρίνει τα πάντα, αλλά κι η πρόκριση να μην είχε έρθει χτες βράδυ κανείς πιστεύω δεν θα είχε να πει κακό λόγο γι' αυτήν την ομάδα. Το πίστεψε, το πάλεψε, το κυνήγησε, το πέτυχε.

Ακόμα κι οι πλέον δύσπιστοι, όλοι εμείς -δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- που όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε αμφισβητούμε, αμφιβάλουμε, κατηγορούμε κι απαξιώνουμε με ευκολία και προχειρότητα πρόσωπα, ιδέες και πολιτικές, ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να κοντοσταθούμε και να κοιτάξουμε τι μπορούμε να κάνουμε και τι κάνουμε, ώστε ισχυρές δόσεις λογικής και μέτρου να μπολιάσουν τον αυθορμητισμό και την παρόρμησή μας για να πιστέψουμε, να παλέψουμε, να κυνηγήσουμε και να πετύχουμε, έστω και με λάθος τρόπο ή τακτική, να βγει το ταχύτερο η χώρα κι ο λαός μας απ' την κρίση που στροβιλίζονται.

Ο Σαμαράς κατά τις δυνατότητες και τα πιστεύω του, αλλά προπαντός με την ψήφο μας, βάζει όπως μπορεί το χέρι του, ο Θεός -με όποια όψη και μορφή καθένας τον προσωποποιεί ή τον φαντάζεται- μπορεί να βάζει πού και πού και το δικό του, μήπως ήρθε η ώρα για να κουνήσουμε κι εμείς τα δικά μας, δίνοντας στις δράσεις, τις κριτικές, τις υποσημειώσεις και τους αστερίσκους μας την απαραίτητη εκείνη ζωογόνο ενέργεια, που θα επιτρέψει, τελικά, να πανηγυρίσουμε μαζί το όποιο θετικό αποτέλεσμα;

Photo: SPORT24

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Χαμένοι στη Μεταρρύθμιση.


Ποιος είναι άραγε ο ορισμός της «μεταρρύθμισης» στη χώρα μας; Ποια είναι τα κρίσιμα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να διακρίνουν μιαν απόφαση ώστε να θεωρηθεί «μεταρρυθμιστική»;

Μιλάμε πολλοί για την ανάγκη αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στις δομές του κράτους και τις λειτουργίες του κατά κύριο λόγο, αλλά έχω τη βεβαιότητα, ότι μπορεί κι ο καθένας να έχει στο μυαλό του έναν διαφορετικό ορισμό, μια διαφορετική αφετηρία, μια διαφορετική μέθοδο, έναν άλλο τρόπο ή κι έναν άλλο τόπο, ίσως, για την εφαρμογή τους. Η κυβέρνηση, μάλιστα, ονομάζει «μεταρρύθμιση» κάθε νομοσχέδιο που εισάγει στη Βουλή.

Θ’ αναφερθώ συγκεκριμένα, προκειμένου να φανεί, ότι στη δημόσια διοίκηση της χώρας, δεν λείπουν οι γνώσεις, οι ιδέες, οι προτάσεις ή κι η φαντασία ακόμα, εκείνο όμως που κυριαρχεί κι επικαλύπτει όλα αυτά τ’ απαραίτητα και χρήσιμα στοιχεία είναι η σκοπιμότητα κι ο υπολογισμός. Αυτά τα δυο είναι που διακόπτουν κάθε τρεις και λίγο τη συνέχεια, ανακόπτουν τη διάθεση και τελικά ακυρώνουν τα όποια θετικά προκύπτουν από τη συνεργασία και την ανθρώπινη προσπάθεια.

Ο Υπαλληλικός Κώδικας είναι το σύνολο των διατάξεων που ρυθμίζουν την υπηρεσιακή κατάσταση των δημοσίων υπαλλήλων από την πρόσληψη και την εξέλιξή τους, μέχρι το πειθαρχικό δίκαιο και την απόλυσή τους. Από το 1985 που καταργήθηκε η επετηρίδα κι προαγωγές «κατ’ εκλογή» και «κατ’ αρχαιότητα», το πιο ενδιαφέρον, το περισσότερο ελκυστικό και το πλέον τροποποιούμενο, λοιπόν, μέρος αυτού του Κώδικα είναι τα άρθρα που ορίζουν την επιλογή των προϊσταμένων. Αν δεν με απατά η μνήμη μου αυτές οι διατάξεις θα πρέπει να έχουν αλλάξει περισσότερες από έξι μ’ εφτά φορές.

Το σπουδαιότερο όμως δεν βρίσκεται στον κανόνα. Η μεγάλη επινοητικότητα της κάθε αλλαγής βρισκόταν στις «μεταβατικές διατάξεις» του νόμου που τη συνόδευαν. Ο καθορισμός κι η «φωτογραφία» της στιγμής, του παρόντος, στην ανατροπή του status και την τακτοποίηση των υπηρετούντων τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο κατά την κρίση και το δοκούν της εκάστοτε κυβέρνησης βρισκόταν όλη η μαεστρία, αλλά κι όλη η σκοπιμότητα κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας προς αυτήν την κατεύθυνση. ‘Ετσι, δεν είναι τυχαίο, ότι την εναλλαγή του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, ακολουθεί κατά κανόνα κι αντίστοιχη αλλαγή του συγκεκριμένου κεφαλαίου του Υπαλληλικού Κώδικα.

