Σιβυλλικά; Διφορούμενα; Ακαταλαβίστικα; Μπορεί. Αυτά δηλαδή που καταλαβαίνουμε λένε περισσότερες αλήθειες; ‘Η μήπως κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε; Ο Κουβέλης πάει –όχι μόνος του– για πρόεδρος κι ο Τσίπρας μέσα σε 100 μέρες θα φέρει και πάλι τη δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε. Έτσι λέει η πραγματικότητα ή κατά κόσμον reality. ‘Ο,τι περισσεύει θα το κόψουμε κι ό,τι δεν αρέσει θα το καταργήσουμε. Στο μεταξύ ό,τι πιο πρόχειρο κι επιτηδευμένο νομοθετείται κι ό,τι πιο παλιομοδίτικο και συντηρητικό επανέρχεται. Ούτε μία, ούτε δύο, πενήντα ολόκληρες έδρες είναι αυτές. Μικροκομματικά παιχνίδια προς δόξαν του νεοφασισμού και των φερέφωνων, που είδαν σκοτάδι πυκνό και κουρνιαχτό και ξεμύτισαν. Τι ξεμύτισαν, μύτες –κι όχι μόνο– ανοίγουν αβέρτα. ‘Ασε ν’ αρχίσουν οι δίκες και τότε να δεις τι θα πει φόβος.
Α, ρε Γιώργο! Εσύ φταις για όλα! Αντί να τα πάρεις όλα παραμάζωμα και να σαρώσεις τα παλιά και φθαρμένα, αντί να ηγηθείς μιας πραγματικής μεταπολίτευσης, πήρες παραμάζωμα όλες τις αναφορές και τους πυλώνες του κεντρώου χώρου, της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης και τους έσπειρες στους πέντε ανέμους. Σε μπέρδεψαν; Αλήθεια, τι μπερδεύτηκες; Αν ο Καραμανλής πριν από χρόνια είπε μεταξύ σοβαρού κι αστείου την πιο μεγάλη αλήθεια για το ποιοι κάνουν κουμάντο στον τόπο, αλλά μετά περιορίστηκε να απολαύσει τα σουβλάκια του, εσύ –αφού μπερδεύτηκες που μπερδεύτηκες– που δεν είχες και κανέναν λόγο να κιοτέψεις ή να καθυστερήσεις, τελικά με τις επιλογές και τις αποφάσεις σου βρέθηκες κατευθείαν στο στόμα τους. Σε ξεσκίσανε και τώρα, όπου βρεθούν και σε κάθε ευκαιρία, ξεσκίζουν κι ό,τι έχει απομείνει κι απ’ τα ρετάλια.
Ο γέγοναι, γέγοναι. Έτσι για την Ιστορία το ανέφερα μιας κι οι επετειακές εκδηλώσεις για τα σαράντα πλησιάζουν και θα πέσει και πάλι το γνωστό ξεφωνητό. Εν προκειμένω ίσως ο Καραμανλής να πολιτεύεται με περισσότερη εξυπνάδα στα πίσω έδρανα και πρώτος στην εθνοσωτήριο εφεδρεία –άλλη κι αυτή μεγάλη αλήθεια της εποχής.
Στο δια ταύτα, χρόνια τώρα, διαπιστώνουμε ότι «δια ταύτα» δεν υπάρχει. Όλα κινούνται, όπως σιβυλλικά αναφέρθηκε, σε ρυθμούς μεταπολίτευσης –της πραγματικής, του ’74. Ο Τσίπρας μόνο ζιβάγκο δεν έχει φορέσει, ο Σαμαράς προετοιμάζεται για τη μεταμνημονιακή συνταγματική αναθεώρησή του και την εκλογή προέδρου απευθείας απ’ τον λαό κι ο Βενιζέλος παριστάνει κάτι μεταξύ Γιάγκου Πεσματζόγλου και Γεωργίου Μαύρου. Όποιοι –λένε κάποιοι– μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι ζουν και βασιλεύουν και μας κυβερνούν. Όλοι αυτοί οι «κάποιοι», όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν εδώ, ήταν διαρκώς σε κάποιους δρόμους για να καταγγέλλουν τους προϋπολογισμούς λιτότητας και το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους. Τότε δεν είχαμε βλέπεις χούντα. Τη χούντα την είχε ρίξει με τους μαζικούς του αγώνες ο λαός.
