Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Άλλο Τσίπρας, άλλο ΣΥΡΙΖΑ.


Να τα ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, άλλο Τσίπρας, άλλο ΣΥΡΙΖΑ. Μπαμ κάνει το πράγμα πλέον από μακριά. Δεν ωφελεί να μείνουμε στις μικροκομματικές αντιθέσεις ή στις πολιτικές διαφωνίες. Όλα μπορούν να βελτιωθούν, μια φρέσκια, δυναμική και αξιοπρεπή εκπροσώπηση χρειαζόμαστε. Στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και του στενού, στενότατου κύκλου των συνεργατών του (Παππάς, Σακελλαρίδης) νομίζω ότι τη βρίσκουμε.

Μακριά από μας οι αγιογραφίες κι οι προσωπολαγνείες. Ανδρέας –όλα κι όλα– δεν είναι, να σε ξεσηκώνει μ’ ένα νεύμα, ένα σύνθημα, ή να σε μαγεύει ακούγοντάς τον μουσκεμένος μέχρι το κόκαλο κάτω απ’ τη βροχή. Δεν χρειάζεται όμως και να είναι. Άλλες οι εποχές εκείνες κι είναι ώρα να ξεκολλήσουμε σιγά – σιγά απ’ αυτές. Όχι ακυρώνοντας ή διαγράφοντάς τες, αλλά προχωρώντας με γνώμονα τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του μέλλοντος κι όχι τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος.

Κακά τα ψέματα, η ηγεσία, ο ισχυρός λαοπρόβλητος ηγέτης, είναι χαραγμένος βαθιά στο DNA του λαού μας. Τον έχουμε ανάγκη για να εμπνευστούμε, για να οραματιστούμε, για να καμαρώσουμε. Τον χρειαζόμαστε για να αισθανθούμε ασφαλείς, δυνατοί, ενεργοί. Τον θέλουμε για να εκφράσει το παρόν και να σηματοδοτήσει το μέλλον, για να κατευθύνει τις τύχες και να οριοθετήσει τη μοίρα, για να σταθεί ψηλά και να μας ενώνει με το λόγο, τη στάση και το παράδειγμά του. Ο Αλέξης Τσίπρας το ΄χει. Διαθέτει τη ζωντάνια, το παράστημα και το λόγο. Έχει την εκφραστικότητα της γενιάς του, την ορμητικότητα της ηλικίας του, τη δυναμική των πολιτικών καταβολών του. Πέρα απ’ αυτά έχει την άνεση, την αμεσότητα, την παρουσία και το –πάνω απ’ όλα αυτά– το φιλικό χαμόγελο.

Είναι γνήσιο γέννημα θρέμμα της γενιάς μας, είναι ο γιός μας. Είναι –ναι– ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, ο εκπρόσωπός μας στη φοιτητική παράταξη, ο δημοτικός σύμβουλος της διπλανής πόρτας, ο βουλευτής που εμπιστευόμαστε. Είναι ο πολιτικοποιημένος νέος που θυμίζει τα νιάτα μας, τις αντιπαραθέσεις μας, τις συνελεύσεις και τις κομματικές διαδηλώσεις. Αντιπροσωπεύει όλα εκείνα που ζήσαμε σε ολομέλειες, σε σχολεία και πανεπιστήμια, σε πορείες και απεργίες, σε συγκεντρώσεις κι εκλογικές διαδικασίες. Είναι παιδί της πόλωσης, του κομματισμού, της ευμάρειας και της ελεύθερης οικονομίας. Είναι γνήσιο τέκνο της τρίτης –μεταπολιτευτικής– Ελληνικής δημοκρατίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας απ’ την πρώτη στιγμή της εκλογής του δεν ανήκει πλέον στο χώρο του. Δεν είναι συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνιστώσα, καθοριστική μάλιστα, του πολιτικού συστήματος. Σ’ αυτή την καμπή της κοινωνίας και της χώρας ο Αλέξης Τσίπρας εκφράζει τη βούληση της κοινωνίας να ξεφύγει από τη μιζέρια, την ανυποληψία, τη σήψη και τη στασιμότητα. Ενσαρκώνει την επιθυμία ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο. [Προς ένα καλύτερο που καθένας το ορίζει όμως με διαφορετικούς όρους ξεκινώντας κι από διαφορετικές αφετηρίες].

Η θέση του Αλέξη Τσίπρα είναι μπροστά, αλλά όχι σαν κομματάρχης, αλλά σαν ηγέτης. Η συντριπτική πλειοψηφία στο πρόσωπό του δίνει ψήφο εμπιστοσύνης, όχι στην κυβέρνησή του. Η κυβέρνηση αυτή είναι το όχημα της μετάβασης, το όχημα εκκίνησης της πορείας προς την αλλαγή σελίδας για τη χώρα και το λαό. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, γιατί στο βλέμμα του, είναι προφανές, ότι κι ο ίδιος δεν τρέφει ψευδαισθήσεις. Ο φυσικός του χώρος είναι και αλλού, είναι και πολύ ευρύτερος. Η πολυσυλλεκτικότητα που η παρουσία του εκφράζει, δεν μπορεί ν’ αφήνει εκτός του βεληνεκούς της τα μεσαία στρώματα και τις μετριοπαθείς ομάδες του κεντρώου χώρου.

Το ξεκαθάρισμα σιγά – σιγά του τοπίου με την επίτευξη –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου– συμφωνίας με τους εταίρους στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα συμβάλει αποφασιστικά στη δρομολόγηση των πολιτικών εξελίξεων. Η εδραίωση της κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο αρχίζει αμέσως μετά. Από την επόμενη κυβέρνηση, γίνουν δε γίνουν εκλογές. Η τύχη της χώρας θα είναι πλέον απόλυτα συνδεδεμένη με την επιτυχία ή όχι στο έργο του κι η λαϊκή ετυμηγορία μόνο μια εκδοχή επιφυλάσσει γι’ αυτόν, πρέπει πάση θυσία να επιτύχει. Να επιτύχει με τους όρους και τις επιθυμίες των πολλών, των πολιτών.

Σαρανταένα χρόνια από τη μεταπολίτευση μια «νέα μεταπολίτευση» κυοφορείται. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να ηγηθεί της προσπάθειας για τον «ανώδυνο τοκετό» της, έχει τα φόντα. Οι πρωτοβουλίες είναι στα χέρια του. Τις προϋποθέσεις εκείνος τις δημιουργεί μέρα τη μέρα, μπορεί να το καταφέρει να είναι οι καλύτερες δυνατές. Το πολιτικό σύστημα το έχει ανάγκη, η δημοκρατία το χρειάζεται, η κοινωνία το περιμένει.

Μας περιμένουν ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις. Ελπίζω να είναι δημιουργικές και χρήσιμες, σίγουρα πάντως προοιωνίζονται έντονες, συναρπαστικές, ίσως και κεραυνοβόλες. Όπως και να ‘χει, το καλοκαίρι δημιουργεί σχεδόν πάντα μια πιο ερωτική διάθεση.

Photo: News.gr

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Προηγείται η χώρα.


Τι να πεις; Είναι τόσοι οι ομιλούντες, οι αρθρογραφούντες κι οι σχολιάζοντες, που δεν περισσεύει πια συχνότητα, σελίδα ή σάιτ. Καταιγισμός από λέξεις, ομοβροντία από χαρακτηρισμούς, λαίλαπα από αντιπαραθέσεις κι αντεγκλήσεις. Ένας πρωτοφανής θόρυβος, ένας ορυμαγδός δηλώσεων, για να γεμίζουν οι μέρες κι οι μήνες μας με λόγια κι η ζωή μας με ανασφάλεια, αβεβαιότητα και μιζέρια.

Όλα ένας χυλός επικοινωνιακής πρώτης ύλης, που καθένας τον πλάθει όπως επιθυμεί και κατά πώς του αρέσει ή –προ παντός– κατά πώς τον βολεύει. Δεν θυμάμαι άλλη εποχή στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν με τόσο θολό παρόν και με τόσο απροσδιόριστο αύριο. Αν εξαιρέσεις εκείνους που έχουν κάθε λόγο με κάθε ευκαιρία κι αφορμή –πολλές φορές και δίχως αφορμή– να επιχαίρουν και να πανηγυρίζουν καθημερινά για το κυβερνητικό έργο, οι υπόλοιποι είναι από προβληματισμένοι μέχρι απελπισμένοι.

Θα πεις «η κυβέρνηση χαίρει δημοσκοπικά συντριπτικής λαϊκής επιδοκιμασίας». «Τι να σου κάνει κι ο κόσμος;», θα σου απαντήσω, «καθένας ελπίζει ως την τελευταία στιγμή, ότι κάτι θα συμβεί για ν’ αποφευχθούν τα χειρότερα. Μπορεί ο κόσμος να κάνει τούτη την ώρα, μέσα στην απελπισία του, κάτι περισσότερο από υπομονή;» Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, πιο μεγάλη εμπιστοσύνη και βάρος δίνεται στην όποια διάθεση λύσης εκ μέρους των ξένων, παρά στην αποτελεσματικότητα και την αξιοπιστία των προτάσεων που ακούγεται ότι υποβάλλονται από την πλευρά της κυβέρνησης.

Τι νόημα έχει να κρίνεις τις μέχρι σήμερα κυβερνητικές προτεραιότητες κι επιλογές; Στοιχειώδη λογική να διαθέτει κάποιος μπορεί να κατανοήσει, μπορεί να επιχειρηματολογήσει, μπορεί ν’ αντικρούσει. Ε, και; Πέντε χρόνια μέσα στην κρίση, σαράντα και χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, που –παρεμπιπτόντως– σαν σήμερα καταλύθηκε από τους συνταγματάρχες το 1967, κι εμείς ψαχνόμαστε ακόμα για τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια, για τον τρόπο επιλογής των προϊσταμένων στο δημόσιο, για τον τρόπο φορολόγησης, για τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης, για τον τρόπο λειτουργίας των καταστημάτων, της δημόσιας τηλεόρασης, της Βουλής, για τον τρόπο συνεργασίας μας με την Ευρώπη. Για τον τρόπο να ζούμε στην Ελλάδα του 2015.