Η πιο πρόσφατη αλλαγή των διατάξεων για την επιλογή προϊσταμένων είχε γίνει το Μάρτιο του 2010 επί υπουργίας Γιάννη Ραγκούση, λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη οικονομική κρίση. Εισήγαγε πολλά νέα κι ενδιαφέροντα στοιχεία που κατά τους εμπνευστές του διασφάλιζαν τη διαφάνεια και την αξιοκρατία κατά τη διαδικασία της επιλογής. Περίπλοκο όντως σύστημα κι ενδεχομένως χρονοβόρο και δαπανηρό. Δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί –τουλάχιστον πλήρως– εφόσον οι ραγδαίες ανατροπές που ακολούθησαν στο Δημόσιο δεν άφησαν πολλά περιθώρια. Ελάχιστες οι προαγωγές προϊσταμένων με τη διαδικασία που προβλεπόταν κι ο νόμος όπου εφαρμόστηκε, όπως π.χ. στην περίπτωση της αξιοκρατικής επιλογής γενικών διευθυντών οικονομικών υπηρεσιών κατ’ απαίτηση της τρόικα λόγω μνημονίου, εφαρμόστηκε χωρίς τις προβλεπόμενες εξετάσεις και χωρίς συνέντευξη, μόνο με προκαθορισμένα μόρια.

Τη Δευτέρα εισάγεται προς συζήτηση στη Βουλή το νομοσχέδιο που τον καταργεί. Είχε αναρτηθεί και σε διαβούλευση, όπου –για όσους την παρακολούθησαν– διατυπώθηκαν ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, αλλά και δριμεία κριτική. Οι καινοτομίες του –κατά τον αρμόδιο υπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη– συνίστανται κυρίως στο ότι «οι γραπτές εξετάσεις θα διενεργούνται με τις ίδιες δικλείδες διαφάνειας όπως ακριβώς και οι πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ» και στο «ότι στις διαδικασίες αξιολόγησης πέραν των εκπροσώπων του ΑΣΕΠ και του Δημοσίου, θα συμμετέχουν και επιλεγμένα στελέχη του ιδιωτικού τομέα ως αξιολογητές». 

Κανείς δεν αισθάνεται, φυσικά, την ανάγκη να εξηγήσει να αιτιολογήσει και να τεκμηριώσει, αν ο προηγούμενος νόμος δεν εφαρμόζεται επειδή, ενδεχομένως, έπασχε γιατί το σύστημά του δεν ακολουθούσε τις πανελλήνιες και στην αξιολόγηση δεν συμμετείχαν κι ιδιώτες. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, ψιλά γράμματα που γίνονται όμως ακόμα πιο ψιλά από την ανάγνωση των μεταβατικών του διατάξεων, εκείνων που λέγαμε πιο πάνω ότι θα ισχύσουν εδώ και τώρα, εκεί που είναι και το «ζουμί» και που κάποιες απ’ αυτές ούτε στη διαβούλευση δεν αναρτήθηκαν.

Ενώ, λοιπόν –σύμφωνα πάντα με τις μεταβατικές διατάξεις– παύονται με την έκδοση του νόμου όλοι ανεξαιρέτως οι προϊστάμενοι οργανικών μονάδων στο δημόσιο, δίνεται η δυνατότητα στους οικείους υπουργούς κατά την προσωπική τους κρίση, να επιλέξουν και να τοποθετήσουν ως προϊστάμενο όποιον τους αρέσει! Πάντα «μεταβατικά», φυσικά, εφόσον στο αμέσως επόμενο εδάφιο προβλέπεται ότι: «Η ανωτέρω τοποθέτηση προϊσταμένων λήγει αυτοδικαίως με την επιλογή και τοποθέτηση προϊσταμένων σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος για τις αντίστοιχες θέσεις».

Είναι μόνο αυτό; Όχι, γιατί προφανώς κάποιοι στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης είναι πολύ βιαστικοί. Ενώ, λοιπόν, όλα αυτά τα ωραία για τους προϊσταμένους που θα επιλεγούν απ’ τους Υπουργούς προβλέπεται να εξελιχθούν σ’ έναν ορίζοντα διμήνου και σε κάθε περίπτωση μετά την έκδοση των προεδρικών διαταγμάτων των νέων οργανογραμμάτων, για κάποιους άλλους, για τους γενικούς διευθυντές οικονομικών υπηρεσιών, που είναι οι μόνοι που έχουν επιλεγεί από το ΑΣΕΠ το 2012 με τα κριτήρια του νόμου του Ραγκούση, είναι οι μόνοι που έχουν αναλάβει σε συνεργασία με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το έργο να συμμαζέψουν τους προϋπολογισμούς και τις δαπάνες των Υπουργείων κι είναι οι μόνοι που έχουν συμβάλει στον εκσυγχρονισμό των οικονομικών υπηρεσιών των δημόσιων υπηρεσιών και των φορέων που εποπτεύουν, «κατ’ εξαίρεση» μπορούν να παυτούν άμεσα, με την έκδοση του νόμου.