Ο λαός! Αυτός ο υπέροχος λαός, που δέχεται αυτής την ποιότητα τη δωρεάν παιδεία –υγεία, περίθαλψη κ.λπ.– αλλά απεργεί για να μην αξιολογούνται π.χ. οι εκπαιδευτικοί ή μάλλον –για να πούμε και του στραβού ή όποιου άλλου ενδιαφερόμενου το δίκιο– θέμε την αξιολόγηση, αλλά κάπως φλου βρε παιδί μου, κάπως με στόχους και περικοκλάδες και κριτήρια, επιστημονική, φιλολαϊκή, όχι μεροληπτική κι αναποτελεσματική, όχι μνημονιακή. Ο λαός έχει αλάθητο ένστικτο. Ναι, είναι γεγονός. Μόλις δει τα σκούρα κι ότι πρέπει να βάλει πλάτη, την κάνει κανονικά σ’ όποιον δώσει τα περισσότερα. Αυτό λίγο – πολύ δεν έκανε όλα αυτά τα χρόνια; Ναι, αυτά τα χρόνια που κυβέρνησε κάποιο ΠΑΣΟΚ που κανένας πλέον δεν το γνωρίζει, δεν το θέλει κι όποιος το συναναστρέφεται ή το υποστηρίζει να του κοπούν τα χέρια, να πάθει καρκίνο και να πεθάνουν όλα του τα γιδοπρόβατα.
Ανοίγω μια παρένθεση εδώ για να γράψω, ότι ο μόνος που σέβεται και τιμά τον Ανδρέα Παπανδρέου στις μέρες μας είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Τι Παπανδρεϊκοί και πράσιν’ άλογα. Ο Τσίπρας διαμηνύει στους δανειστές, ότι δεν πρόκειται να υπογράψει κανένα μνημόνιο μαζί τους. Το μόνο που ευχαρίστως ίσως υπέγραφε είναι συμβόλαιο με το λαό. Ως τότε κάνει τις πρόβες λαϊκισμού εκείνου του ΠΑΣΟΚ της εποχής του Ανδρέα, που –κατά τα λοιπά– καταγγέλλει. Είπαμε, οι πενήντα έδρες είναι πάρα πολλές κι ας τρίζουν για χάρη τους τα κόκαλα του Παπανδρέου. Κλείνει η παρένθεση.
Άνυδρη εποχή κι ας έχει μπουγελώματα –για καλό σκοπό– και ποτάμια –επίσης με καλές προθέσεις. Τότε το κάρο πώς έχει κολλήσει στη λάσπη, μου λες; Πού είναι οι νέες ιδέες; Πού είναι οι καινοτομίες; Πού είναι η αλήθεια κι η κοινή λογική; Δυστυχώς εκεί που ήταν πάντα. Στα ψιλά. Θαμμένες μέσα στη λάσπη. Τη λάσπη του βολέματος, της αδιαφορίας, της ημιμάθειας, της παραπληροφόρησης και του δήθεν, αλλά και της οργής και της αγανάκτησης πρόσφατα. Τη λάσπη που πάντα ήταν παρούσα, όπως κι ο φασισμός, η μισαλλοδοξία, ο λαϊκισμός ή ο μικροκομματισμός, αλλά και αυτήν κι όλα αυτά κι άλλα τόσα απ’ τα κακά της μοίρας μας, τα έκρυβαν πότε οι επιδοτήσεις, πότε οι διορισμοί, πότε τα πακέτα και τα ΕΣΠΑ, πότε τα πυροτεχνήματα των ολυμπιακών αγώνων και των μεγάλων έργων. «Όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά» κι ας ήμασταν με το ένα πόδι έξω απ' τις αγορές.
Σήμερα, ψάχνουμε ηγέτες και πεφωτισμένες ηγεσίες για ν’ αποφύγουμε να κρατηθούμε όλοι μαζί από το χέρι, να λειτουργήσουμε οργανωμένα κι υπεύθυνα ως λαός ενωμένοι κι αποφασισμένοι. Δεν κοιταζόμαστε καν στα μάτια. Καθένας μόνος του κι οι άλλοι «οι απέναντι», «οι άλλοι», «οι αντίπαλοι». Δεν το έχουμε, δυστυχώς. Αναπολούμε το ένδοξο παρελθόν λησμονώντας πόσες και πόσες σελίδες μίσους και διχασμού έχουμε ζήσει, πόσο πόνο, πόση πίκρα, πόση φτώχεια. Επενδύουμε στα στοιχειά της φυλής για πενήντα βουλευτές, χαϊδεύουμε φασίστες για πενήντα βουλευτές. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα, αλλά της παράταξης –ως φαίνεται– μεγαλύτερο. Κι ας δίνονται έτσι δικαιώματα στους φασίστες να εξευτελίζουν και τους τριακόσιους όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.
Δύσκολο φθινόπωρο έρχεται και μια βροχή μόνο δεν φτάνει ούτε για να μας δροσίσει, αλλά ούτε και για να μας σώσει. Η λύση δύσκολη, αλλά είναι –και πρέπει να μείνει– στο χέρι μας (και σφάλουν όσοι νομίζουν ότι αν ξεσπάσει η καταιγίδα η ομπρέλα των πενήντα θα μπορέσει να τους προστατεύσει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα