Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Μπροστά στο νέο χρόνο.


Είναι μια όμορφη ώρα της μέρας αυτή. Βλέπω έξω απ’ το τζάμι τις φυλλωσιές να υποχωρούν με χάρη στο ελαφρό βοριαδάκι του απομεσήμερου, αλλά αισθάνομαι όλη τη γλυκιά θαλπωρή που δημιουργεί μέσα στην κάμαρα ο ήλιος που γέρνει προς τη δύση. Χειμώνας, Δεκέμβρης του 2015, είκοσι, μια ανάσα πριν το τέλος του χρόνου.

Δεν μελαγχολώ αυτή την ώρα, αν και υπάρχουν μύριες όσες αιτίες απ’ τις καταστάσεις, τα γεγονότα, τους ανθρώπους. Δεν μελαγχολώ, γιατί αυτή η ώρα μου ‘χει χαρίσει διαχρονικά μαζί με μύριες άλλες όμοιες ή παραπλήσιες, πλούσιες στιγμές ομορφιάς –σαν τη σημερινή καλή ώρα– γαλήνης, περίσκεψης, περισυλλογής, μα και δημιουργίας, έκφρασης, ζωής.

Είναι η ώρα που έχω συναντηθεί κι έχω βρεθεί ολομόναχος πολλές φορές μ’ ό,τι πιο τρυφερό, ταπεινό κι ανθρώπινο μπορεί να κρύβεται επιμελώς όλες τις άλλες ώρες και μέρες πίσω απ’ τη φροντίδα της καθημερινότητας ή την ταχύτητα της ζωής. Είναι η ώρα που η σιωπή μπορεί να σχηματίζει λέξεις και το συναίσθημα χαμόγελο, θλίψη, ντροπή, ευγνωμοσύνη ή συγγνώμη.

Μην το νομίσεις εγωιστικό, γιατί εσένα έχω τούτη την ώρα στο μυαλό μου. Εσένα κι εσένα, ναι, κι εσένα. Εσένα που χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι πολύτιμο, μοναδικό ανιδιοτελώς μου χάρισες, εσένα που έγινες τόσο αυθόρμητα η αφορμή γι’ αυτό μου το χαμόγελο, εσένα που όσα κι αν σου πω συγγνώμη δε φτάνουν για να γιάνουν την πληγή σου.

Εσάς, που όλα τα ευχαριστώ μου κι οι συγγνώμες μου, όλες μου οι σκέψεις και τα όνειρα, όλα τα θέλω και τα πρέπει μου, όλη μου τη ζωή γεμίζετε και το μυαλό μου συνταράζετε και τη καρδιά μου συναρπάζετε. Εσάς, αυτή την ώρα που δύει ο ήλιος, μα δε χάνεται, γιατί άλλους τόπους και ανθρώπους τραβά για να φωτίσει, εσάς, αυτή την ώρα αυτής της μέρας, τώρα, πριν κι αυτός ο χρόνος φύγει οριστικά, γιατί αυτό είναι το μόνο σίγουρο, πως η στιγμή αυτή δεν θα ξαναγυρίσει, προτού, λοιπόν, γίνει κι η επόμενη στιγμή ανάμνηση, θέλω να πω πως φέρνω εδώ μπροστά μου, μέσα στην κάμαρα –που ‘χει για τα καλά πια σκοτεινιάσει– κι όλοι μαζί τ’ άλλο σκοτάδι τολμώ και σας καλώ, παρακαλώ, ν’ αντιπαλέψουμε, αυτό που τις καρδιές έχει παγώσει και τις ζωές μας παραδίδει στο αδιέξοδο.

Σαν άλλα παιδιά άλλων καιρών, σαν τα παιδιά μας, να κάνουμε όλοι δυνατά τ’ αδύνατα και στην πυρά να μην τον παραδώσουμε το χρόνο φεύγοντας, αλλά στη φάτνη αυτού που έρχεται σεμνά να σκύψουμε, στην αγκαλιά ο ένας του άλλου αν το μπορέσουμε, μπροστά, μπροστά μας να κοιτάξουμε –ίσως ψηλά ακόμα καλύτερα θα είναι– κι αυτά που μας ενώνουν ο ένας στον άλλο να χαρίσουμε.

Καλές γιορτές!

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Ολυμπιακός, κάντ' το όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.


Την πατήσαμε όπως οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Η ήττα–αποκλεισμός του Ολυμπιακού από το Τσάμπιονς λίγκ και τα συναισθήματα πίκρας, απογοήτευσης, δυσφορίας ή και θυμού που δημιούργησε, είναι πανομοιότυπα μ’ εκείνα των ένθερμων οπαδών και υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μετά.