Οι νέοι γενικοί διευθυντές –λέει– που θα επιλεγούν, θα συμμετάσχουν στο ειδικό υπηρεσιακό συμβούλιο και στο συμβούλιο που θα πάρει τις συνεντεύξεις από τους υπόλοιπους. Με άλλα λόγια, το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης κρίνει, ότι οι πρώτοι και καλύτεροι γενικοί διευθυντές που θα πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχουν στα νέα υπηρεσιακά συμβούλια κι εκείνοι που θα πρέπει να πάρουν τις συνεντεύξεις είναι αυτοί των οικονομικών υπηρεσιών. Η οικονομική εξυγίανση των δημοσίων υπηρεσιών, η σύνταξη των νέων προϋπολογισμών, η εξοικονόμηση πόρων, μπορεί να περιμένει, τώρα –κατά το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης– προέχει οι υπεύθυνοι των οικονομικών υπηρεσιών των Υπουργείων να πάρουν συνεντεύξεις από τους υποψήφιους νέους προϊσταμένους.

Όλα αυτά εντάσσονται στο «μεταρρυθμιστικό» σχέδιο του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όπως και το αυθαίρετο σύστημα αξιολόγησης που εισάγεται, όμως δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να διαπιστώσει κανείς, ότι το μόνο που επιδιώκεται είναι η για μια ακόμα φορά βίαιη δημιουργία τετελεσμένων. Είναι η με το μανδύα της νομιμότητας πλήρους κομματικοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών.

Αν το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ήθελε πραγματικά να πείσει, ότι δεν επιδιώκει με τεχνάσματα του παρελθόντος να εγκαταστήσει τους κομματικά αρεστούς στο σύνολο των θέσεων ευθύνης του δημοσίου, θα φρόντιζε να προετοιμαστούν έγκαιρα μέσω του ΑΣΕΠ όλες τις αναγκαίες προϋποθέσεις και διαδικασίες και θα προέβαινε ταυτόχρονα για όλους και για όλες τις θέσεις στην εφαρμογή τους σύμφωνα με το σύστημα επιλογής που εισάγει. Δίχως μεταβατικές διατάξεις, κατ’ εξαίρεση επιλογές και αυθαίρετες υπουργικές αποφάσεις. Αυτή είναι η ουσία και σ' αυτό η κυβέρνηση και η Βουλή θα πρέπει να πάρουν θέση.

Από ‘κει και πέρα, όσους Αντιπροέδρους του ΑΣΕΠ, όσους βοηθούς συνηγόρου του Πολίτη, όσους δικαστικούς κι ιδιώτες προβλέπεται από το νομοσχέδιο να τοποθετηθούν στα υπηρεσιακά συμβούλια επιλογής, όσες εξετάσεις και διαγωνισμοί, είναι τίτλοι και γράμματα παχιά, που όμως δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τον δημόσιο υπάλληλο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι αυτό που διαπιστώνουν είναι, ότι για μια ακόμα αφορά, μετά από τόσα χρόνια αβεβαιότητας, περικοπών και ανασφάλειας, οι παλαιοκομματικές ταυτότητες κι οι εκλεκτικές συγγένειες ή άλλως «ο μπάρμπας απ΄την Κορώνη» εξακολουθούν να είναι εδώ, ούτε από οικονομική κρίση, ούτε από μνημόνια και τρόικες καταλαβαίνουν, βαφτίζονται «μεταρρυθμιστές» και ξανά προς τη δόξα τραβούν. Εις δόξαν πάντα των μεταβατικών διατάξεων και προς αποθέωση της «μεταρρύθμισης».

Στα χαρτιά, υπάρχει τελικά ο ορισμός της μεταρρύθμισης. Δεν συμφωνείτε;

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Επανεκκίνηση διπλής ταρίφας.


Θα το γράψω δίχως περιστροφές και φιοριτούρες, είμαι προκατειλημμένος. Μην περιμένετε, λοιπόν, αντικειμενικότητα κι ευγένεια στο κείμενο που ακολουθεί. Μην περιμένετε τεκμηρίωση και μη ζητάτε αποδείξεις.
Όσο έχετε πάρει αυθορμήτως απόδειξη από ταξιτζή, άλλο τόσο κι εγώ είμαι υποχρεωμένος να διάκειμαι αυθορμήτως κι εκ προοιμίου ευμενώς προς το σύνολο του κλάδου. Στο κάτω κάτω αυτός δεν δίνει αν και είναι υποχρεωμένος, εμένα ποιος άραγε με υποχρεώνει; Το σαβουάρ βιρ; Σας παρακαλώ. Όσο γνωρίζει από σαβουάρ βιβρ η συντριπτική πλειοψηφία των ταξιτζήδων, άλλο τόσο κι εγώ θα το εφαρμόσω στη συνέχεια. (Και καλά που δεν με βλέπετε κιόλας, γιατί μπορεί να παρεξηγιόσασταν που είμαι αξύριστος, με το πουκάμισο έξω απ’ το παντελόνι και τον Τράγκα στα FM έξω φωνή). Μήπως το ΣΔΟΕ; Σας παρακαλώ –και πάλι– το ΣΔΟΕ πού να τους συναντήσει; Διπλο-τριπλοπαρκαρισμένους στους σταθμούς του μετρό, έξω απ’ τα μεγάλα σούπερ μάρκετ της Μεσογείων ή όταν κλείνουν τους δρόμους μπροστά στα διαγνωστικά κέντρα; Εκεί ούτε από την Τροχαία δεν γίνονται αντιληπτοί. Εξάλλου το ΣΔΟΕ κινείται με δικά του αυτοκίνητα που έχουν και συμβατικές πινακίδες, δεν παίρνει ταξί.
Μην ψάχνεις γι’ αντικειμενικότητα σ' αυτή την ανάρτηση, ψάξε αλλού, άλλαξε μπλογκ, άλλαξε σελίδα, άλλαξε συχνότητα, άλλαξε χώρα, γιατί όλα της χώρας αυτής μπορεί ν’ αλλάξουν, αλλά οι ταξιτζήδες θα παραμένουν κλεισμένοι στο καβούκι τους. Μιλάμε για πολύ κλείσιμο. Μόνο το παράθυρο του οδηγού έχουν μονίμως ανοιχτό με το χέρι συνήθως κρεμασμένο απ' έξω. Είναι βλέπεις και το τσιγάρο. Πιο σεκλετισμένος επαγγελματικός κλάδος δεν υπάρχει. Μιλάμε για ντέρτια και καημούς, οπότε όχι μόνο ένα, αλλά και δύο και τρία τσιγάρα –εκτός από πελάτες δικαιολογούνται στη διαδρομή ΚΤΕΛ Κηφισού – Κουκουβάουνες.
Οι άνθρωποι το λένε και το διαλαλούν, «μας πίνουν το αίμα», γι' αυτό αναλαμβάνουν το δυσβάσταχτο έργο να γκρεμίσουν την κυβέρνηση και μέσ' στο κατακαλόκαιρο να οδηγήσουν –δεν διευκρινίζεται στην ανακοίνωση αν θα είναι σε πομπή μέσα στους δρόμους όπως το συνηθίζουν– τη χώρα στο δρόμο της ανάπτυξης. Εκεί δηλαδή που απέτυχαν όχι μόνο όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 και μετά –σας παρακαλώ– αλλά και το όποιο «άρρωστο τεχνοκρατικό μυαλό» –και πάλι σας παρακαλώ– «στοχεύει στην ανάπτυξη με ανύπαρκτο καταναλωτή».
Εκτός από προκατάληψη –θα πρέπει να το παραδεχτώ– νιώθω τούτη την ώρα και μια αδιόρατη ικανοποίηση να υποβόσκει μέσα μου. Για να «σκούζουν» –συγγνώμη για το βαρύ ρήμα, αλλά το «διαμαρτύρονται» θα ήταν τόσο αταίριαστο με το σκαιό κι απαράδεκτο ύφος της ανακοίνωσής τους– δεν νομίζω να είναι μόνο γιατί έχασαν μέρος από το «φιλέτο» –διαβάζεται και ως «ποιοτικό έργο»– των θερινών κυρίως τουριστικών μετακινήσεων. Πιθανόν να αισθάνονται ότι υπάρχει πιθανότητα να ραγίσει το μπετόν αρμέ των συντεχνιακών τους συμφερόντων, επειδή ίσως κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες δεν συμμερίζονται απολύτως την επ' άπειρον διατήρηση του αναχρονιστικού καθεστώτος λειτουργίας του κλάδου.
Και τίποτε απ' όλα αυτά να μην ισχύει, το γεγονός και μόνο ότι σηκώνονται παντιέρες «επανεκκίνησης» –για επιστροφή προφανώς στο ένδοξο προ του 2009 παρελθόν– απ' τη διοίκηση αυτού του σωματείου, φανερώνει ότι κάτι έχει γίνει για να συμμετάσχουν κι αυτοί ως φορολογούμενοι επαγγελματίες στις υποχρεώσεις που τους αναλογούν. Και να το πάω και πιο πέρα; Μόνο και μόνο επειδή απευθυνόμενοι προς την κοινωνία εκφράζονται δημόσια μ' αυτόν τον αγοραίο κι επαίσχυντο τρόπο, νομίζω πως δικαιώνουν και την υποκειμενικότητα και την προκατάληψή μου. Γι' αυτό άλλωστε είχα προειδοποιήσει από την αρχή.
Photo: ΕΘΝΟΣ

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Το δυσλεκτικό μέλλον της χώρας.