Βασικές αρχές πολιτικής και κεντρικοί άξονες οργάνωσης και λειτουργίας όλων των ανεπτυγμένων κρατών αποτελούν για την Ελλάδα διαχρονικούς τομείς αναζήτησης, διαχρονικά σημεία τριβής, διαχρονικές εστίες έντασης. Μια ζωή σ’ αυτή τη χώρα κι έφτασε η οικονομική κρίση για ν’ αναδείξει μ’ οδύνη και πραγματικό πόνο για πολλούς, πόσο εύκολα ξεχνάμε, πόσο εύκολα διχαζόμαστε, πόσο εύκολα καταστρέφουμε. Ένα ατέρμονο ράβε – ξήλωνε, ένα ανελέητο πήγαιν’ – έλα, ένα εξουθενωτικό και πολυδάπανο γαϊτανάκι παλινωδιών και ανατροπών, που ανακυκλώνει διαρκώς τα ίδια προβλήματα κι επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Μόνο οι πρωταγωνιστές κάθε φορά αλλάζουν κι οι γενιές, που διαδέχονται η μια την άλλη για να βουτήξουν στους ίδιους φανατισμούς κι ιδεοληψίες, για να διδαχτούν με τα ίδια φληναφήματα και να γαλουχηθούν με τα ίδια ψέματα, για να κρυφτούν πίσω απ’ τα ίδια προσχήματα και να ξεγελαστούν με τις ίδιες δικαιολογίες.

Όσες οικονομικές βοήθειες κι αν υπάρξουν κι όσες συμφωνίες κι αν επιτευχθούν, όσο το αφήγημα της χώρας εξελίσσεται στη βάση των απόλυτων δίπολων «άσπρο – μαύρο», «καλό –κακό», «δεξιοί – αριστεροί», «αλήθεια – ψέμα», «εμείς – αυτοί» κ.ο.κ., δεν πρόκειται να προκύψουν βιώσιμα και μακροχρόνια αποτελέσματα. Δεν πρόκειται να υπάρξει ευημερία και προκοπή. Η χώρα θα εξακολουθεί να αιωρείται πάνω από το χάσμα της περιθωριοποίησης, πάνω απ’ το τέλμα της στασιμότητας.

Μόνο ο διάλογος κι η συνεργασία μπορούν να εξασφαλίσουν την απαραίτητη κοινή βάση, την ασφαλή πρώτη ύλη, ώστε να τροφοδοτηθεί το απονευρωμένο πολιτικό σύστημα με την απαραίτητη ενέργεια και ζωντάνια για να κινητοποιήσει δημιουργικά τα μαραζωμένα και ημιθανή από την πολυεπίπεδη κρίση κοινωνικά κύτταρα και ιστούς, να δώσει πνοή και νόημα στη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Μόνο η αναζήτηση κι η δημιουργία συμμαχιών και συναινέσεων στο εσωτερικό κι ο σχηματισμός ενός, κατά το δυνατόν, ευρέος μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για την αναζωογόνηση της χώρας, μπορεί να προσφέρει διέξοδο και λύσεις σε επίπεδο διακυβέρνησης και αξιοπιστία στις διεθνείς συνεργασίες και σχέσεις της.

Δύσκολο ζητούμενο.

Απ’ όλες τις εκφάνσεις της κρίσης που ταλανίζει όμως τη χώρα, αυτή της μεταξύ μας εμπιστοσύνης είναι η πιο κρίσιμη, η πιο μακροχρόνια κι η πιο βαθιά. Όταν αποφασίσουμε να γεφυρώσουμε τις μεταξύ μας αντιθέσεις στη βάση ενός ειλικρινούς και έντιμου διαλόγου και να συνθέσουμε με συναίνεση κι αμοιβαία κατανόηση ένα ελάχιστο πλαίσιο αρχών και κανόνων μιας ευνομούμενης πολιτείας, που σέβεται την ιστορία, τους θεσμούς και τους πολίτες της, ίσως έχουμε κάνει το αποφασιστικότερο βήμα για να κοιτάξουμε ενωμένοι και με σιγουριά το κοινό μας μέλλον.

Θα τολμήσουμε, επιτέλους, τα δύσκολα ή θα μείνουμε πάλι μόνο στα μεγάλα λόγια αναμένοντας –ως συνήθως– τις εκλογές για ν’ αναλάβει ο επόμενος; [Αν και μέχρι τότε, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μάλλον προηγείται η χώρα…]

Photo: 15Five