Με τι δυναμισμό κι αυτοπεποίθηση, αλήθεια, ξεκίνησε η θριαμβευτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας. Πόσοι διθύραμβοι από επαγγελματίες κι αυτόκλητους υποστηρικτές. Ούτε τη νίκη μέσα στο Λονδίνο επί της ‘Αρσεναλ να είχε πάρει.

Η ελπίδα ολοζώντανη και πανταχού παρούσα σε κάθε δήλωση, σε κάθε συνέντευξη, σε κάθε δημόσια εμφάνιση ή διεθνή συνάντηση. Τα δεδομένα της Ευρώπης, ισορροπίες, συσχετισμοί και δεδομένα όλα θα πήγαιναν μονομιάς περίπατο κι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη στο τιμόνι –καλή ώρα όπως ο Μάριο Σίλβα– ήταν έτοιμος να αλώσει όχι μόνο το ήδη ξεπερασμένο και σαστισμένο παλαιό πολιτικό σύστημα, αλλά το σύνολο των Ευρωπαϊκών θεσμών κι οργάνων. Η Ευρώπη αλλάζει.

Όλα δυνατά κι εύκολα, μέσα σ’ ένα μοναδικό κλίμα ενθουσιασμού κι αισιοδοξίας. Οι δυο νίκες επί της Δυναμό μέσα κι έξω άμβλυναν τις εντυπώσεις από τις εμφανίσεις και τις ήττες από τη Μπάγερν. Μπάγερν είναι αυτή, Γερμανία –καλή ώρα όπως η ‘Αγκελα Μέρκελ– ας είμαστε, λοιπόν, ρεαλιστές. Πίστωση χρόνου στην ομάδα, βαθιές ανάσες, υπομονή και προσήλωση στη βαθμολογία του ομίλου. Κινήσεις εντυπωσιασμού και σερί νίκες στο πρωτάθλημα.

Μέσα σε παραλήρημα ενθουσιασμού, με χορούς και γλέντια το κατακαλόκαιρο από το θριαμβευτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος οι επιπτώσεις και οι σκληροί όροι της συμφωνίας στις 12 Ιουλίου πέρασαν απαρατήρητα, πολύ δε περισσότερο η αναζήτηση του πώς αυτό το πανηγυρικό ΟΧΙ έγινε εν μία νυκτί ΝΑΙ με μόνη συνέπεια έναν έρπη στα πρωθυπουργικά χείλη.

Πίστωση χρόνου στο ΣΥΡΙΖΑ και ντοπάρισμα των οπαδών για τη μεγάλη επιτυχία, ενώ ταυτόχρονα όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι εξουδετερώνονταν ο ένας μετά τον άλλο και κατέρρεαν σαν χάρτινοι πύργοι. Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου αποδείχτηκαν υγιεινός περίπατος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ομάδα πετούσε. Η συμφωνία με τους δανειστές έμοιαζε παιχνίδι. Τα ισοδύναμα έδιναν κι έπαιρναν [ο Κατρούγκαλος να ‘ναι καλά].

Κι ο Ολυμπιακός για δυόμισι αποτελέσματα πήγαινε για αν πάρει την πρόκριση. Τι στο καλό; Μόλις όμως άρχισε η αναμέτρηση φάνηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η ‘Αρσεναλ δίχως να είναι καλύτερη κατάφερε να είναι πιο ουσιαστική, οργανωτικά πιο «δεμένη» σαν ομάδα. Ο Ολυμπιακός μετά το πρώτο εικοσάλεπτο έχανε έδαφος, δυσκολευόταν από το συνεχές κι αδιάκοπο πρεσάρισμα των αντιπάλων. Κατέφευγε σε σπασμωδικές ατομικές ενέργειες και κινήσεις. Μετά το δοκάρι το πρώτο γκολ ήρθε σαν αυτονόητο, ενώ το δεύτερο με το που ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο φανέρωσε πια ολοκάθαρα τη διαφορά δυναμικού που υπήρχε μεταξύ των δύο αντιπάλων. Η ήττα-αποκλεισμός ήρθε σαν φυσική συνέπεια της ποιοτικής υπεροχής, της προσήλωσης στο στόχο που είχε η ‘Αρσεναλ ως ομάδα, ως οργανωμένο σύνολο, σαν αναμενόμενο αποτέλεσμα στηριγμένο στη μακρόχρονη πείρα και την βαριά ιστορία της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει στα λόγια. Με επικοινωνιακά τρικ και τεχνάσματα επιχειρεί καμουφλάρει την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε σχεδίου και στρατηγικής έναντι των δανειστών. Εξαντλεί το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα για να κερδίζει μέρα μέρα και βδομάδα με τη βδομάδα πολύτιμο χρόνο στη διαπραγμάτευση μαζί τους. Όχι ελπίδα δεν υπάρχει, αλλά ούτε ίχνος αισιοδοξίας, ότι οι σκληροί όροι του μνημονίου που υπέγραψε ο ‘Ελληνας πρωθυπουργός το καλοκαίρι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν στο ακέραιο. Η ήττα για την κυβέρνηση θα είναι καθολική, μακάρι να μην οδηγήσει και στον αποκλεισμό της χώρας.