Τόσο αθόρυβες πανελλήνιες είχαν χρόνια να διεξαχθούν, «ρουθούνι δεν άνοιξε». Ούτε η ΟΛΜΕ, ούτε κανένας σύλλογος Φυσικών ή ένωση φροντιστών, ούτε καμιά ομοσπονδία γονέων και κηδεμόνων χρειάστηκε να παρέμβουν για να καταγγείλουν για κάποιο πρόβλημα με τα θέματα, με τη μετάδοση, με την έναρξη κ.ο.κ. Όλα κύλησαν ομαλά, αλλά παρά ταύτα η «προσγείωση» του υπουργού παιδείας στον πρόσφατο ανασχηματισμό, ήταν από τις πλέον «ανώμαλες».
Δίχως προβλήματα κύλησαν κι οι εξετάσεις των υποψηφίων με «ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες». Μιλώντας με φίλο εκπαιδευτικό με έκπληξη άκουσα, ότι εκατόν ενενήντα επτά (197) υποψήφιοι εξετάστηκαν μόνο στο ένα από τα κέντρα που λειτουργούσε για την εξέταση των υποψηφίων αυτής της κατηγορίας. Τη «δυσλεξία» ασφαλώς και την ήξερα, αλλά όρους όπως «δυσγραφία», «δυσαριθμησία», «δυσαναγνωσία», «δυσορθογραφία», ομολογώ πως για πρώτη φορά τους άκουγα. Περιβόλι ολόκληρο από «δυσ-κάτι», που εξασφαλίζουν με μια βεβαίωση την εξέταση των παιδιών μόνο προφορικά.
Ήξερα για «ειδικές» κατηγορίες υποψηφίων στις εισαγωγικές, όπως πρωταθλητές, παιδιά Ελλήνων του εξωτερικού, Κυπρίων, καθώς και παιδιά δημοσίων υπαλλήλων που υπηρετούν στην αλλοδαπή, που περνούν με «ειδικές» εξετάσεις ή ποσοστώσεις, έμαθα, με τον τρόπο αυτό, κάτι παραπάνω και για τις ποικίλες πέραν των αυτονόητων– κατηγορίες που μπορούν να διεκδικήσουν την εισαγωγή τους λόγω μαθησιακών ιδιαιτεροτήτων. Έτσι έδωσα στον εαυτό μου και μια έμμεση εξήγηση για τα «κέντρα λόγου» που ξεφυτρώνουν στις γειτονιές σαν τα μανιτάρια. Η νεολαία μας έχει αρχίσει ως φαίνεται να παρουσιάζει σημαντικά μαθησιακά προβλήματα και διαταραχές, οπότε ο κλάδος αναπτύσσεται ταχύτατα. Πιο παλιά είχα ακούσει για γονείς που χρηματοδοτούσαν συλλόγους για να κάνουν πρωταθλητισμό μέχρι τα παιδιά τους να δώσουν πανελλήνιες.
Από τη στιγμή που το κράτος κι η κοινωνία μας –προπαντός η κοινωνία μας– ανέχεται το μέλλον της να συναρτάται από τις λογής-λογής εισαγωγικές και πανελλήνιες, γιατί ο «θεσμός» αυτός να μην αποτελέσει προνομιακό πεδίο πειραματισμών, διεργασιών και λογής-λογής διευκολύνσεων –πάντα για το καλό των παιδιών– ώστε να δουν το ονοματάκι τους ένα όμορφο πρωινό μεταξύ των επιτυχόντων σε κάποια σχολής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης;
Αφού όλο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας είναι μονοσήμαντα προσανατολισμένο, ώστε να κατευθύνει τα παιδιά μονόδρομα κι αναπόδραστα προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσω των εισαγωγικών εξετάσεων, ποιος θα ήταν τόσο αφελής να μην διεκδικήσει κάποιες εξαιρέσεις ή να μην θεσπίσει κάποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις; Ζήτηση και προσφορά, διαχρονικός νόμος για την επίτευξη ισορροπίας στην «αγορά». Ένα διαχρονικό αλισβερίσι πάνω από την «κλίνη του Προκρούστη» των πανελληνίων εξετάσεων με θύματα πάντα τα παιδιά και φόντο την υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας.
Οι δυνάμεις που συναρθρώνουν το σύστημα είναι τεράστιες και τα συμφέροντα θεόρατα. Μιλάμε για ανάπτυξη, χύνουμε τόνους δακρύων για τα παιδιά μας που παίρνουν πτυχία και είναι άνεργα, εξοργιζόμαστε όταν οι νέοι επιστήμονες ν’ αναγκάζονται να ξενιτευτούν για μια θέση κι ανεχόμαστε το σύστημα αυτό το πανίσχυρο να εξακολουθεί αδιατάρακτα τη δουλειά του. Δομημένος νόμο το νόμο και εγκύκλιο την εγκύκλιο αυτός ο πανίσχυρος μηχανισμός που δυναστεύει και διαφεντεύει, όχι μόνο τα παιδιά και τις οικογένειες, αλλά τη χώρα στο σύνολό της, έχει εγκλωβίσει το μέλλον και την ανάπτυξη της στα γρανάζια της πολιτικάντικης γραφειοκρατίας του.
Διαδηλώνουμε για το «δωρεάν» μιας παιδείας που δεν υπάρχει. Υπερασπιζόμαστε ένα διάτρητο, αναχρονιστικό κι αυτιστικό εκπαιδευτικό σύστημα και διεκδικούμε πρόσβαση στο άσυλο πανεπιστημίων και «ανώτατων» τεχνολογικών ιδρυμάτων που πίσω απ’ αυτό το πρώτο που καταστρατηγείται είναι η ελεύθερη λειτουργία της δημοκρατίας και της ανεμπόδιστης διακίνησης της γνώσης και των ιδεών. Υποκρινόμαστε τους υποψιασμένους, λέμε και γράφουμε επ’ ευκαιρία των εξετάσεων κάποια άρθρα και μερικές απόψεις, αλλά επί της ουσίας αφήνουμε τα πράγματα να εξελίσσονται, γιατί μέσα μας γνωρίζουμε ότι στο πεδίο αυτό τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.

Μιλάμε τέσσερα χρόνια τώρα για μεταρρυθμίσεις κι ανάπτυξη και με παχιές και στρογγυλές κουβέντες κι υπερβολές κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ενώ ξέρουμε ότι αν δεν γίνουν μεγάλες αλλαγές –και μια από τις κρισιμότερες είναι στην εκπαίδευση– μόνο με δανεικά και πακέτα στήριξης θα μπορούμε να προχωράμε –όσο προχωράμε– ως κράτος και ως λαός.
Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, να μην παίρνουμε τις αναγκαίες αποφάσεις, ας αφήνουμε να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά με ψεύτικες υποσχέσεις κι ας μεριμνούμε περισπούδαστα για την εισαγωγή μαθητών με προβλήματα «δυσαριθμησίας» στα πανεπιστήμια, εξασφαλίζοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο, όχι μόνο το –ούτως ή άλλως– δυσοίωνο αύριο αναρίθμητων νέων, αλλά, προπαντός, το προδιαγεγραμμένο, με τη νοοτροπία που εξακολουθεί να υπάρχει, δυσλεκτικό μέλλον της πατρίδας μας.

Photo: Growing Spirits Blog

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Κυβέρνηση θερινών διακοπών.

Θα 'χεις καταλάβει ότι δεν είμαι από κείνους που με τη μία ισοπεδώνουν τα πάντα. Ψάχνω στα γεγονότα και τις καταστάσεις μια λογική κατ' εμέ πάντα εξήγηση ή ερμηνεία, αναζητώ κάποια βαθύτερα αίτια από εκείνα που η πρώτη εντύπωση ή η αντίδραση της στιγμής προκαλεί. Θα μου πεις «γιατί τα γράφεις όλα αυτά;» γι' αυτό σπεύδω να σου απαντήσω, ότι τα γράφω γιατί συμφωνώ μαζί σου, πως ο ανασχηματισμός είναι «για τα πανηγύρια», τα πρόσωπα τα περισσότερα τουλάχιστον που για πρώτη φορά υπουργοποιούνται είναι κατώτερα των περιστάσεων ή ενδεχομένως κι ακατάλληλα. Δεν θα βγω φόρα παρτίδα όμως να το «κάνω βούκινο», σ' αυτό έγκειται κι η προηγούμενη διευκρίνησή μου.

Αν θέλουμε να γράφουμε και να λέμε για τα «πώς;» και το «ποιος» αυτού του ανασχηματισμού μπορεί να γράφουμε και να μιλάμε ώρες ή πάλι μπορεί να το κλείσουμε με μια-δυο λέξεις αν είμαστε βιαστικοί ή λακωνικοί όπως: «Χάλια», «αηδίες», «τα ίδια», ή «νέα πνοή», «νέο ξεκίνημα» κ.ο.κ. Τα πρόσωπα ασφαλώς απηχούν τις προθέσεις του πρωθυπουργού, κατά την πάγια άλλωστε ορολογία «ο ανασχηματισμός είναι προνομία του εκάστοτε πρωθυπουργού», αλλά από μόνα τους τα πρόσωπα μόνο μικρές ψηφίδες αποτελούν στο τεράστιο παζλ του κρατικού μηχανισμού και του πολυδαίδαλου συστήματος διακυβέρνησης.

Δεν θα περιμένω, λοιπόν, κανένα αποτέλεσμα για να κρίνω, εφόσον με τις ίδιες του τις επιλογές ο ίδιος ο πρωθυπουργός σηματοδότησε πού περιμένει να γίνει κάτι. Οικονομία, βεβαίως, σε κεντρική και περίοπτη θέση κι από 'κει και πέρα κάτι από εργασιακά, ολίγη από δημόσιες επενδύσεις και δημόσια διοίκηση και μια σταλιά από τουρισμό. Η ανάπτυξη, η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια και τα συναφή μπορούν να περιμένουν, δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος αν η εθνική άμυνα περιορίζεται στις μεταθέσεις και τις αποστρατείες ή η εθιμοτυπία αναλώνεται σε μεταθέσεις και τοποθετήσεις πρέσβεων επί τιμή ή εκ προσωπικοτήτων. Κι από την άλλη το τηλέφωνο του Υπ.Εσ. θα είναι νυχθημερόν ανοιχτό, λίγο είναι κι αυτό για την αποκέντρωση και την αυτοδιοίκηση; Δεν παρέλειψα την ενημέρωση. Ενσυνείδητα δεν αναφέρθηκα και στο σημείο αυτό θ' ανοίξω μια παρένθεση. Γιατί μας ξενίζει η τοποθέτηση της κυρίας Βούλτεψη; Μήπως γιατί θα βρίσκεται περισσότερες ώρες απ' ότι πριν στους δέκτες μας; Ερωτώ: Υπάρχει περισσότερο;

Πίσω από τα ονόματα και πέρα από τη σημειολογία που μόνο τα ευφάνταστα ΜΜΕ επινοούν και αναμεταδίδουν, η κατάσταση εξακολουθεί να σηματοδοτείται από τις ίδιες πολιτικές και ν' ακολουθεί πανομοιότυπες κατευθύνσεις, όπως πριν τις 25 του περασμένου Μάη. Σε λίγο τη σκυτάλη θα πάρει η συζήτηση για το Μουντιάλ και θ' ακολουθήσουν οι καλοκαιρινές διακοπές. Ξέρεις πότε θα ξανακοιτάξουμε ημερολόγιο; Τότε που θα σκεφτούμε αν η 28η Οκτωβρίου φτιάχνει τριήμερο. Μέχρι τότε στο παρασκήνιο θα εξελίσσεται η συζήτηση για την τύχη του χρέους, για την τύχη μας, δηλαδή επί της ουσίας, η οποία μάλλον θα «δει» το φως της δημοσιότητας με τις πρώτες ψύχρες του φθινόπωρου κι αν όλα έχουν εξελιχθεί κατ' ευχήν, θα πάρει και πανηγυρικό χαρακτήρα λόγω και της εθνικής επετείου. Α! Παρολίγον να μου ξεφύγει, ότι κατά τον Αύγουστο με τις παχιές τις μύγες και με τη βοήθεια –παραδοσιακά– της Παναγιάς θα κάνουμε μια στάση στους «πρώτους» που θ’ απογειωθούν μαζί με τις περισσότερες από τις βάσεις –κατά τα φαινόμενα– των περιζήτητων σχολών.