Κι αυτό δεν θα οφείλεται σε φληναφήματα κι ιδεοληψίες ότι τάχα οι Ευρωπαίοι είναι κακοί ή ότι ο Σόιμπλε θέλει να μας βγάλει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στο ότι εμείς οι ίδιοι πρώτα και κύρια δεν μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από τον κακό μας εαυτό, εμείς καταναλώνουμε την ενέργεια και τον δυναμισμό μας, είτε να ευλογούμε τα γένια μας, είτε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, τη στιγμή που όλος ο άλλος κόσμος, ο σοβαρός κι υπεύθυνος δυτικός κόσμος, μελετά, σχεδιάζει, οργανώνεται, αποφασίζει και προχωράει μπροστά. Κερδίζει με τη σκληρή του προσπάθεια και διευρύνει την ισχύ και την επιρροή του.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει σωστά, τουλάχιστον ας το παραδεχτεί κι ας το πει στον κόσμο με ειλικρίνεια, ας αναζητήσει έντιμες πολιτικές λύσεις, ειδάλλως, πολύ γρήγορα αυτός ο κόσμος, αυτός ο ίδιος κόσμος που τώρα αισθάνεται προδομένος κι ηττημένος, αυτός ο ίδιος κόσμος, που επευφημούσε και δόξαζε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα πρωτοπαλλήκαρά του, θα γυρίσει οριστικά την πλάτη στην πολιτική και με σκυμμένο κεφάλι θα λουφάξει αφήνοντας πιθανότατα πεδίο δόξης λαμπρό στο φασισμό και τα φερέφωνά του.

Οι τωρινές δυνατότητες του Ολυμπιακού ήταν δεδομένες, οι χρόνιες αδυναμίες του όμως του στέρησαν την πρόκριση. Πριν αρχίσει το καθοριστικό για τη χώρα «δεύτερο ημίχρονο» με τους θεσμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να βγάλει τα συμπεράσματά του; [Η συνέχεια και το τέλος στους 32 του Γιουρώπα λίγκ ή, μάλλον, στα επόμενα Γιούρογκρουπ].

Photo: UEFA.com

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

"Κουλτούρα να φύγουμε"


Ευτυχώς που το δημοσίευμα της Γερμανικής «DΙΕ VELT» διαψεύσθηκε απ’ την κυβέρνηση, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα νόμιζα ότι ζούμε σ’ ένα κανονικό κράτος. Η διάψευση –και μάλιστα σε υψηλούς τόνους– επιβεβαιώνει αυτό που ζει κι αισθάνεται κάθε κανονικός άνθρωπος αυτήν την περίοδο σ’ αυτή τη χώρα, ότι δηλαδή η διακυβέρνηση βρίσκεται στα χέρια ανίδεων ή μάλλον ιδεοληπτικών κι ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται, πότε με το «βλέποντας και κάνοντας» και πότε με το «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει».

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα μπορούσε κάποιος να μας λυπηθεί γι’ αυτή την τραγική κατάσταση μέσα στην οποία ζούμε και να μας συμπονέσει για το οικτρό αδιέξοδο που βιώνουμε ως ‘Ελληνες. Μας αξίζει όμως, γιατί εμείς οι ίδιοι το δημιουργήσαμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας και των επιλογών μας. Το ‘χουμε στο DNA μας να ξεχνάμε εύκολα, να είμαστε αγνώμονες κι ευκολόπιστοι, να μας διακατέχει μισαλλοδοξία και προπαντός εγωισμός και ματαιοδοξία.

Κάψαμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, εξοντώσαμε τις εφεδρείες, ισοπεδώσαμε ό,τι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έστεκε όρθιο σ’ αυτόν τον τόπο και τώρα πληρώνουμε τα ρέστα μας. Όχι μόνο δεν κοντοσταθήκαμε να δούμε που βρεθήκαμε ξαφνικά το 2010, όχι μόνο δεν αξιολογήσαμε πού θα πρέπει να κινηθούμε, ποιους ν’ αφήσουμε και ποιους ν’ ακολουθήσουμε, τι και πώς θα πρέπει να κάνουμε, αλλά με απίστευτη επιπολαιότητα κι ευκολία γυρίζαμε μονομιάς την πλάτη σ’ όποιον μας λέγανε ή νομίζαμε ότι είναι υπεύθυνος και τρέχαμε ξωπίσω απ’ όποιον καμωνότανε πως κατέχει τις λύσεις.