Μέσα σ’ όλα, η συζήτηση για το μέλλον και την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς θα μεταφερθεί στις παραλίες κι όλα αυτά που επί μήνες και χρόνια μας ταλανίζουν θ΄αρχίσουν να λύνονται στα λόγια, μεταξύ μιας ζαριάς στο τάβλι ή ενός ούζου με –ή άνευ, δεν έχει σημασία– μεζέ. Τα υπουργεία θα φύγουν για διακοπές κι οι ομάδες εργασίας σε διαδοχικές συναντήσεις με τις γραβάτες χαλαρές, τις μανσέτες αναδιπλωμένες και τα air condition στο φουλ θα επεξεργάζονται λύσεις επί χάρτου και σενάρια για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Το πλεόνασμα θα έχει γίνει καπνός ελπίζω όχι και κάποια από τα εναπομείναντα δάση–και η τρόικα θα το σκέφτεται να επιστρέψει μετά τις αυστηρές συστάσεις του κυρίου αντιπροέδρου.

Κυβέρνηση θερινών διακοπών προέκυψε γι’ αυτό δεν έχει σημασία η ενασχόληση με πρόσωπα και σημειολογίες. Το μήνυμα των εκλογών κλείστηκε καλά σε μπουκάλι, αυτούσιο και μ’ όλα τα ποσοστά του στο ακέραιο, και παραδόθηκε άθικτο στα γαλανά νερά του Αιγαίου(;) Θα αρμενίζει ανέμελα ωσότου, μετά από κάποιους –λίγους ή πολλούς μικρή πλέον σημασία έχει– μήνες, όταν εκλογές προκύψουν, ν’ ανασυρθεί και πάλι για να ερμηνευτεί από τους ειδικούς και τα μερομήνια, αν έχει ο λαός αυτός τους άρχοντες που του αρμόζουν ή αν και δίχως κάποιους στο τιμόνι, καταφέρνει στην Ιστορία ν’ αρμενίζει, δίχως πυξίδα, δίχως γνώση και δίχως συνεννόηση, μα μ’ ένα καλοκαίρι που αιώνες τώρα έρχεται καταγάλανο, ηλιόλουστο, ανέμελο, αλλά κι εφτάψυχο.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Κι αυτοί θα κάθονται.


Δεν θα πω ψέματα, έχω γράψει διάφορα σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών, διαβάζοντας όμως καθημερινά σχεδόν πλήθος αναλύσεων, απόψεων κι εκδοχών για το μήνυμα της ψήφου του λαού και τον τρόπο αξιοποίησής του από την κυβέρνηση και τα κόμματα, εκτιμώ πλέον, ότι το να προσθέσω κι εγώ μια γνώμη μέσα στις τόσες δεν θα είχε και κανένα αποτέλεσμα.

Όπως, νομίζω, κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν θα παράξει και το «μήνυμα» που έστειλε ο κυρίαρχος λαός μέσω του εκλογικού σώματος ως προς τις ακολουθούμενες πολιτικές ή τις κομματικές πρακτικές. Εντάξει, δε λέω, ανασχηματισμός θα γίνει οσονούπω για νά ‘χουμε ν’ ασχολούμαστε και να δείξει κι ο πρωθυπουργός μια ετοιμότητα, βρε αδερφέ. Να φανεί κάτι τις άμεσο κι ας μην είναι ούτε στο ελάχιστο εκείνο που έχει ανάγκη η χώρα ή εκείνο που θ’ αποτελέσει τη θρυαλλίδα της πολυπόθητης αναπτυξιακής προσπάθειας.

Αν εξαιρέσει κανείς τις εκ του αποτελέσματος συνέπειες στις εσωκομματικές διεργασίες σε ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητους Έλληνες, οι λοιποί συστημικοί, μηδέ της χρυσής αυγής εξαιρουμένης, δεν έχουν κανέναν λόγο, αλλά –μεταξύ μας– και καμιά διάθεση να αλλάξουν συνήθειες και λογικές. Εδώ το ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά κατέγραψε μονοψήφιο ποσοστό ως μέρος μάλιστα συμμαχικού συνασπισμού και μόνο σαμπάνιες δεν μας λένε ότι άνοιξαν στη Χαριλάου Τρικούπη.

Σε επίπεδο, λοιπόν, κυβερνητικής πολιτικής τίποτε δεν θ’ αλλάξει, γιατί απλούστατα τίποτα δεν είναι δυνατόν ν’ αλλάξει θεαματικά, μέσα στο πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Οριακές διορθώσεις και μικροτροποποιήσεις ασφαλώς θα υπάρξουν, αλλά οι βασικές και κρίσιμες οικονομικές πολιτικές θα παραμείνουν αναλλοίωτες. Δεν πα να αναδομηθούν και ν’ ανασχηματιστούν τριανταπέντε ή σαράντα Στουρνάρες, οι άξονες της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι δεδομένοι κι αποφασισμένοι.