Μια κατά Ζάππειο και μια κατά Θεσσαλονίκη γυρίζαμε σαν τις σβούρες τόσα χρόνια, να τώρα που έκατσε η μπίλια. Να κι οι μαθητευόμενοι μάγοι, όλοι επί σκηνής. Λύσεις με το τσουβάλι. Βοούν καθημερινά οι τηλεοράσεις από ιδέες και κυβερνητικά σχέδια που πότε μαζεύονται άρον – άρον από τους ίδιους που τα ξεστόμισαν, πότε αναγκάζονται να τις αποσύρουν γιατί αντιβαίνουν στις συμφωνίες, πότε ακυρώνονται γιατί άλλα το καλοκαίρι συμφωνήθηκαν με τους Ευρωπαίους. Τα non papers έχουν γίνει φέιγ – βολάν κι ο πρωθυπουργός λάστιχο και γομολάστιχα, πότε να προλαβαίνει να διορθώνει και πότε να προφταίνει να σβήνει. [Στο twitter αρκεί το πάτημα του delete].

Λεφτά δεν υπάρχουν, για δουλειές δεν ακούγεται κουβέντα, οι επενδύσεις όπου φύγει – φύγει κι η ανάπτυξη βρίσκεται μόνο σαν λέξη στα κυβερνητικά ανακοινωθέντα. Υπάρχει όμως πλούσια επιχειρηματολογία και ρητορική για τη συνεννόηση και τη συνεργασία που είναι απαραίτητη για να προχωρήσει το κυβερνητικό έργο. Ναι, αναζητείται η δημιουργία κουλτούρας ομοψυχίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, αλλά θα πρέπει πρώτα να έχουν ανοσία στο υβρεολόγιο και τη συκοφαντία. Εδώ ακούει κάθε τόσο τα εξ αμάξης ο Σόιμπλε, ο Θεοδωράκης π.χ. κι η Φώφη δεν αντέχουν τις κυβερνητικές επικρίσεις και σχόλια, ποιοι τέλος πάντων νομίζουν ότι είναι; Δεν παραδειγματίζονται απ’ τον «ρυθμιστή» Βασίλη Λεβέντη;

Συνεντεύξεις και δηλώσεις, δίχως ουσία και περιεχόμενο, δίχως αντίκρυσμα κι ενδιαφέρον για τους πολίτες και την κοινωνία, την ώρα που οι διεθνείς εξελίξεις κάθε άλλο παρά επιτρέπουν ολιγωρίες κι εσφαλμένες αποφάσεις. Μέσα σ’ ένα ρευστό γεωπολιτικά περιβάλλον με τεράστια συμφέροντα να συγκρούονται διεκδικώντας συγκριτικά πλεονεκτήματα, η αμηχανία, η δυσταχτικότητα κι η προχειρότητα είναι ευδιάκριτες και πανταχού παρούσες στην καθημερινή κυβερνητική δράση. [Ο πολυήμερος αποκλεισμός της σιδηροδρομικής γραμμής στην Ειδομένη κι οι επιπτώσεις –άμεσες και μακροπρόθεσμες– για τη χώρα αποτελούν ένα μικρό μόνο δείγμα πολιτικής].

Η κυβέρνηση τα πηγαίνει, συνεπώς, τέλεια κατά την κυβερνητική εκπρόσωπο. Μόνο που, κατά τα λοιπά, όλες οι παθογένειες, οι συμπεριφορές κι οι πελατειακές σχέσεις του «παλαιού» κατεστημένου της μεταπολίτευσης ζουν και βασιλεύουν και το κράτος κυριεύουν. Βλέπεις, δε μπορεί να δουλέψει ούτε «αριστερός» υπουργός αν δεν έχει μια στρατιά συνεργάτες και συμβούλους –κατά προτίμηση συγγενείς και κολλητούς– ούτε να λειτουργήσει ο δημόσιος τομέας αν δεν είναι όλες οι διοικήσεις των φορέων του φιλικά προσκείμενες στην «αριστερή» κυβέρνηση.

Πρακτικές που δεν απαιτούν ούτε νομοθετική ρύθμιση, ούτε συμφωνία με τους «θεσμούς», αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν να δώσουν ουσιαστικά ένα διαφορετικό πνεύμα διακυβέρνησης και μιαν πραγματικά νέα κουλτούρα στη σχέση κυβερνώντος κόμματος και κράτους, ούτε κατά διάνοια απασχολούν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο μεγάλες κουβέντες στις συνεντεύξεις και συνάξεις υπό τον πρόεδρο για το θεαθήναι και για να ‘χουμε να λέμε, ότι δουλεύουμε σκληρά.

Πράγματι, πολύ σκληρό δούλεμα. [Τι σου κάνει κι αυτή η «αριστερή» κουλτούρα].

Photo: DW