Αστερίσκος, φυσικά, σ’ αυτό το δεδομένο θα μπορούσε να μπει, υπό την προϋπόθεση ότι θα εκδηλωνόταν η βούληση να σχεδιαστούν και να προωθηθούν άμεσα συγκεκριμένες θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε τομείς όπως η υγεία, οι δημόσιες επενδύσεις, οι συγκοινωνίες κ.λπ. Στοχευμένες δράσεις, δηλαδή, με κατεύθυνση την πλήρη αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων και του κρατικού προϋπολογισμού. Και δεν αναφερόμαστε σε οιονεί μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση του κράτους –αυτόν τον κρίσιμο πυλώνα για την ανάπτυξη– που κινούνται στην ανερμάτιστη κι αναποτελεσματική λογική της ποσόστωσης στην αξιολόγηση του προσωπικού σ’ ένα σύστημα - κυκεώνα, που όχι μόνο στόχους δεν διαθέτει, αλλά ούτε αρχή και τέλος.

Στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όλα φαίνεται ότι θα κινούνται το επόμενο διάστημα με το βλέμμα στην εκλογή του Προέδρου και με την ελπίδα να υπάρξει μια ευνοϊκή για τη χώρα ρύθμιση του χρέους μέχρι τότε. Θέμα σταθερότητας δεν θα τεθεί, τουναντίον μάλιστα και όπως οι μετεκλογικές ενδείξεις φανερώνουν, μάλλον προς ενίσχυση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας οδεύουμε, παρά τη θεαματική ποσοστιαία συρρίκνωση του κυβερνητικού συνασπισμού. Και μια κυβέρνηση πέφτει –όπως από την εποχή του Τρικούπη έχει καθιερωθεί– μόνο αν απολέσει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής. Δεν πα να φωνάζει περί του αντιθέτου ο κύριος Τσίπρας σε αγαστή ομοφωνία με τον κύριο Καμμένο. Η πρωτοβουλία για εκλογές εξακολουθεί ν’ αποτελεί προνομία του κυρίου Σαμαρά (αν δεν προλάβει στο μεταξύ να το κάνει βούκινο ο Βενιζέλος).

Ο πρώτος των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να έχει εξαντλήσει από καιρό και την επιχειρηματολογία και τα θεσμικά εργαλεία και την προοπτική της αυτοδύναμης διεκδίκησης της κυβέρνησης. Δεν είναι, βλέπεις, κι η δεξαμενή των δυσαρεστημένων ΠΑΣΟΚων ανεξάντλητη. Θα βάλει εκ των πραγμάτων νερό στο κρασί του, αν όντως επιθυμεί στο εγγύς μέλλον να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας. Αν όχι, ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν να εξακολουθήσει τον καταγγελτικό του αντίλογο προς τα δεξιά γι’ αυτά που γίνονται και προς τ’ αριστερά γι’ αυτά που δεν γίνονται. Όσο, πάντως, συγχρονίζεται –το γράφω σωστά;– με τις αντιπολιτευτικές κορώνες του Πάνου Καμμένου, δεν κάνει κακό μόνο στην αξιοπιστία του, αλλά ζημιά και στους ΑΝΕΛ –χωρίς αυτό να είναι κάτι κατ’ ανάγκη κακό. Το θέμα «μνημόνιο» ούτως ή άλλως –το γνωρίζουν κι οι ίδιοι– το έχουν πλέον «κάψει».

Όσοι ψάχνονται για κεντροαριστερές λεγόμενες συγκλίσεις άργησαν –προσοχή, δεν γράφω: «τους πήρε το ποτάμι». Από τη δυναμική πλέον των πραγμάτων, νομίζω, ότι είτε αυτές θα προκύψουν με τη συνδρομή του ΣΥΡΙΖΑ, είτε δεν θα προκύψουν. Το διπολικό σύστημα δεν αντέχει και τρίτο δυνατό πόλο. Ο κύριος Βενιζέλος το έχει αντιληφθεί από καιρό –γι’ αυτό άλλωστε κι οι πανηγυρισμοί για το οχτάρι. Στην παρούσα συγκυρία, με το πολιτικό σύστημα σε κρίση, όποιος ισχυρός εκ δεξιών –λέγε με Νέα Δημοκρατία– ή εξ ευωνύμων –ΣΥΡΙΖΑ, έτσι;– θα έχει ανάγκη στήριξης για το σχηματισμό πλειοψηφίας, θα βρίσκει κάποιους έτοιμους να θυσιαστούν για το καλό της πατρίδας. Δίπορτο για την Ελιά του κυρίου Βενιζέλου κι εξασφαλισμένη συμμετοχή στην κυβέρνηση ως δύναμη –σας παρακαλώ– ευθύνης και σταθερότητας (άραγε το έχει καταλάβει ο κύριος Κουβέλης ή νομίζει ακόμα ότι θα γίνει Πρόεδρος;)

Τελικά, ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω, μάλλον κάτι φαίνεται να βγαίνει ή, καλύτερα, να επιβεβαιώνεται κι απ' αυτές τις εκλογές, ανεξάρτητα από το πόσο «σοφά» ή «έξυπνα» ψηφίσαμε όσοι ψηφίσαμε. Το συμπέρασμά μου, λοιπόν, είναι, ότι όσο ψηφίζουμε στο γόνατο, κάποιοι θα πολιτεύονται στο πόδι, έχοντας αυτό το πόδι μονίμως, είτε στο σβέρκο μας, είτε ανάμεσα στα δικά μας πόδια. Κι ενώ εμείς θα τρέχουμε αλαφιασμένοι διαρκώς με τα πόδια στους ώμους, κάποιοι θα εξακολουθούν ν' απολαμβάνουν τα καφεδάκια τους στρογγυλοκαθισμένοι στα πρωινάδικα σταυροπόδι.

Photo: Ο παπαγάλος του διαδικτύου